Vestdijkkroniek. Jaargang 2003

[p. 29]

Dankwoord Ina Damman-prijswinnaar
Philippe Saba

Als ik zeg dat ik me gedurende anderhalfjaar in Meneer Visser's hellevaart heb ondergedompeld en mijn ziel en zaligheid gestoken heb in het schrijven van deze scriptie, dan zal een minimum aan inlevingsvermogen wel volstaan om u voor te stellen hoe dankbaar en gelukkig deze blijk van erkenning mij stemt.

Van alle mensen wier steun ik echt niet had kunnen missen, zal ik alleen de allerbelangrijkste noemen: mijn ouders en mijn scriptiebegeleider TonAnbeek.

Aangezien we hier vandaag niet (of in elk geval niet alléén) om mij zijn, maar vooral om de grote schrijver die ons bindt, Simon Vestdijk, leek het me passend dit dankwoord te besluiten met één van zijn gedichten.

Vestdijk verwerkte in zijn romans dikwijls thema's waar hij al eerder een gedicht over had geschreven. In mijn scriptie leg ik een aantal keren de link tussen passages uit Meneer Visser's hellevaart en op een of andere manier aanverwante gedichten. Vaak plaatst die vergelijking beide in een verrassend nieuw licht.

In wat ik nog van plan ben over de roman te schrijven, zal ik zeker aandacht besteden aan het volgende, wat raadselachtige gedicht. Ik moet u bekennen dat mij nog niet precies duidelijk is waar het over gaat. Vat dit dus vooral op als een uitnodiging om mij dadelijk aan te klampen wanneer u een interessant voorstel tot interpretatie heeft.

Het brandnetelhemd

Sindsdat de vingers van de sprookprinsessen
Door ons bezeten waren bij de schouw,
Groeiden wij krachtig op tot duizendmessen,
Konden niet laten van 't geheim der vrouw.

Haar heugde 't wijze woord der tooverkollen,
Teeder wilden zij helpen, broederziek,
En zij sloten zich in, zwoegend aan wollen
Hemden met reddende inslag van netelwiek;

Want de betoovering kon slechts verbroken
Worden door ingesponnen offerpijn,
Zoo had men gemompeld, doch onbesproken
Bleef de gewilligheid van het venijn!

Zij voedden ons, bezwijmend, onder tranen,
Meenden den vloek te slaken voor dien prijs;
Doch prijzen stijgen: door de half verstane
Woorden werden wíj heerschers van 't paleis!

Met ontzag'lijke baarden van brandnetel -
Mannen te helpen maakt hen mansgelijk! -
Worden tot kern voor groenen heksenketel
Hun teed're lijven, bloem van 't koninkrijk!

Alles vernetelt, onze zwermsche pennen
Bestrijken zelfs het land, en man en maagd
Hinken geprikkeld alsof wíj hen mennen,
Eén voet op de and're die blaren draagt.