De Vlaamsche Gids. Jaargang 9

[p. 248]

[Verzen]

Huiselijk.

Aan mijn Jonge Vrouw.

Door 't venster dringt een dof, verward geraas
van vogels, in de boomen en de hagen;
seringen staan, uit louter zelfbehagen,
te geuren in een porseleinen vaas.

Een ketel dampt met pruttelend geblaas
en zingt 't eentonig liedje van de dagen.
Hoe rustig in 't vertrek! De dingen dragen
een kleed van schaduw, als een vredewaas.....

Hier woont en leeft een vrouwken, stil van zeden,
die liefde spreidt en kalme goedheid legt
in alles wat ze meent en doet en zegt.

Ze voelt om zich 't geadem van den tijd
en 't wondere genot der huislijkheid:
ze peinst en lacht... en gaat met zachte treden.

[p. 249]

Vreugdedorst.

Laat, vrouwken, vrij de zon door 't venster schijnen
en hullen ons vertrek in vlammend goud,
al schonk ze steeds mij onbestemde pijnen:
heur licht was donker en heur warmte koud....

Nu straalt ze heerlijk. Open de gordijnen,
geheel, dat ze ongehinderd binnenschouwt
en leed en kommer voor altijd verdwijnen: -
ge zijt me, lieve, wat ge wezen zoudt.

Wat gij door liefde in liefde wedervondt,
't geluk - vloeit uit uwe oogen en uw mond
tot mij, in hartelijke teederheden.

Uw bijzijn maakt me goed en stil-tevreden;
'k heb vreugdedorst, en - wat ik lang niet kon -
ik wil me laven aan dien stroom van zon!

[p. 250]

Als ik ga sterven...

o Vrouwken, als, na lange jaren zwoegen
voor 't klein bestaan, dat bitter was en snood,
de rust mij eindelijk tot sterven noodt,
wijl diepe rimpelen mijn voorhoofd ploegen;

zal ik nog eens, met mijmerend genoegen,
herdenken al hetgeen me 't leven bood:
wat droeve verzen en wat schamel brood;
de teere liefde, die uwe oogen droegen....

Druk dan een kus nog op mijn veegen mond,
opdat uit hem de laatste mijner zangen
hoog-helder klinke, bij mijn laatsten stond, -

en weet dan wat mijn dichterhart begeert,
waar 't roode licht herkleurt mijn wangen
en de avondzonne groot te sterven leert!

Lier.

Ernest De Weert.