Victory

[p. 53]

Het blondje.

‘Het blondje’ was den anderen de baas. Een opzichter vertelde het en meneer en mevrouw Harders wilden het gaarne gelooven.

Het blondje was een jong, fijn meisje met heldere oogen en rappe handen. Evenals vele anderen stond ze naast een machine, die de vier zijplankjes aaneen spijkerde, waaruit de Blue-Bandkistjes zouden ontstaan. Deze plankjes schoven naar haar toe.

Op een andere plaats waren ze op maat gesneden, daarna waren ze bedrukt met merk en firmanaam. En nu lagen ze daar gereed voor haar zoekende handen.

Ze moest ze opnemen en zorgen, dat de bedrukte kant buiten kwam; ook moest ze haar aandacht schenken aan de inkepingen, die in twee der plankjes zaten en die een vaste plaats hadden. Viermaal moesten ze daarna onder de machine worden gehouden, die met zwaren druk de hoeken vernagelde.

Meneer Harders rekende uit, hoe lang hij werk zou hebben om al deze bewegingen uit te voeren en hij bevond, dat er vijf minuten mee heen zouden gaan.

[p. 54]

Zij deed het vlugger. ‘Routine!’

Dat kittige ding, dat schalksche blondje, spijkerde in één dag de zijwanden van 2400 kistjes.

De opzichter vertelde het, vol trots, dat hij zoo'n werkster had.

Het blondje glunderde.

Meneer Harders rekende uit: in acht uren 2400, dat was per uur 300, per minuut 5 stuks....

Vol verbazing keek hij naar haar rustig beweeg.

Hij één in vijf minuten.... zij vijf in één minuut! Er was een rekenkunstige opgave van te maken!

Routine! Wat méér toch ook nog.

Toen vloog er een glimlach over z'n gezicht en hij zei: ‘Vrouw, weet je wat ik wou?’

Vragend keek ze hem aan.

‘Dat jij zóó'n dienstmeisje had.’

Toen schoot het blondje, dat onder de spiedende oogen een rood kleurtje op haar wangen had gekregen, in een hartelijken lach.

De spijkermachine rustte even en als dien dag de 2400 stuks niet bereikt zijn, dan was dat de schuld van een geestdriftigen bezoeker.