De Vlaamsche Gids. Jaargang 4

[p. 323]

Naakten.

Liggende

Te rusten ligt het lichaam lenig-lang,
in golvingen beweginglooze levend
gelijk 't gedein van, in 't gepeins, een zang
tot Schoonheid galme' en galmen samenwevend.

Op 't ronden van den arrem bloost de wang;
en de oogen donkeren, hun blikken gevend,
gedwee, en speelsch, en lachend vaaglijk bang
in 't Licht, om 't naakte blanke zweve-bevend.

De boezems, volle bloemen, zijlings hellen,
met schaduwing omkringd het blonde fulp.
Van uit de diepe plooi komt breelde wellen
de heupewelving lijk een groote schulp
vol parelgloor, die glimglijdt tot den voet,
en op de een knie opsprankt in roosgen gloed.

[p. 324]

Rug

In sterke rust van marmer staande op aard,
op dubblen steun, de beenen rank die rijzen
in frele lange lijnen puur gepaard,
die fijne wijken, wenden allerwijze,

de rug zich recht, in praal, van uit de zwaart
der heupen-bogen, rein gerond in 't gleisen
van licht, room-wit, bleek groen, week grijze
met mooringen van malve roze klaart,

en breed gebouwd en breed geboetst in weelde,
van 't vleesch, 't in vrouwen-gratie uitgebeelde.

Ivorig glimmen glad de schouders jonk
in een beweging maagdlijk schuwe zwichtend
met de armen mêe; - dan buigt de hals, lief lichtend
onder den helm van 't haar vol ros gevonk.

[p. 325]

Staande

Van 't kind een kalmte hangt nog in hare cogen,
lijk stergesching van zoomren in de lucht
waar blakend dageraad komt aangevlogen;
haar maagdgelaat gul-rond is lijk een vrucht.

Maar vrouw is ze, zooals ze plooit omhooge
heure armen, evenveel, met het genucht
te oplichten 't haar, dat heure hand ontvlucht...
- Van 't kind een kalmte hangt nog in hare oogen.

Maar vrouw is ze, zoo zegezingt de wonne
om 't lijve! - Zwaar de boezembloemen zijn;
de breede schoot is als een schild vol zonne
- aldus de Venus van het Eskwilijn -;
zoo vrouw! - O Droom zoo werkelijk! O schrijn
van goeden Wil en Passie onbezonnen.

E. van Offel.