De Vlaamsche Gids. Jaargang 2

[p. 224]

[Verzen]

Sonnet.

Ik zag u komen in een zee van licht,
Dat om u henengleed in gouden schittering
En door het looverdak dat langs de wegen hing,
Een stralen-krans lei rond uw lief gezicht.

Ik zag u komen, 'k hoorde uw stap zoo licht,
't geglij van feeënvoetjes, als de murmeling
van even windgestreel dat over 't water ging
En hoopvol was mijn blik op u gericht.

Ik stond, vergeefgezind, en in mijn oog
Zoudt gij, trotsch wezentje dat uit de hoog-
te neerzaagt op uw minnaar van voordezen,
mijn oude liefde hebben kunnen lezen.

Ge gingt voorbij, vervreemd, toch bleef ik staan
Tot ik u zag verglijden in een andre laan...

[p. 225]

Herfst.

De boomen strekken hun weemoedsarmen
Wanhopig in de najaarslucht...
Al over 't landschap gaat een vlucht
Van kraaien, die wild dooreen alarmen
En krijschen bij elken vleugelslag,
En reppen den kop naar den stervenden dag...

En blâren rijzen, en takjes breken
Getroffen door den ijzigen wind
Die nergens meer nog weerstand vindt,
De boomen plundert bij lange reken,

Zoodat zij, langs de breede baan
Als wanhoopsmenschen in lijkstoet gaan...

[p. 226]

Onmacht.

Daar komt op mijn gedachten-zee
Een heerlijk beeld gevaren
Dat suizend om mij henen zweeft
Met rythmische gebaren...

Het komt en gaat, en wenkt en keert,
Speelsch vlindertje, gedragen
Op zachten wind van mijmering
Aan lang vervlogen dagen.

Daar nadert het... ik voel het wel
Het aait mij langs de wangen
Ik wil het grijpen... zie, daar vliedt
Het henen, onbevangen...

En machtloos zie ik in de vert'
Het heerlijk beeld vervagen,
En 'k voel dat ik wel nooit... wel nooit
Een beeld zal kunnen dragen.

[p. 227]

Sonnet.

Niet in den dood ligt Leven, schoon wij allen
Eens moeten sterven en een donkre kist
Ons lijf omsluiten zal, en wat men wist
Teloor zal gaan, voor eeuwig weggevallen,

Van dees ons aard' waar uitbundig geschal en
Waanwijs gepraat zoo vaak ontaardt in twist
Met stroomen bloeds voor eén stond uitgewischt...
Tot nieuwe haat de vrêe weer komt vergallen.

Niet in den dood ligt Leven; 't onbekende
Dat als een kuil zich opent voor ons voeten,
Moog' velen wenken die geen rust meer kenden

Maar wie na zwaren strijd en bitter boeten
Een nieuw geluk als 't zijne mag begroeten
Die zal zijn steven naar het leven wenden...

Lodewijk de Schutter.