Victory

[p. 22]

Rotterdam.

Des morgens al vroeg bracht de electrische trein den heer en mevrouw Harders naar het station Delftsche Poort. En toen ze nu weinig tijds later door de oude Rottestad tramden, kwam er een gevoel van trots in hun harten.

Dit was nu Rotterdam, de stad van geringe beteekenis toen Middelburg, Dordrecht, Vere, Stavoren en Amsterdam reeds middelpunten van een bloeienden handel waren; de stad met een wereldnaam, nu Vere en Stavoren dommelden in vergetelheid, Middelburg en Dordt een deel van hun bloei hadden ingeboet.

Ze was Amsterdam voorbij gestreefd; ze had zelfs de steden der Hanzeaten (Hamburg en Bremen) achter zich gelaten, Antwerpen overtroffen....

Ze was de eerste geworden op heel het Europeesche vasteland, en die gedachte was het, welke vooral meneer Harders met trots vervulde.

Want was Rotterdam niet zijn stad, straalde niet een deel van haar glorie op hem als Nederlander af?

[p. 23]

Ze gingen langs den Coolsingel.

‘Kijk, dat is het nieuwe stadhuis!’ en meneer wees zijn vrouw het monumentale gebouw. ‘En er naast staat het postkantoor.’

‘Prachtgebouwen,’ vond mevrouw.

‘Dat stadhuis heeft ook maar eventjes 8 millioen gulden gekost! Ja, wie het breed heeft....’ en meneer haalde met een gebaar van toestemmende berusting zijn schouders op.

Weldra zagen ze 't water van de mooie, oude Leuvehaven blinken, daarna kwamen ze aan de Boompjes, den boord van de Nieuwe Maas.

Overal heerschte bedrijvigheid en leven, overal lagen schepen, welke geladen of gelost werden.

Stoomfluiten gilden, met driftig geluid, sirenen, melodieus van toon, zongen er door heen.

‘'t Is geen Den Haag,’ zei mevrouw. ‘Lang zoo mooi niet.’

‘Ook geen Amsterdam,’ stemde meneer toe. ‘Maar zie dat water, dat prachtige water! Dat heb je toch niet in Den Haag.

En dan, dat gaan en komen, dat gezwoeg om de schepen ledig te maken, dat daverende gerucht van den arbeid.... je voelt, dat hier

[p. 24]

alles leeft, dat alles zich inspant, dat je in een omgeving bent, waarin de kloekheid en de ondernemingsgeest van Oud Holland sterk naar voren komt. Dat geeft een bijzondere schoonheid aan Rotterdam.’

‘Veel lofs,’ lachte mevrouw, ‘maar ze lijkt me wel verdiend.’

Zwijgend reden ze nu een oogenblik voort, over de Willemsbrug, welke naast de groote spoorbrug de Maas overspant.

‘Kijk,’ wees meneer even daarna, ‘daar heb je nu, wat men terecht een wonder der techniek noemt, de nieuwe hefbrug. Zie je die beide torens aan weerszij? 70 Meter zijn ze hoog! Tusschen hen in hangt de brug, welke opgeheven kan worden, zoodat zelfs de grootste schepen er onder door kunnen varen.’

‘Wat grappig,’ zei mevrouw, ‘dat er op de torens een reclame staat van de fabrieken, waar wij juist heen gaan! Blue Band! Nu 't is een uitgezocht plaatsje voor een reclame.’

‘Dacht ik ook,’ stemde haar eega toe.

De tram stopte, de Nassaukade was bereikt en de Harders stapten uit.

[p. 25]

Het einddoel van de reis lag voor hen, een geweldig complex van gebouwen.

‘Nou, nou!’ zei mevrouw.

‘Ja, ja,’ knikte meneer.

Toen stapten ze even naar den waterkant, waar een boot ontladen werd.

Groote vaten en fusten rolden er uit en vonden een plaatsje op de kade.

‘Wat zit daar in?’ vroeg meneer aan een werkman.

‘Allemaal vet voor de fabriek, meneer’.

‘En wordt dat gebruikt om er margarine van te maken?’

‘Jawel, mevrouw.’

De werkman ging voort met zijn arbeid, vond dat hij genoeg gedaan had om de weetgierigheid van een paar wandelaars te bevredigen.

Meneer en mevrouw Harders stapten den hoofdingang van de fabrieksgebouwen binnen en enkele minuten daarna stonden ze tegenover hun vriend Van Dalen, die hun een opgewekt ‘welkom’ toeriep.