De Vlaamsche Gids. Jaargang 8

[p. 306]

Jezus en het kleine Meisje.

Aan Edmond Verstraeten.

Toen onze Lieve Heer nog op aarde rondzwierf, gebeurde het eens, dat, moe van de menschen en verpletterd onder zijn ontgoochelingen, hij Petrus aan zijn netten liet voortwerken en wandelen ging, alleen.

Rustig lag de Schelde in den zoeten Mei-namiddag; de eenzame! dijk stond geprangd tusschen een dubbele rij notelaars en van alle kanten strekten zich uit de Polder-weiden, uren verre, oneindig en verlaten.

De lange, bleeke man met de groote zieners-oogen herkende alles; vroeger was hij hier geweest, toen hij hoopvol begon den tocht, die nu scheen te willen mislukken. De boomen stonden kloek, stout opgeschoten uit den zwaren dijkgrond, - notelaars met dikke, ruige stammen en sterke takken, die wild en zonder mate door elkaar slingerden. Ze droegen nog geen spoor van 't nieuwe leven, dat heel het land door aan 't kiemen en aan 't broeien was; ze stonden, de boomen, wachtend naar den zekeren gang der dingen, die eeuwig terugkomen. Hij kende den Zomer hier, met een heelen, kolossalen berg bladeren op elk dier boomen; het gespetter van de zon in vette plekken op loof en stam en grond. Hij wist het te-veel van dien sterken groei uit Vlaamschen bodem, en thans walgde hij van het zinnelijk-gezonde, onbewuste, overdadige leven, dat hij hier vroeger zoo bewonderde en had willen prangen in bei zijn armen, jonge God in een roes van geluk.

't Geluk was voorbij; hij bleef, onbekend en onbegrepen. De Schelde en de boomen waren gebleven en over de wijde streek zou

[p. 307]

weer het àl te sterke leven komen, dat hij niet meer meegenieten wou...

Hij stapte. De oude smart voelde hij opkomen met nieuwe hevigheid; het deinde als een zee in zijn binnenste en hij genoot de wreede wonne zich te laten meevoeren naar eindelooze droome-landen van wanhoop...

Toen schrok hij, want achter hem hoorde hij stappen. Hij draaide het hoofd niet om, maar zag nu, verloren in zijn gedachten, naar 't dorpken, dichtbij reeds, dat achter den dijk zijn enkele huizekens bijeen had gescharreld onder een nietige kerk. De stappen achter hem naderden, maar zwaar waren die niet... Een kindje kwam voorbij en vestigde haar schoone kijkers op den vreemdeling.

‘Dag, man!’ zei ze.

- ‘Dag, me meisken...’

Zonderling had de groet hem aangedaan. Hij wou weer terugkeeren, naar de oude smart en weer wegzinken in week gedroom, maar altijd keek hij naar 't boerenmeisje, dat vóór hem stapte.

Klein was ze, zeven jaar misschien. Hij kon niet nalaten, te kijken naar 't mooie blonde haar, dat schitterde in de zonne en met een rood lint netjes vastgebonden was tot een tresje. Het tresje gaf bij iederen stap een klopje op den rug. Heel heur lijveken was in beweging; het kleedje met ruiten, verschoten, sloeg bij elk pasje op de bloote, mollige beentjes. Het was eigenlijk toch een genot, zoo een onnoozel bloeiken te zien stappen. Zie, op maat, één-twee, één-twee, pasje-pasje, en het tresje klopt en het rokje slaat en het meisje gaat verder, naar het dorp, waar heur ouders wonen in 't een of ander stil huizeken.

En nu klonk het hem weer toe, een zoete muziek vol streelingen: ‘Dag, man!’... Hij wou het vriendelijke snoetje weerzien, en de wijd-open oogen, die hem zoo betrouwend hadden bekeken; hij wou weer het zilveren stemmeken hooren, dat daar geklonken had in zijn droef gedroom,... een troostend vooizeken van twee enkele woordjes.

Hij volgde het meisje, dat permantig voortbeende, zag het den dijk afgaan en verdwijnen in een der huizekens van 't gehucht. Een herberg. Een poosje later stond hij er, alleen in de koele kamer, waar

[p. 308]

aan de wanden de printjes hingen van een Christus, die zijn bloeiend herte toonde, en van een ooge Gods met er onder de voorvaderlijke woorden: ‘Hier vloekt men niet.’ Hij riep a Der is iemand!’ en een blozende vrouw van rond de dertig kwam uit het achterhuis, de handen aan heur voorschoot afvagend, en bracht hem een glas bier.

Zij was wat bevreemd voor dien zonderling met lang haar en groote grijze lijders-oogen; zij zag hoe slordig zijn jas hing en hoe zijn broek was vastgebonden om het middel met een uitrafelend koordeken. Ze sprak een poosje over 't weer, maar seffens werd ze vertrouwelijk en begon te babbelen over haar twee koeien, met uitleg en bijzonderheden zonder einde. De vreemdeling keek steeds rond...

Toen kwam het verwachte: het lieve meisje piepte door het kiertje van de deur. Ze herkende hem seffens en op een wenk van hem trad ze bedeesd binnen. Hij nam ze op de knieën, niet luisterend naar de moeder, die zei, dat het meisken al veel te oud was. Seffens sprak hij met haar als met een vriendje, op heel naïeve wijze, met gelukkige woordjes en brokjes van zinnen. Gaarne zweeg hij een poosje, en hoorde dan haar stemmeken in 't diepste van zijn gemoed weerklinken. Het deed hem wonnig, zoo wonnig aan, en voor de eerste maal peuterde hij niet meer aan het oude verdriet.

De vreemde man vertrok, toen het reeds avond werd. Hij kuste het meisje op het voorhoofd, dankbaar tot weenens toe, en het kindje, nu weer wat bevreemd, wreef haar rozig snoetje eens tegen zijn wang.

De zonne was gedaald en pulverde uit in goud en brons. Wat er langs den dijk met den man gebeurde, weet ik niet...

Maar dien avond, die heel zacht was en vol heerlijkheden van kleur en klank, kwam hij Petrus opzoeken, die in de Zwaan aan 't zabberen was aan een potteken Zeelschen dobbelen. Ze klauterden samen naar hun laag kamerken en zetten zich aan 't venster, nevens malkander. De visscher hoefde niet eens te vragen, waarom de oogen van den meester zoo schitterden, want weldra vertelde Jezus van dat lieve meisje. Zijn stem schokte. Een groote verteedering voelde Petrus opwellen, die heel simpel was en heel goedaardig. Hij heeft de hand gevat van zijn meester en zijn blik liet hem weten een groote blijdschap.

Lang hebben ze bij elkander gezeten, hand in hand, al zwij-

[p. 309]

gendeproevend met bedeesdheid aan elk zijn eigen geluk over dien zonnigen dag...

De avond was gansch gedaald en een nooit-gedroomde zachtheid waarde rond op donzige engelen-vlerken...

Toen floot een nachtegaalken ievers, in de stilte.

Franz De Backer.