De Vlaamsche Gids. Jaargang 5

[p. 105]

De Stromboli.

Stoombootindrukken.

Wij vaarden op den terugtocht van Australië door de Straat van Messina, waar - op de landkaart - de spits der Italiaansche laars een schop schijnt te geven aan Sicilië. Messina en Reggio zijn elk langs hun kant zichtbaar van op het breede water, dat aan een kanaal hier gelijk is.

Hoe anders dan in het henengaan zag alles er nu uit!

Toen werd het avond, het was winter en ijzig tochtte de wind tusschen de rotsen over zee.

Al de reizigers waren op het dek gegaan. Zulks gebeurt altijd zoodra land in 't zicht is.

Maar hoevelen hielden het er uit?

Een drietal koûtrotseerenden, waaronder ik, en wij zagen toen in de rassche avondverduistering, aan den voet van de zwarte bergen langs weerskanten - rechts te Messina en links te Reggio - de duizenden en duizenden stadslichtjes ontvlammen als oever-schitterbloesems van den nacht.

Nu, in het terugkeeren, was het zomer en dag: Messina lag in vollen zonnegloor, links van ons, blank als sneeuw, trapswijze de hellingen op, en het geheel toch zoo laag schijnend tegen de zware bergmassa's daarachter.

Reggio scheen u aan te lachen uit zijn lijst van groene heuvelen.

Wij hadden weldra den Etna weder te zien, met een wolk van rook daarboven - of was het enkel een gewone wolk, zooals sommige ongeloovigen beweerden? - den Etna, zoo breed ten hemel opstijgend, waarop de Sicilianen bogen, en waarvan zij met zooveel fierheid zeggen: assai più alto del Vesuvio!, zooveel hooger dan de Vesuvius!

[p. 106]

Nu verschenen de Liparische of AEolische eilanden aan ons oog.

Men weet, dat de voornaamste ten getale van twaalf zijn en dat Filicadi - het hoogste - zich 848 meter boven de oppervlakte der zee verheft.

Zij waren als in purperen fluweel gehuld en langs den zonnekant met tanend avondgoud overgoten.

De Stromboli maakt deel uit van die groep.

Een licht geruisch aan den rood-saaien voorhang mijner kooideur - een dekkabien vlak naast een der drie kabienen, welke de kapitein aan den voorkant op heel de breedte van het schip ter beschikking heeft - deed mij plots ontwaken.

Daar stond - in onduidelijke omtrekken - miss Jones, een twintigjarige Australische van Adelaïde, die met haar vader, een rijk bankier, haar moeder, een onbeduidend, beleefd dametje, den kleinen Paul, haar broertje, en zijn gouvernante naar Europa reisde.

Zij was zeer mooi, zeer onafhankelijk, bezat een prachtige contraltostem en betuigde mij steeds bij elke gelegenheid een ruwe, liefderijke voorkeur.

Zij noemde mij zelfs, ondanks mijn herhaald, glimlachend protest, dat ze te jong daartoe was en dat ik zulks verbood, niet anders dan bij mijn voornaam, dien ze daarenboven nog erbarmelijk radbraakte:

‘Vuiadjénie, sta op, kom kijken, de Stromboli is in werking,’ zei ze en reeds heengaande, keerde zij zich nog eens om; ‘doe iets warms aan, het is koud,’ voegde zij er bij.

Dra uit het bed, - als zulke brits een bed mag heeten - 't electrisch licht opgedraaid, kousen, schoenen aan, een wollen morgenkleed, een dikke sjaal, en ik stond op het wandeldek, waar zij mij afwachtte.

Geen mensch was meer op.

[p. 107]

Zwarte, diepe duisternis om ons heen. Zes slagen sloegen langzaam op de scheepsklok.

Middernacht.

‘Alles wohl!’ riep geruststellend de dienstdoende waker van uit zijn hoog observatorium, in balkonvorm aan den mast.

Miss Jones nam een kleine plooi van mijn mouw vast en ik volgde haar tot aan de borstwering.

De rook alleen was zichtbaar: in het schijnsel van ik weet niet welke scheepslantaarn vloog hij als een grauwwitte, beweegbare, schuine kolom de duisternissen west-zuid-westwaarts in.

‘Let op, kijk goed in de richting van den rook,’ maande zij mij aan.

‘Ik ontwaar niets,’ was mijn antwoord.

‘Een oogenblik geduld, blijf kijken in de richting van den rook.’

Ik deed het aldus.

Ginder moest de Stromboli zijn; met valavond had ik hem - naderend - duidelijk gezien, in de gedaante van een reuzenmolshoop, bruin-roodachtige rots, met een loodrechte, breede, donkere, naar onderen versmallende klove, die hem als doorsneed; met een rookpluim er boven en witte miniatuurhuisjes aan zijn voet, zoo dicht bij 't water, dat zij er in schenen te baden.

Wij waren hem voorbijgevaren thans.

‘Ik zie niets,’ zei ik nog eens.

Maar eensklaps glom en rees traag uit het zware zwart ginder een amarantkleurige bal omhoog, hel in roodachtigen gloed het bovenste van den vuurberg duidelijk omlijnend, onmiddellijk zinkend, verduisterend en in striemen lava nedervloeiend; en alles lag opnieuw in tastbaar donker gehuld...

Het was een aangrijpend schouwspel geweest.

Wij uitten onze aandoeningen niet, geheel onder den indruk, gansch geboeid door dat plekje in zee, onzichtbaar thans, waar het inwendig leven van onze wereld zich veropenbaard had en weder openbaren zou.

‘Zie, zie!’

Na vier of vijf minuten verscheen de gloeibal weder, en zoo

[p. 108]

voorts met de regelmatigheid van een draaiende vuurbaak, rijzend, dalend, neerkronkelend in lavastroom, dra versomberd, uitgedoofd...

Het was bijtend koud ondanks het zomergetij: de wind sneed door de sjaal, blies door de kleederen en deed het haar rondom het voorhoofd fladderen.

Snel ploegde de monsterboot zich een weg door de baren. De schroeven zwoegden rusteloos en de rook sloeg steeds schuin westzuid-westwaarts de onmeetbaarheden in... Al verder en verder, al meer en meer zuidwaarts thans, al zwakker en zwakker, zagen wij de roode bollen opstijgen en verzwinden.

Toch bleven wij op 't dek.

Wij bleven, totdat de duisternis onverstoorde duisternis werd en wij geen enkel vonkje ginder in de verre verte meer bespeurden.

De phantasie opgewekt, den geest bestormd door gissingen, gansch in beslag genomen door het mysterieuse van het geziene, met een vaag gevoel van dankbaarheid aan het lot, dat mij een dergelijke gunst had toegedacht, de verbeelding nog goochelend met de gloeiende lavabollen, sliep ik in gedurende dien onvergetelijken nacht, waarop een zeldzaam scheppingswonder aan mijn blikken zich had voorgedaan.

Virginie Loveling.