De Vlaamsche Gids. Jaargang 9

[p. 60]

[Schetsen]

Opruiming.

De oude man was dood sinds luttel dagen.... De vele hoge ramen van 't somber, grote huis stonden alle open en lieten vrij binnenwippen de zonnevonken, die dansend joelden over de donkere tapijten, even weerkaatsten in de oude matte spiegels en luchters en een oogwenk het wechstervende doffe goud van de heerlike gesneden lijsten opnieuw verguldden.

Amper had de ‘ouwe’ het laatste woord gepreveld en de laatste zucht geslaakt, of het opruimen begon....

De heel moderne, hygiène-lievende erfgename kon niet wachten, om de grote schoonmaak aan te vangen, tot de koude, grijze ‘afgereisde’ tussen de eiken planken werd wechgedragen naar de stille groene plaats van rust. - Wat een massa ‘akeligheden’ en ‘onnuttige, vuile, verschrompelde bullen’ uit vroeger tijden bewaarde die oude, gekke oom, en hoe kon hij aan dat alles zo gehecht zijn!

Stel je voor!

Laden vol met geel en duf beschreven papier en oude kranten...; dorre laurieren en eikenkronen...; verkleurde linten; verdroogde bloemen...; een kinderkleedje; een geheel versleten kanten kraagje; een brede, zwart-fluwelen mantel met zware kwasten; een gebroken waaier; twee kleine muiltjes; een fijn, smal vrouwenhemdje; een vuile oude pop; een kleine wit-leêren handschoen, en zoveel bocht noch meer, en, verbeel-je, een houten kistje met eindjes van opgebrande kaarsen....

Nu wachtte alles op de vuilniskar...., op de vuilniskar....

Eén nacht noch zal het onder het oude dak vertoeven.... Dán moet het wech, onweerroepelik wech!

_* * _*

[p. 61]

O, gij jonge, hypermoderne, hygiène-lievende erfgename...! Zeg, versta je de taal van de dingen?

Kom dan, en luister naar de rare klanken, die uit het volgepropte vuilnisbakje stijgen! -

‘Zeg’, sprak de wijde, zachte mantel tot de twee muiltjes, ‘waarom werd je bewaard?’ En beide muiltjes riepen te gelijk: ‘Omdat we háár kleine voetjes schoeiden, toen de eerste maal hij haar ontmoette.’ -

‘En gij, zware, zwart-fluwelen mantel?’ - ‘Omdat ik haar in mijn plooien verborg en haar warm bedekte, toen, in de koude Decembernacht, hij zijn huiverend bruidje ontvoerde....’ -

‘En gij, klein kraagje?’ - ‘Omdat ik haar zacht wit halsje omringde, toen zijn lippen het koosden voor de eerste maal....’ -

‘En gij, rag-fijn hemdje?’ - ‘Dat gaat u immers niet aan,’ en het hemdeken vouwde zich zelf in noch meer vouwtjes en plooitjes en zweeg als een graf. -

‘En gij, stuk waaier?’ - ‘O, mij sloeg ze stuk in woede en toorn op 't gelaat van een heerschap van adelliken bloede, die oneerbiedig eens haar toesprak’. En, noch fier bij die herinnering, spreidde de halve waaier zich open als een in twee gesneden pauwstaart, en waaide in de vuilnisbak een wolk stof naar omhoog... -

‘En gij, dorre kronen van eik en laurier?’ - ‘Wij drukten eens de slapen van de poëet en voelden zijn aders zwellen, trillen en kloppen onder ons jeugdig fris groen. Wij bekroonden zijn eerste werk. Toe, halve waaier, waai a.u.b. ons stof even uit die vuilbak omhoog.... Hier kunnen noch willen we toeven....’ -

‘En gij, linten en bloemen?’ - ‘Wij weten 't niet meer! Doch hij hield toch van ons en drukte dikwels zijn verdorde lippen op onze verdorde krakende blaadjes en op onze verduurde en verschoten zijde.’ -

