De Vlaamsche Gids. Jaargang 6

[p. 160]

[Verzen]

Schooiers.

Breedgekroonde kerselaren
dragen in hun ruimen schoot
korven kersen, vurig rood,
lokkend door de groene blâren.

Schooiers die ter kermis varen,
beedlend om een broksken brood,
komen musschen, ongenood,
snoeprig zich ten feestdisch scharen.

Maar, wie ligt daar met het roer
langs de tuinheg op de loer?
Paf! de hagel ruischt en klettert.

Gansch de bende torvelt op...
Schotvrij in èen popeltop
Zit een ekster daar - en schettert!

[p. 161]

Avond.

Nu luiden rond de klokken
den avond over 't land.
Op gevels en op nokken
verglimt de zonnebrand.

Die op den akker zwoegen
staan stil bij 't ver geluid.
De boer houdt op met ploegen
en spant zijn ossen uit.

Naar hooge looverschansen
de raven slapen gaan...
De nacht dooft verf en glansen
en steekt aan donkre transen
zijn zilvren lichten aan.

[p. 162]

Lijnpaarden.

Aan de lange lijn gekoppeld
waar het zware schip aan drijft;
druipend van het zweet dat droppelt
langs hun lenden, oud, verstijfd;

Willig trekkend aan de strangen
gaan twee ruinen, bruin gehaard,
hunne stille slentergangen,
één van stap, langsheen de vaart.

Stikkend heet is 't... Hoe ze blazen,
schuddebollen in het gaan
en naar 't steken van de dazen
rustloos met de steerten slaan!

Ach! die weiën wederzijën
met der veulens wild gedril,
en die lange boomenrijen
waar geen einde aan komen wil...

En hun zachte slavenoogen,
waar geen flikkring meer in licht,
schouwen, als met nacht omtogen,
onbestemd naar 't vergezicht.

[p. 163]

 

Maar de wind steekt op. Plots gaat er

 

als een rilling door 't geblaart.

 

Hooger deint het rimplend water

 

tegen dijk en log gevaart.

 

 

 

Spant uw spieren, trekt uw schonken

 

tot een forschen haal ineen;

 

klauwt uw hoeven, dat de vonken

 

spettren uit den harden steen!

 

 

 

Juh! de drijver vloekt en krachtig

 

hitst de zweep het oude bloed,

 

daar de zware schuit onmachtig

 

worstelt tegen wind en vloed.

 

 

 

En zoo gaan zij, voortgedreven

 

als de vroege reis begint,

 

sleepend hun armzalig leven

 

met het schip, door weer en wind,

 

 

 

Tot zij, aâmloos en gebroken,

 

wen het avond kleppen zal,

 

brood en rust voor de oude knoken

 

vinden in den vreemden stal.

 

 

 

Lanklaer.

 

Arnold Sauwen.