De Vlaamsche Gids. Jaargang 8

[p. 521]

Het Lichten der Zee.

De avondlucht is luw en zwoel als vóór een onweer; de zee één licht! Geen hoge baren, alleen heel kleine en bescheidene, die, nauweliks ziedend, op 't schelpenzand zachtjes aanrollend breken; dansend, huppelend, spelend, rimpelen ze elkaar achterna, zonder zich ooit te genaken.

Als millioenen glimwormen, die, dicht bijééngedrongen en geschaard, alzo een band van lichtend blauw-groen vormen als een zich zelf ontrollend fosfor-lint, zo is de zoom van de klaterende golfjes, en hun bij dag zo hel wit schuimend kraagje is nu één vuur, één bliksemkleurig licht.

Het wakke, lauwe strand wemelt van schitterende smaragdgroene stipjes. Werpt men een stok of steen in 't water, zo spat en patst er opwaarts een kleine fontein van blakende gensters.

Nu valt een fijne mist, en door dat donzig witte waas schemert klaar, subtiel en teer de fonkelende fosforglans.

Heel donker wordt de lucht; reusachtige zwart-blauwe wolken hopen zich op in het Westen en groeien en wassen voortdurend.

De halve hemel is reeds gehuld in die duistere, dreigende onweersmantel.

Rechts pinken sterren, doch amper noch!

Plots trekt de witte damp weer heen en slingert er heel laag uit de sombere wolkenmassa een sissende bliksem, een laaiende zweepslag gelijk. Een vreselik onweer broeit en breekt los; de kleine golven zwellen zichtbaar en schijnen thans rijen dansende, levende, lichtende wezens....

Niet alleen bij de kust, maar zo ver 't oog reikt, wiegewaggelen ze, klimmend en dalend en lichtend aldoor.

[p. 522]

En uit het doffe, donkere Westen rommelt en trommelt de donder en kronkelen voortdurend sissende adders van vuur.

Een hels, doch overheerlik toverschouwspel, die zee van licht, die lucht van vuur; 't is overrompelend groots en schoon en de hele nacht door staren mijn wonderende ogen in al dat woeste, wemelende licht van lucht en zee.

Heist aan Zee, September 1911.

[p. 523]

Kleine Mensen.

Een roos- en- groene lentedag. De zonnestralen klaar en warm; de hemel teer doorschijnend blauw; de mensen als verjongd, verkwikt, genieten van de luwe lucht, de nieuwe zonnewarmte en 't jong herbottend groen.

Geen bank is onbezet in 't grote park. Op enkele kozen jonge paren, op andere rusten oude lui. Daar zit een jong student te dromen met een open boek in de hand, en ginds een kleine midinette, de grote hoedendoos vóór zich op de grond, terwijl ze kruimpjes voêrt aan piepende, vechtende mussen. Daarginds een rood-blozende, forse voedster, het week-bleke ‘herenkind’ in het met kussen opgevuld witwagentje aan haar zij. Verder drie kleine meisjes en een jongentje: luxekinderen. De bij hen horende ‘nurses’ en ‘gouvernantes’ haken en borduren.

Het oudste van de meisjes, twaalf jaar wellicht, reeds een echte jonge dame, is rank en zwierig; haar kopje, wonderlief, is omwuifd door fladderende goud-blonde haren.... Een rood-smal mondje vol mysterie; het kinnetje is koppig spits en het heel-fijn doorschijnend neusje trilt voortdurend, terwijl de prachtige staalblauwe ogen vaak half geloken vochtig glimmen. Heel 't mooie teutje is half verborgen in een diepe zwart-fluwelen ‘Directoire capeline’ en de engsluitende fluwelen mantel kleedt schilderachtig lief het tenger, lenig jonge lijfje. Reeds is het kleine heksje volkomen bewust van haar verleidelikheid.

De andere zijn twee zusjes, doch gans verschillend: de een ravenzwart, een echt zigeunerkind, met kroezige haarbos en donkere, dromerige ogen. Het helrood kleedje en de grote slappe vilt met Argus-veer maken haar tot eene kleine ‘gipsy’.

Haar zusje, melkwit van ‘teint’, heeft heerlike mahoniehout-

[p. 524]

kleurige krullen, schalkse, levenslustige kijkers, een gulzig, kriekrood mondje en een zingend, heel zoet stemmetje.