‘En gij, zieke pop?’ - ‘Ik was de lieveling van zijn arm, gebrekkig meisje, en toen de engelvlerkjes van 't stervend kind reeds begonnen te groeien, lag ik noch aan het brekend hartje en voelde er van de laatste klop....’ -

‘En gij, eindjes kaars?’ - Twee donkergele waskaarsstompjes spraken als met één stem: ‘Wij verlichtten de laatste slaap van

[p. 62]

zijn lieve moeder. Een hele nacht weenden wij met hem bij 't zachte dode gelaat; onze tranen van was mengden zich met zijn bittere zilte smartetranen...’ -

‘En gij, kleine witte, haast geheel opgebrande eindjes?’ - ‘Wij,’ jubelden ze, ‘wij brandden met onze mooiste vlam gedurende zijn eerste huweliksnacht. Hoe lief was het jonge bruidje! En hoe dol van geluk was hij! Wij kisselden van vreugde! En al lieten ze ons bijna heel verteren, toch hadden we lief het van geluk bedwelmde paar.’

‘En gij, klein, nietig, verschrompeld stompje? Haast niets blijft van je over’. - ‘Toen hij een arme, jonge student was, ontstak hij mij in die éne wondernacht, waarin hij 't heerlike schiep, zijn schoonste vers, zijn meesterstuk. Mijn kleine heldere vlam huppelde en danste verlichtend rond over de witte vellen. Mij had hij teder, teder lief...’ -

_**_*

Morgen, grijze, regenachtige, gore morgen... Hoor, daar rinkelt het in de straat vóór het grote, sombere huis met de gesloten, hoge ramen.

‘Dinge, dinge, dingeding.’ - De bel van de vuilniskar. - Wech is het bakje, wech.

[p. 63]

Hemelfantazie.

Een moderne internationale kostschool voor up to date-jonge meisjes.

Het groot wit gebouw, in zuivere Louis-XVI-styl, was eens het sierlik lusthof van een gevierde schone in galante tijden.

Eeuwenoude bomen vervoegen welvend hun hoge wuivende kruinen en vormen lange, schaduwrijke dreven. Ginds blauwt de vijver, waarop statig zwanen drijven.

Op een brede, wit-stenen bank in een lommervol hoekje zitten een zwerm jonge meisjes, sommige nog half kind, andere reeds half vrouw.

‘Zeg, hoe stel jij je de hemel voor? En O.L. Heer? Ieder op beurt antwoorden!’ -

‘Ik,’ snatert een dertienjarige, snoepzieke, roodgelokte Belgiese, ‘ik, wel kijk, zooals een Fancy Fair, waar alles gratis te zien en te verkrijgen is, en waar men in heldere slaapsaletjes op donzige bedjes zo lang mag rusten en slapen als men maar wil. En O.L. Heer zelf? Ja, - ik kan 't niet helpen, maar ik zie hem in fondant met koffiesmaak, lekker. Neen O.L. Heer niet, maar de meeste heiligen toch en...’ -

‘Onnozele kip!’ onderbreekt een frisse Hollandse; ‘ik verbeeld me de hemel als een grote stad, waar de straten, de muren, de huizen in hagelblanke seramiek-tegeltjes zijn. Alles is er zindelijk en kraakproper. Bomen en bloemen zijn er altijd fris en zonder één dor blaadje. O.L. Heer zelf is natuurlik in sneeuwwit, zilverig gewaad, en zit op een glimmende gouden troon met de heldere zon als achtergrond. Duizende engeltjes poetsen voortdurend, met zilveren borstels, het lelike stof wech, dat van de benedenwereld naar boven dwarrelt; voorts zijn er...’ -

[p. 64]

