Vestdijkkroniek. Jaargang 1999 (1999)

Vestdijkkroniek. Jaargang 1999

(1999)– [tijdschrift] Vestdijkkroniek– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 25]
Depressie Zijn eerste depressie kreeg Vestdijk na een griepaanval op zijn zeventiende jaar [...]. Werken deed hij niet tijdens de depressie [...]. Veel wandelen in de buitenlucht en goed eten werden hem ook aangeraden door een zenuwarts uit Leeuwarden, die zijn ouders raadpleegden toen de depressie in februari terugkwam. Over ‘depressie’ werd nauwelijks gesproken. Om de blikken van voorbijgangers te ontvluchten, werd het wandelen omgezet in fietsen. (Hans Visser: Simon Vestdijk Een schrijversleven) Dus werd ik iedere dag door mijn moeder aangespoord om te gaan wandelen, iets dat ik spoedig in fietsen veranderde, want ik had gemerkt, dat ik gemakkelijker de blikken van voorbijgangers ontwijken kon per fiets dan te voet, en het sneeuwde weinig die winter, zodat ik niet op modderige buitenwegen verdacht hoefde te zijn. Het fietsen verschafte mij wel enig genoegen: ik verliet als het ware het stadje, nergens heen, en kon mij verbeelden, dat ik telkens van mijzelf loskwam, terwijl de terugreis wel pijnlijk was, maar ook strikt onvermijdelijk en door mijn verbeelding opgesierd met alles wat ik te zien had gekregen op mijn tocht. Ik was weg geweest, dat was de hoofdzaak [...]. (Simon Vestdijk: De persconferentie) Vestdijk op zijn fiets in de tuin achter het huis aan de Spekmarkt.
[pagina 26]
Notulen van de lerarenvergadering van 2 juli 1915.
[pagina 27]
Het verhuizen naar de ‘grote’ school, die voor mij het overgaan naar de 4e klas vertegenwoordigde, kwam mij te staan op een treinleven, dat maar gedeeltelijk bij mij in goede aarde viel [...]. Elke werkdag begon er nu mee, dat ik in gezelschap van mijn vader reisde, tenminste de heenreis. Hij was een goed en vroeg opstaander, ik het tegendeel daarvan, en daar de trein al om halfacht ging, - een drie kwartier te vroeg, naar schooltijd gerekend, had hij iedere ochtend met mij een harde strijd uit te vechten om mij uit mijn bed te krijgen. Daar ik 's avonds het best werkte, kreeg ik te weinig slaap, en hoewel ik niet meer de hoop kon hebben ‘de eerste van de klas te zijn’ [...] werkte ik dubbel hard, zelfs nog in de trein, zelfs nog op het andere station, waar ik een klein uur had te wachten. (Simon Vestdijk: De persconferentie)
[pagina 28]


[pagina 29]
De wraak van den Oldenhove De toren heeft het vernomen, Dat men zijn doodsklok luidt; Verslagen staat hij te droomen Over 't nooit verwacht besluit. Hij heeft het gerucht vernomen Beneden in 't raadsgebouw; Bebrilde meters komen Hem aanslaan met plank en touw. Reeds zegt hij de vriendschap op Aan uilen en torenvalken; Zij bespieden met schuinen kop Het hameren aan de balken, Maar zullen nimmer vermoeden, Dat hij hun een vader was; Wég moeten zij, voor het broeden Begint; en het rauwe gekras Van kraaien, die hem steeds raadpleegden, Weert hij af, schijnbaar trotsch en stug... Allen vliegen zij heen, verlegen, - Verwonderd achter zijn rug. Onderwijl staat hij maar te peinzen Hoe zijn lichaam zal worden gekloofd, Hij fronst met den zonnewijzer: Twee rimpels in zijn voorhoofd; Maar voelt dan een kracht in zich trillen Of hij zelf de aarde was: ‘Wát laffe bouwmeestersgrillen Van loodlijn en waterpas!’
[pagina 30]
‘Mijn scheefheid is toch geen gebrek? 't Is een hartstocht om dwaas te spelen Met de zwaarte, en mijn bestek Ver over het plein te verdeelen!’ ‘Nog ben ik 't verweerd en zwijgend Sieraad van kloosterorden! Zal men mij onderkrijgen? Zal 'k tot plaveisel worden?’ - En hij stuurt zijn geest over straat, Die blaast als wervelwind Een inval naar den magistraat, Dien men dadelijk kostelijk vindt. 't Is kermis, en om de burgers In veegen verkiezingstijd Te vleien weet men niets keurigers Dan terwille der piëteit Een optocht te organiseeren Met dien ouden toren als doel, En nog iets over hem te beweren Vanaf een redenaarsstoel. - Zij naad'ren: notabelen, boeren En burgers, ontroerd door de duigen Die hun stadsbeeld zullen bevloeren. En 's middags begint hij te zuigen... En 't loopt al voller en voller, De poort buigt in door den drang, En dan, door draaimolenkolder En dronkemansgezang Vervoerd, gaan zij allen naar boven Langs de smalle wenteltrap Om afscheid van d'Oldenhove Te nemen met 'n kermisgrap.
[pagina 31]
Grootmoeders en kinderwagens Zelfs trekken mee in den strijd; Geheele scholen vertragen, Hun lessenrooster ten spijt; In 't duister zuigt hij naar binnen Families die van elkaar raken, Maar toch nog in koren zingen. En 's middags begint hij te kraken... En zij puilen de galmgaten uit Om de stad met hun broek te verbazen; Hij is nu éen zuil van geluid, Als een theeketel hoort men hem razen! En als klimop vormen zij trossen, Te veel raakten al in de knel en Steeds méer brengt het liederlijk hossen. En 's avonds begint hij te hellen! En hij staart op de walmende kramen Als een die den sprong zal wagen: ‘Wie wou er om straatsteenen vragen? Daar zijn ze: met júllie te zamen!!...’ 's Nachts richt hij zich eerwaardig Op, vermoeid van zijn zwaren droom. Geen kermisvolk, geen onwaardig Staketsel, geen balk en geen boom. De vogels, van transen tot kelder, Zijn zuchtende even ontwaakt: Iets kraakte, maar nauw'lijks zoo helder Dat een steen scheen losgeraakt. S. Vestdijk

Vorige Volgende

Over het gehele werk

auteurs

over Simon Vestdijk