De kleine jongen zit, tussen de beide zusjes in, die elk een van zijn handjes in de hare houden. Rob is een artistenkind; een fijngevoelige hartstochtelike jonge dromer, die, onbewust, het tere-fijne van zijn moeder en het wilde woeste passie-vuur van zijn vader voelt groeien in zijn jonge, enge borst, waarin het klapwiekt. Grote, droeve dweepogen staan diep in 't smal gezichtje; de fijne mond lacht zelden; zacht-bruine krullen strelen het dun, tenger halsje.

‘Wat spelen we? Wat spelen we’? vragen de zusjes.

‘Huweliksaanvraag,’ zegt kortaf Marie-Anne, hun vriendinnetje. ‘Ziehier, hoe dat gaat... Rob vraagt ieder van ons op beurt, en... dan trouw ik met hem!’

‘Wij trouwen ook, wij trouwen ook!’ roepen de zusjes, ‘zoniet spelen we niet.’

‘Neen, dan moet hij ons eerst allen vragen, en dan, daarna, kiest hij,’ verklaart Marie-Anne met een echt Jocondelachje.

‘Kom, nu beginnen! Toe, Rob, eerst Nelly!’

‘Als ik eens groot ben en kan schilderen,’ vangt Rob aan, ‘en ik heel de wereld doorreisd heb met mijn vader, wil je dan met me trouwen, Nelly?’

‘Ja, Rob, indien je dan alles doet, wat ik je nu vragen zal.... Luister! Eerst moet ik ijsroom hebben, de beste van de wereld, met frambozen-smaak, een kom vol, zo groot als mijn hoofdje en... alleen eet ik die dan op, helemaal alleen... Dan een prachtige pop, zo groot als ik zelf, die gaan kan en praten en in mijn bedje zal slapen. Dan.... een levend schaap, vol blauwe strikken, dat ik zelf zal melken. Dan.... een zak vol pralines, zo groot als een koolzak. En.... ook alle dagen vers-zwart boerenbrood met warme en schuimende room. En.... een spaarpot vol nieuwe blinkende muntjes. En.... niet vroeger 's avonds slapen gaan dan ik wil!’ -

‘En nu gij, Simonette?’ -

‘Ik wil je wel, indien je me de zee laat zien en ook de middernachtzon, en Venetië met zijn waterstraten, en Betlehem waar 't stalleke stond. En.... vliegen wil ik ook in een vliegmachien over al het hoogste van de hele wereld! En in een toren op een hoge berg wil ik

[p. 525]

wonen in plaats van in een huis... En twee kindertjes wil ik hebben, een prins en een prinses, beiden zo schoon als de zon! En gij wordt de grootste kunstenaar van de wereld! En nooit zullen we sterven, doch slapen als Sneeuwwitje!’ -

‘En gij nu, Marie-Anne?’ -

‘O! o! ik?... Ik blijf te Parijs en wil in geen andere stad wonen. De mooiste klederen en hoeden, juwelen en paarden wil ik hebben, een parelensnoer van zeven rangen met een slot in smaragd. Een loge in de Opera, de grote avant-scène. En paarden, die in de a “coursen”, lopen en altijd winnen. En pelsen en bloemen, een kasteel in het Zuiden, het mooiste van de Côte d'Azur, een yacht en drie auto's, en een heel grote brandkast vol “actions de société” en gouden louis. Kun jij me dat geven, he? En schilderen moogt ge nooit, want altijd moet je met me mede, en ik ga overal, hoor! Ook wil ik noch een bad in geslepen kristal met zilveren kranen, waaruit er warme en koude eau de Cologne vloeit. En een ronde, roze, zijden kamer waarin jij nooit komen mag; daarin ontvang ik als het “mon jour” is. En... al wat ik droom, wens en verlang, moet je me geven en op voorhand zal je 't moeten raden. En... en... nooit zal ik tevreden zijn. En... jou, jou plaag ik gek! En... ik kus je op de oren, dan hoor je de zee er in! En... als ik je moe ben - en ik word je moe, hoor, - dan ga ik van je lopen, ha! ha! ha!! Ewel, wil je me, Rob? Wil je me, Rob? Wil je me, Rob?...’ -

En de kleine, bleke jongen vloog op haar toe als een wilde kat, kneep haar in de tere arm en gilde met een wanhoops-stemmetje:

‘Ja! ja, ja, jou wil ik, jou!’ -

Kleine mensen.... Mensen in 't klein....

Parijs, Pare Monceau.

Ellen Corr.