De Vlaamsche Gids. Jaargang 10

[p. 45]

[Schetsen]

Op het Scheldeterras.

Zacht en zwoel, glimmend van stergeflonker en melkwitte manestralen, deze warme Juliavond.

Mals-kabbelend klotst het Scheldewater tegen het arduin van de kade.

Groene, rode en witte lichten schuiven lam-zwijmelend door het ruim, hoog aan de mast, van traag voorbijvarende schuiten, of klieven snel door de lucht, in top van dampende stomers. De twee plompe, sombere, zo breed als lange boten, die voortdurend de stroom oversteken, met in hun donkere balg een gemengde, luidruchtige menigte, lijken een paar breedgerugde watermonsters, die snuivend en hijgend elkaar ontvlieden. Een roskleurige gloed, als die van een verre woudbrand, hangt over de noch-wakende grote stad. Een soort gegons, geschapen door het leven en doen van de mensen en door het rollend en roffelend gedreun van elektriese trams, auto's en wagens, is als een soort van bas-begeleiding bij het klare, luchtige beiaardslied, dat vrolik uit de hoge torenspits klinkt. Daar brult op eens, met loeiend stiergeluid, machtig en lang, een misttromp; midden in de zilver-geschubde stroom, als een drijvende sprookjesstad, nadert traag en statig een reusachtig zeekasteel. Blank glimt het in de blankblinkende maan. De vier verdiepingen van het dek zijn a giorno verlicht en een groep muzikanten in helrode jassen spelen met brio de dansdeuntjesachtige Brabançonne.

Twee heren wandelen vóór mij uit. - Beiden met Oosterse ogen en royaal geneusd. - Ze ontbloten hun pikzwart-gehaarde hoofden en blijven zo, vol respekt, tot het

[p. 46]

liedje uit is. Dan zegt de ene: ‘Ça vous remue quand même, l'air national! ..’

‘Brofondemment,’ stemt de andere toe.

Beiden hadden reeds de kleine ‘naturalisatie’, ziet ge, en ‘Monzieur le Deputé’ kwam juist voorbij.

[p. 47]

Sture Lente.

Geschud en gezwiept door de nijdige bries, kraken en plooien de donkere takken, de verwrongen takken van een heel oude appelboom.

Legioenen hoog-roze, bolvormige knopjes, heel harde knopjes, botten weelderig en met overmoed uit de sombere bast.

Trillend en bibberend, gluren week-jonge blaadjes uit ruwe, mat bruine kronkeltwijgen.

‘Zouden we durven of noch wachten?’ schijnen ze, ritslend, te ruisen. ‘De lucht is zo guur, en we zijn noch zo broos! Wel is het Lente! De tijd is daar! Maar moeder de Zon is het zeker vergeten en sluimert noch in haar vlammenpaleis. En uit het Oosten blaast de wind zo bar, zo kil! Hij warrelt stuivend, dol en schraal door de grimmig-grauwe lucht, schroeiend en zengend ons pas ontvouwen gebloemt en geblaart. We beven! We sidderen! Wat hebben we koud! O, heerlike alles verkwikkende zon! Heb erbarmen met ons teder bestaan. Werp van uit uw wolkenwoon de koesterende stralen van uw duizenden blikken, van uw moederlike blikken op al wat leven en groeien moet!’

Zo ritselen bevend de piepjonge blaadjes van de heel oude appelaar, die stenend kraakt en bukt in het machtig gezucht van de wind uit het Oosten.

April 1913.

[p. 48]

Wolkenvlucht.

Waarheen, gij ijlende, vliedende wolken? Waarheen? Gij donzig-luchtige, met kant-omzoomde, witte-blanke? Gij, tere-zijdefijne, met paarlemoerglans? Gij, loodgrijze, zware, die als een donker duin zijt, en log-loom voorschuift? Gij, gindse hagel-klare, die als een sneeuwhoop wech-smelt en u herschept in een doorschijnende sprookjeskudde, die op zijn beurt uiteenstuift, - daarna ineenkrimpt, - en verdwijnt?

De broze kant- en zijdewolkjes zijn verzwonden; een schaar somber-indigoreuzen komt aangestormd; ze hebben monstergrote koppen en rompen en veranderen plots in lange, krokodilvormige gedrochten, die op laagslepende pansen voortbewegen en zich vermenigvuldigen, terwijl ze van gedaanten verwisselen.

Uit het oranje-rood Westen komen wolkenwonderen aangerammeid, rotsend voorwaarts als hollende paarden; 't zijn schimmen van paarden, waarop schimmen van ruiters, die, trots en recht, met zwaard en lans ten strijde rukken.

Waarheen, waarheen, gij ijlende, vliedende wolken?

[p. 49]

Brugge.

Wat heb ik u lief, gij schoon en dromerig Brugge! - Ware ik binnen uw groene wallen geboren, in de schaduw van uw Belfort of aan de zoom van uw kalm-stille waterstraten, niet meer dan nu kon mijn hart voor u open staan!

't Is een wonderbaar gevoel, een gevoel van tederheid en bewondering beide, dat me zacht overmeestert, zodra ik in uw midden toef.

Iets vrouwelik-fijn en afgemat, iets fier en toch week, iets van tanende wangen en bleke lippen, iets van blonde haren, die grijs worden op een noch jeugdig hoofd, iets treurig-weemoedig dn diep melankolies, toch flauw glimlachend, iets wechstervend en weer herlevend in meer fijnheid, zo schijnt ge me toe in het roos en paars beneveld licht van deze zonnige najaarsdag.

Goud-blonde blinkende blâren zwijmelen, voortdurend, nauweliks ritselend, uit hoge, breedgekruinde bomen, die in uw gladde wateren hun somber-stijve geraamten spiegelen. Als late, kwijnende vlinders, die, van koude rillend, zwakjes neerzijgen, zo vallen de blâren, de goudblonde blâren, in het rimpelloos doorschijnend nat, waarop grote zwanen, nobel en statig, langzaam voortglijen.

Klokjes kleppen, klokken luiden en de beiaard speelt, terwijl vreedzaam en zacht de avond daalt.

Dromend aanschouw ik de Halletoren, die, alvorens in het nachtelik zwart te verdwijnen, zich noch eenmaal voordoet, angstwekkend somber, reusachtig dreigend, fabelachtig groot, terwijl hij met zijn bronzen longen de uren galmt.

[p. 50]

Nu schijnt het me opeens, alsof duizende schimmen, scharen en legers van schimmen, zich op het marktplein verdringen.

Getrappel van hoeven en wapengeklingel vullen de lucht, overrompelen de tonen van het helder beiaardslied.

Breidel en de Koninck staan niet meer op hun voetstuk, bewegen zich in het schimmenheir...

Groeninghe! Groeninghe! Vlaanderen de Leeuw!

Weer hoor ik de beiaard vreedzaam en klaar. Het vizioen is heen. Alles is donker. Ros en rond daagt aan de kim de vol-ronde maan, groot en fantasties, beneveld en dof.

Najaar 1912.

Ellen Corr.