Vestdijkkroniek. Jaargang 2003
(2003)– [tijdschrift] Vestdijkkroniek–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 44]
| |
[pagina 45]
| |
Naam? Vera de Vries, ook bekend onder haar pseudoniem Xaviera Hollander.
Door wie kwam u in contact met Simon Vestdijk? Via mijn vader Mick de Vries.
Wanneer ontmoette u Simon Vestdijk het eerst? Ik heb Vestdijk als klein kind voor het eerst ontmoet, ik was zes jaar oud. Het vond net na de oorlog plaats.
Wat herinnerde u zich van de eerste ontmoeting? Weinig. Ik weet wel dat ik er opeens een hele nieuwe familie bij had. Wat me opviel; er waren altijd katten, overal katten en honden. Ook was er dat prachtige bos.
Welke indrukken van u bezoeken aan Vestdijk zijn u bijgebleven? Wat ik fantastisch vond was dat ik als een van de weinige zijn kantoor mocht binnenkomen, ik geloof dat Ans er amper in kwam. Als ik er was kwam Ans me achterna met een kopje koffie of thee. Hij mocht me niet aanraken, want als hij maar even z'n arm naar mij uitstrekte, kwam Ans ertussen. Daarom was er een soort spanning, voor mij zo'n beetje zoals een verboden vrucht. Niet dat ik de man seksueel aantrekkelijk vond, maar ik vond zijn stem fascinerend. Het was vooral toen ik klein was dat die spanning heel erg sterk was. Ik heb ook boekjes van hem gehad waarin hij mooie gedichtjes aan mij opdroeg maar die heb ik allemaal weggegeven. Hoe regelmatig was u contact? Bijna elke twee weken. Op een gegeven moment zagen we elkaar ook niet zo vaak meer, we groeiden toch een beetje uit elkaar.
De mens Vestdijk Hij was stug en ijdel, een boom van een man die graag uit z'n eigen werk voorlas met zijn melodieuze stem.
Wat was de invloed van Simon Vestdijk en Vestdijks werk op u leven? Voor mijn werk is Henriëtte van Eyck belangrijker geweest dan Vestdijk want die was wat meer tastbaar; daar kon ik op de Reijnier Vinkeleskade naartoe gaan overdag. En Henriëtte, die natuurlijk een beetje een verguisd persoon was in het leven van Vestdijk - Ans Koster had alles in de ‘smiezen’- werd buiten de deur gehouden. Ans en mijn moeder stonden intellectueel duidelijk een paar stapjes lager dan Vestdijk en mijn vader. Henriëtte en Vestdijk stonden ook op hetzelfde niveau. Mijn moeder heeft haar uiteindelijk geaccepteerd; Vestdijk en Henriëtte mochten wel eens de nacht doorbrengen in ons huis. Henriëtte zei altijd tegen mij - ik wilde journaliste worden: ‘Kind, word jij nou maar lekker secretaresse, ga het echte leven in, geniet, en dan moet je gaan schrijven.’ Mijn werk als schrijfster van boeken is door haar ingegeven.
De laatste keer dat u Vestdijk ontmoet heeft? Dat was nog bij hem thuis. Ans Koster was toen al overleden en toen heb ik Mieke daar ook ontmoet. De affaire tussen die twee heb ik nog meegemaakt - dat hij haar als schoolmeisje had ontmoet. Het enige wat ze tegen mijn moeder zei toen hij uiteindelijk stierf was: ‘Zo, dan kan ik eindelijk de datum invullen, de kaarten liggen al weken klaar.’ | |
[pagina 46]
| |
Een bijzondere ontmoeting Ik heb ervoor gezorgd dat Martin Hartkamp, mijn jeugdvriend van de middelbare school, Vestdijk kon ontmoeten op 19 mei 1961. Martin Hartkamp is helemaal idolaat van hem geweest en heeft zelfs boeken over hem geschreven. Martin had een sonnet geschreven bij een portret dat Fernhout van Vestdijk gemaakt had en had dit naar Vestdijk opgestuurd. Vestdijk vroeg mij om een fragment met het handschrift van Martin om hem vooraf te kunnen analyseren en te bestuderen, pas daarna stemde hij toe in een ontmoeting. Vestdijk had de horoscoop getrokken van de bekende verzamelaar Hartkamp die een oudoom bleek van Martin. Deze oom verzamelde echt ontzettend veel dingen, wel drie pakhuizen vol, van sigarenbandjes, oude foto's tot pornografie. Vestdijk zei daarop tegen Martin: ‘Pornografie lijkt mij interessanter dan sigarenbandjes.’
Wie meer wil weten over de contacten tussen de familie De Vries en Vestdijk leze Kind Af, de interessante autobiografie van Xaviera Holander en uitgegeven door Luitingh-Sijthoff en deel III uit de Rondom Vestdijk Reeks, het door Mick de Vries geschreven Knett'rend vuurwerk, verschenen bij Uitgeverij Stabo te Groningen, 1984.
Naschrift redactie Desgevraagd stelt Mieke Vestdijk dat de passage waarin Vera de Vries haar noemt drie onjuistheden bevat: ‘Zij is nooit in mijn aanwezigheid in Doorn geweest. Zij kwam er voor het eerst (en het laatst) met Martin Hartkamp in ca. 1963, Ans Koster leefde toen nog, en ikzelf kwam hier voor het eerst, na de affaire van het tekenen in 1956, in november 1965. Ans Koster overleed in februari 1965. Dat de kaarten van Simons overlijden al klaar zouden hebben gelegen is natuurlijk ook onjuist. Een overlijdensdatum kan je niet op kaarten invullen. Wel hebben de ca. 500 enveloppen klaar gelegen, maar dat was begrijpelijk, Simon heeft drie maanden in coma gelegen en het was duidelijk dat hij daaruit niet meer zou bijkomen.’ |
|