‘Ik stel me de hemel als iets heerliks voor,’ droomt hardop een blonde miss; ‘een grote, grote tuin vol schitterend-kleurige bomen en bloemen, waar reuzenhoge rozelaren hun geurende, roodfluwelen bloesems met moeite torsen. Vogels met gouden en zilveren pluimen zingen in struiken en struwelen hun toverachtige liederen of zweven zoevend in de roos-blauwe lucht. In borrelende, Kristalheldere beken dartelen zwemmend fantastiese maan- en zonkleuriggeschubde vissen. Allerlei dieren doorkruisen dat Eden. Tijger en leeuw zijn er tam en zacht. De grote, groenglimmende boaslang kronkelt zich om een hoge notenboom en plukt met haar platte muil bereidwillig de vruchten, die ze vóór mijn voeten laat rollen. Vrede, Liefde en Reinheid, in bioemenvervige gewaden, liggen aan Gods voeten; een God zo schoon, zo jong, zo blond, waarvan de azuurkleurige ogen immer vochtig als van teêrheid smelten. Ginds de regenboog; daar fonteinen; verder...’ -

‘Dank je wel voor zo'n hemel,’ kakelt een lenig, Koket Parijzer kind. ‘'k Wou er niet in! Zo'n saaie boel! Neen,de hemel is zeker een soort schouwburg, een overheerlik iets waar de mooiste vrouwen en mannen met verleidelike stemmen en zwierige, gratievolle gebaren zingen en bewegen. De uitverkorenen leiden er het leven van een gevierde mondaine of clubman. Oud worden, verdriet hebben zijn onbekende kwalen, evenals ziekte, armoe en rimpels. Alles is er elegant-sjiek en van uitgelezen smaak en het gaat er toe zoals hier, doch zonder le revers de la médaille. Wedrennen en garden partys, golf en polo, bals, tee's en concerten hebben er plaats, noch talrijker dan in mijn aanbeden Parijs. Andere landen bestaan er ook - om er naar toe te kunnen reizen. O.L. Heer zelf is natuurlik de “model type” van een onweerstaanbaar gentleman, en lijkt op M^r Le Bargy in Le Marquis de Priola...’ -

‘Is it possible!’ kreunt een Iers dweepsterke. ‘Mijn ideaal-hemel is zo helemaal anders. Grote ontelbare zalen, fris en koel, waarvan de wanden met geurende sombere bosviolen behangen zijn; onafzienbare tuinen, waarin donkergroene lindebomen bloeiend geuren. Jezus is noch een kleine, blondgelokte knaap, die met andere dreumessen speelt en stoeit op een wijde, ronde plaats, dicht beplant met hoge, rechtopschietende, zilver-witte leliën, waarvan de gouden

[p. 65]

stampers op lange draden zacht wiegewaggelen. Subtiele geuren verspreiden zich op de vlerken van 't windeken, dat als kussen de wangen streelt...’-

‘Santa Santissima!’ onderbreekt bijna heftig een donkere Spaanse. ‘Als het daarboven niet zo is als ik het droom en wens, kom ik er liever nooit in! Een monster-arena met de effen blauwe lucht als gewelf! Wel tien grote zonnen, die warmend verlichten en hun koesterende hitte op de dicht opeengepakte mensenmassa gieten. Ademloos en onbeweeglik van spanning volgt die mensenzee de onverschrokken bewegingen van de koenste toreador en de woestste en stoutmoedigste stier, die ooit in een Corrida verscheen. - Olé! Olé! de stier is gedood. Duizend handen bewegen in geestdrift, terwijl duizende bloemen in geurende bogen door het ruim slingeren. God zelf? Wel, Hij is de warme atmosfeer, de lichtende zonne, de blauwende lucht, de geestdrift. Hij is Alles en in Alles.’-

‘Heidin, staak dat krankzinnig geklets!’ klinkt het verontwaardigd, terwijl een slank, blond meisje uit het verre Noorden als voor zich zelf prevelt:

‘De Hemel? Mijn Hemel? Een lange rechte weg, nevens een heldere beek 's morgens vroeg. Klokketonen in de verte - een paar mensen in dat oneindige, eeuwige. Een man, een vrouw, die elkaar aanbiddend beminnen tot in alle eeuwigheden...’-

‘Amen!’ spot het met geraniumblâren roodgekleurd mondje van de jonge Parisienne.

Ellen Corr.