Ivoren Wachters
Tessa van Beest
Regie: Dana Nechushtan
Ivoren Wachters vertelt het verhaal van de zeer intelligente Philip Corvage, een puber met afschuwelijk uitziende tanden (ivoren wachters).
Wij zien hoe hij een conflict heeft met zijn leraar, altijd ruzie heeft met zijn oom, die oom uiteindelijk vermoordt en later zelf de dood vindt, als de vriend van zijn huishoudster(?) hem, opzettelijk, dronken in het water gooit.
Een boeiend verhaal, dat wel, maar toch komt de vraag op: Waar gaat deze film nou eigenlijk over? Eerst lijkt het voornamelijk over het conflict van de leraar en zijn leerling te gaan. Dan komt toch meer de relatie van Philip en zijn oom aan bod, om Philip vervolgens nog maar even te laten vermoorden door de vriend van zijn -ja wat is het eigenlijk- hulp in de huishouding?
In een boek kan deze wisseling van onderwerpen, aangezien je het in zoveel pagina's als je maar wilt kunt beschrijven. In een film evt. ook, maar dan moet voor sommige onderwerpen meer tijd worden genomen. Na de film blijf je met het gevoel zitten alsof er dingen afgeraffeld zijn. Die plotselinge moord had logischer moeten zijn, je kent het karakter van de moordenaar nog amper, het enige bewijs van kwaadaardigheid is dat hij z'n vriendin af en toe in elkaar slaat.
Regisseuse Nechushtan zegt in een artikel in Trouw, vooral Philips conflict met de oudere generatie te willen laten zien en ja, er is een conflict met zijn leraar over een opmerking die de leraar over zijn tanden gemaakt heeft, en ja, hij kan het niet zo goed met zijn oom vinden, maar met de vrouwelijke oudere generatie (de huishoudster en zijn leraars vriendin) lijkt Philip geen enkel probleem te hebben. Volgens mij gaat de film meer over Philips conflict met zichzelf en de maatschappij, waarin je je tanden moet poetsen. Eigenlijk is er zelfs geen sprake van een echt conflict, maar is Philip gewoon een puber met een moeilijke jeugd, die in de film wat dingen meemaakt en dichterlijke aspiraties heeft.
Philip komt niet alleen niet aardig over, je leert hem ook niet echt kennen. Dit laat de film niet toe. Daardoor zijn sommige wendingen in zijn karakter onverwacht. Het ene moment is hij gekwetst door de opmerking van zijn leraar, maar het volgende moment kan het hem eigenlijk niks schelen, doet hij alleen een beetje zielig voor de show. Dit kan natuurlijk, maar het komt niet overtuigend over. Wil een film je beetpakken dan moet je je een beetje met de personages kunnen identificeren of ze in ieder geval leren kennen. Dit gebeurt zowel bij de leraar als bij Philip niet. Aardig hoeven ze niet te zijn, maar ze moeten wel echte mensen voor je worden. Regisseuse Nechushtan zegt dat ze Philip heeft willen laten zien als een zachte, gevoelige dichter. Dit is totaal niet gelukt, Philip komt over als een vervelend, irritant ventje, niet iemand waar je medelijden mee hebt, ondanks zijn moeilijke jeugd. Stijn Westenend is qua uiterlijk goed gecast, maar hij heeft de bedoeling van de regisseuse niet goed tot uiting gebracht.
Wat in de film aanspreekt is de snelle, flitsende manier van filmen, soms ondersteund
Auteursrechtelijk beschermd