De Vlaamsche Gids. Jaargang 5

[p. 220]

Schetsen.

Sneeuwzichten.

I.

De Avond onthult met bevende grauwte de bevrozen wegels, die klinken onder de voetstap.

De hemel overtrekt en vlokken sneeuw gaan aan het dwarlen alover de zon, die uitgloeit in rood-grijze einder...

De donker-gemantelde schaper spoedt voort met de vale kudde.

Onzichtbare raven roepen onrustig malkander hoog in het donker.

Verdwenen is alle licht in 't Westen, en over de aarde, in eindeloze grijsheid, hangt de sneeuwlucht, aan 't uitvallen opeens in spoedige strepen.

Op de hoogte staat, in 't geschemer van sneeuw en lucht en nacht, met hoogopgezeilde roeden, de windmolen, roerloos wachtend op wind.

Rode gloed ontluikt in zijn zware schoot en krakend gaan de reuzige armen aan 't draaien, doch vallen moedeloos stil en schielik sterft het eenzame lichtje in de wegschemerende schim.

Nu wordt alles uitgevaagd, onzeker en ledig, één eindeloze Niet.

II.

De Aarde ontwaakt, in wit kleed getooid: - 'n dopeling, 'n bruid! - zacht-kleurend in bleek ochtendlicht!

Stil, nare mensen-volk, blijf heden slapen!

[p. 221]

Blote kindervoetjes, hoe rozig-teer ook, zouden 't kostelik kleed verkroken, dat de hoge hemel voor dorp en akker de hele lange nacht weefde en naaide en zoomde, borduurde en stikte en met fijne kant versierde, terwijl ze argeloos sliepen!

III.

De noen-zon glazeert de lichte velden met goud-geel.

Lange, blauwe schaduwen - fantastiese Delft-schildering - tekenen beuken en eiken er in, - ranke figuren van onmogelike wezens en dingen.

Over de vlakte - zonder weg of wegel - strompelt sukkelend een schooier, onder 'n donkere hout-bussel gebogen.

De schaper, in brede soldatenmantel, bewaakt zijn vuil-gele kudde, die met voorpoten en neus schart en zoekt naar een halm.

Een tobber trekt rapen, wanhopig blazend op de stijfgevrozen wanten.

Al vroeg spoedt de glinsterende zon naar de kim, onmachtig om die koude wereld te redden.

Op de hoeven, onder de lange, lage sneeuw-daken van de schuren, klinken op maat, door de droogte der lucht, de vlegels, de vlugge, vol haast op de galmende dors-vloer.

IV.

Ter nevelen-diepten daalt de koning van het Licht.

In opperst stralengloeien strekt de vlakte, in rood-gouden glinsteren, haar sneeuwveld naar het Oost, waar de volle maan, bleke, tragiese Wraak-Godin, oprijst boven de dennen.

Zonnewaarts stevent een wilde-ganzenvlucht, de donkere V op 't klare luchtruim schrijvend.

De onzichtbare pijlen voerend van de maan, stormt de oostwind in woeste aanval tegen 't glorend zonnelicht aan met zoevende rukken!

Lichteloze schichten doorboren de Licht-God... Rood bloed stroomt purper over 't gouden harnas.

[p. 222]

Met zegevierende spot ziet de pijlensnorrende Jageres de gewonde in de ogen...

De milde Licht-drager, al zieltogend, begroet nog de Bleke, met een weemoedige bleek-gulden lach!

Tweekamp van Liefde en Nijd!

De Nijd overwint en de Zegenende sterft.

Nu ontsteekt het Westen in goddelike apotheoze zijn rijkste vuren: rozen, leliën, jasmijnen, violen, chrysanthemen worden tot bergen om 't koninklik praalbed gestrooid, en in roos-grijze rouwmantels knielen de wolken, stil-biddend, rond de dode!

Het betoverde sneeuwveld wederkaatst de hemelse lijkdienst.

Maart.

De wind is ijzig weer, en stapelt in 't Noorden brede gevaarten opéén aan de einder: zwart-blauwe, hagelwitte, rood-grijze, grijs-blauwe, blauw-purpere, vluchtige bergen!...

Diep achter die dooréénwoelende wolken licht rustig de bleekblauwe hemel, bleker nog onder dwarlende sneeuwvlokken: paarsblauwe ogen door witte sluier...

De stenen windmolen, zinneloos, klieft de lucht bij 't gekraak van roeden en zeilen...

't Rode, natgeregende dak van 't molenhuis ontvlamt, schielik, in een zonnestraal en gloeit op de sombere vlagen...

Een stuk regenboog groeit en ontgroeit...

Op de groene molenheuvel graast de geschoren kudde, gretig en glanzig, in de zonneschijn, loopt jammerlik blatend te hoop onder plotseling hagelende bui...

't Bloeiend rapenveld, goud-geel tussen 't helgroene koren, lacht vrolik de glorende zon toe, die verdonkert, terwijl de huiverige wind de arme bloemen neerbuigt...

Onderwijl, immer voort, op al die tengere pracht van belovende akkers, op die pas ontloken bloesems van de jonge Lente, schuiven en kruipen, donker dreigende spoken, de schaduwen van waaiende wolken!

[p. 223]

Fantasma.

Engel-bleek in 't sombere zwart-blauwe rouwkleed, met gedempte zilvere trillingen in 't snarenspel, zit op de einder de nieuwe Nacht - citherspeelster - bij de zieltogende dag en zijn laatste rozenkleuren...

't Eigen lied begeleidt ze, 't eeuwig lied van scheiden en heengaan...

De rozen welkten en stiller ruisen lied en snarentokkelen...

Witte smoor hangt dik nu over de sluimerende vijvers; witte smoor, nevelsluier over bleke waterleliën, en lisbloemen, goude en blauwe...

Onder een zilverwilg rijst, boven 't donker-fluwele water, donker, een rhododendronperk, gekranst met purpere trossen...

Nevens de zware koepels van de kastanjebomen van 't neerhof rijzen hoge populieren, aftekenend op lichtende lucht het bladerenkantwerk...

Om me heen, wild-opwassende grasplanten, wemelend onduidelik van schemerige bloemen...

En, ziel van dit spokig nachtgezicht, diep aan de trillende kimme, de nieuwe maan, zacht gloeiend!

In zwierige kronkels sleept op eens de mist opwaarts over water en struiken en bomen: vage vrouwevormen, wazige godinnen en elfen van verre natuurlegenden, geurige tengere zieltjes van verslenste bloemen, inééngestrengeld met aardige vlinder-popjes, heenreizend, gewis naar andere werelden, voor nieuwe zomerhoven van 't Leven!

Edmond Verstraeten.