De Vlaamsche Gids. Jaargang 5

[p. 298]

De Schoonheid.

't Zijpelde druppelkens.

De ganse dag was het helder geweest in blijdschap van najaarspracht. Weldoende hitte trilde: wellust en warmte in ware zomerlucht. Laatste Oktoberzon die de lanen en dreven in kleur van goud en geelheid tooit, in wondere schijn van goud, vermengd met rood en brons en oker. Tinteling van tonen, verzachtend voor het oog, ontwend reeds aan de schelle schittering van zomerzon en licht. 'n Dag die terugroept de vervlogen herinnering aan àndere dagen vol glans, en in menigte de wandelaars uitlokt. Men wordt zoo graag bedrogen! Met zó innig genot en genoegen verbeeldt men zich dat lang, zeer lang zal duren 't geluk dier heropbeurende zomerweelde, begocheling van gezondheidshoop voor de kwijnende kranke, die z'n lichaam en z'n betrouwen koestert in de gulden middaggloed. En de vrouwen, bij die korte afneming van guurheid in 't weder, bij die lieve schitterglans van zachte zonnestralen, leggen pels en mantel af en verschijnen nog eenmaal in lachende tooi van wit. Daar trippelen zij vlug en slank, de welgevormde lijfjes als gegoten in hun spannende kledij. Bevallig en mooi, en bewust van de macht hunner schoonheid. Ze pralen en pronken en murmelen met fijnrode lipjes flemende woorden, zegevierend door de verlokking van liefde. Hier is de heerschappij van de Vrouw! De sierlike vorm van 'r lichaam in glorie van jeugd, de verrukking harer verleidende leden! Gaat er niet bij ieder van ons, overwonnen slaven der Schoonheid, in levend vrouwelik beeld, onvrijwillig 'n grote begeerte op, overweldigend gàns onze rede, tot bewondering dwingend en soms tot bevend genieten in roes van gloeiend bezit? Wie dan is bij machte dat gevoel te overwinnen, wie wederstaat aan die zinnebekoring, òpbruisend wild in bedwelming van passie en zieden van bloed, zooniet hij die gewoon is het lijf te vernederen door moed en verlochening en zich verheffen kàn tot de

[p. 299]

ziel?... Die tengere schepsels (hoe zwakker, hoe zekerder) leiden ons àl tot lichamelik genot en lachen ons, wijzeren, sterkeren, uit, wanneer we, ontzenuwd, verslagen, nederknielen vóór hùn ellendige zwakheid!

Daar huppelen ze liefelik op hun dansende voetjes! Guitig lachen de mondjes; de handen en armpjes, in mollig bewegen, doen zo aardig... zo aardig... en hun kozende, vleiende lipjes, ze babbelen, ze babbelen. Waarover? O, vraag het niet! Breek niet de broze illuzie! Hoe zacht en hoe strelend nu,... en toch zo wreed in stonden van hardnekkige wil! Hùn is de zege! Hùn behoort de wandeling gàns! De jonge vrijer groet minzaam... véél minzamer de ouwe!...

Er is lafheid in de buiging van z'n lichaam, dat voor haar zich kromt ten gronde; lafheid in de vrees waarmee hij tot ze nadert; en hoeveel lust naar verboden genoegens brandt in z'n fonkelende blik! Zie die ouwe voorbijgaan, hoe hij passievol loert naar de Schoonheid, pas ontloken, met 'r gezonde blos van jeugd en lach van reine eenvoud, - naar rijper, voller vormen en forse lenigheid van méér gespierde leden! Zie: naar kind en maagd en vrouw - wen schoon en bekoorlik - loert-i met loense, wrede roofvogelenblik, loert-i verstolen en vreest dat men bemerken zou hoe ziekelik-driftig hij beeft. Het ruisen van 'n kleed doet 'm rillen. Hij snuift òp de geur van hun lichaam en vertrekt de bloedloze lippen tot 'n grijns van afgunst. Machteloosheid die vernedert! O, z'n jonge, joelige jaren àl vervlogen, en verzwonden uitbundige lust, begeerten zonder weerstand, genuchten zonder rouw! Loutere genieter, bleek hem het leven eindeloze wellust, tot grijsheid afmatting meesleurde en rimpeling van voorhoofd, onvastheid van hand, kaalheid met de ellendige kromming van schouders en lijf. O wankele voet, wat heeft hij u nutteloos verwenst! Hij slaat de ogen neer en mompelend, suf, vervolgt-i z'n weg.

En gij, eenzame, verbijt uw smart, verlatene, die niet bemind wordt! Wèl somber voor u is het leven wanneer ge die vreugden, die vriendschap aanschouwt en geen deel nemen kunt aan 't verlokkend genot. Wèg van hier! Want het zicht van die lachjes en lonkjes is pijnlik en droefheid brengt wanklank in 't gejuich der genuchten. Maar vertroost u: ook hier is veel schijn en àl heet geen vreugde wat liefelik glimlacht of luidruchtig schatert.

[p. 300]

Nòg vrouwen, nòg kinderen, nòg meisjes!... Alléén of bij groepen, elkander omarmend of plagend: hier 'n koppel geliefden op wèlgekende, afgemeten stap, daar zoete familiekring in kozende pret. Lachjes en leute òveral, òveral! En wederom bewonderaars, stille, uitbundige, jonge en ouwe. O, die vlugge meisjes, vlinderend heen en weer, met hun bonte korte kleedjes en prachtige benen! Ze lopen, ze springen en - schalkse bekoring, komt er gluren 'n wit gebekt broekje of rokje! Onophoudende verlokking van schoonheid in allerlei vorm en leest en kleur, ik heb u innig lief! Ik bewonder u, o Vrouw,... maar om uw lichaam alléén in statige tred of in buigende plooi; om uw wezen, waar 'n glimlach of 'n traantje wonderen van glans of droefheid wekt en... o bizonder om uw ogen, zacht tintelend, scherp-turend; gloeiend of rustig; verlokkend, afwerend, ààntrekkend; bevallig steeds in àl de schakeringen van licht en kleur, nu blijde, nu treurig, dan flikkerend of somber, guitig, wild of vol grootse levensernst.

'n Hymne ter ere der schoonheid is de pracht van het lichaam der vrouw, in edele naaktheid en euritmie van lijnen, in uitgekozen kleding idealizerend heur vormen, opwekkend onze verbeelding en liefde. Doch wanneer eene ziel haar ‘begeestert’ - o dàn wordt zij aanbiddelik-schoon; dàn eerst, wen zij 't leven bevroeden, 't gróót leven begrijpen kan in òpbruising van vlijmende smart en soms pijnigend genot, in opwelling van grondeloze droefheid... het vòlle mensenleven met z'n schampere schorre vloek en z'n dank van allelûyah's!

Duisterheid viel, de schoonheid verdween. En verbroken ligt de betovering van één dag... 't Wordt nu koud met 't neerzijpelend vocht. Hier en daar nog 'n koppel... fluistering en lipgezoen... Verlatenheid waar kort geleden vreugde was. Hoor! muziek in de verte! 'n Andere vreugd, o zoekenden, lokt u, veel doller dan 't genot van zoëven. Geniet, want het leven is kort, en lang en koud is de duisternis der graven...

Eenzaam dwaal ik rond en denk aan vervlogen Geluk,... onbereikbare Schoonheid en ondoofbare wensen in mij....

J.M.

Uit Katholieken Boven!, Hasseltse straatschetsen.