Verzameling van oude en nieuwe gezangen voor alle hoogtyden des jaars

XXXII.
De lydende Jesus.

Treurig.

Aanschouw, myn Ziel! aanschouw!
Hoe menschenliefde en trouw
Uw' Heiland heeft bewogen,
Daar Hy, als 't of- fer- lam,
Uit teder mede- do- gen,
Myn zon- den op zich nam.
Ach hoor zyn bange beê,
In 't droef Gethzema-

[p. 67]

né!
Zie hoe door 't angstig stry- den,
Zyn droefheid sterker groeit;
Zyn zweet aan al- le zy- den,
Als bloed op de aar- de vloeit.

2.

Wat smart! wat felle smart

Treft zyn gevoelig hart!

Een kusch moet hem verraaden,

Van zyn' ontrouwen vrind;

Hem, in wiens woord of daaden

Men nimmer ontrouw vindt.

Daar valt men de onschuld aan!

Zie hem ter slagtbank gaan,

Zyn waardste vrienden wyken.

Die met hem sterven zou,

Voelt thans zyn' moed bezwyken,

By 't vraagen van een vrouw.

3.

Hy staat, en zwygt..... hy staat,

Daar ieder hem verlaat,

Beschuldigd, en beloogen,

Gegeesseld, en bespot,

Versmaad, veracht, bespoogen,

[p. 68]

 

Geduldig in zyn lot;

 

Met doornen wreed gekroond.

 

Ten spot aan 't volk vertoond,

 

Veroordeeld, en geslagen,

 

(Vondt dit ooit wedergaê!)

 

Moet Hy zyn kruis nog draagen

 

Naar 't aaklig Golgotha.

 

4.

 

't Geween, het droef geween

 

Der Vrouwen om hem heen,

 

Wekt nog zyn mededogen....

 

Hy nadert.... Zie hoe wreed

 

Wordt daar, voor aller oogen,

 

Myn Heiland naakt omkleed;

 

Op 't kruishout uitgestrekt,

 

't Gemarteld lyf gerekt!

 

Ach! hoor de hamerslagen!

 

Dat knarst door hand en voet,

 

En nog geen woord te klaagen.....

 

Bezef, wat liefde doet!

 

5.

 

Dat treft! ô God! dat treft!

 

Zie, hoe men 't kruis verheft,

 

Waar aan hy, vast geklonken,

 

Nog voor zyn beulen smeekt,

 

En 't hart, in rouw verzonken,

 

Als Midd'laar, zalig spreekt,

 

Nog deelt zyn teder hart,

 

In 's Moeders stille smart.

 

't Wordt nacht! dit doet my beeven!

 

Hoe klimt zyn angst en wee!

 

Zou God hem nu begeeven?

 

Neen! Hy verhoort zyn beê.

 

6.

 

Met kragt, met groote kragt,

 

Roept Jesus: 't is volbragt!

[p. 69]

 

Hy komt zyn sterfuur nader.

 

Nu roept Hy, onbevreesd:

 

In uwe hand, ô Vader!

 

Beveel ik mynen geest:

 

Hy buigt zyn hoofd, en sterft:

 

Die 't leven ons verwerft,

 

Hy, wien ons onheil griefde,

 

Legt, draagende onze straf,

 

Uit onbegrensde liefde,

 

Vrywillig 't leven af.

 

7.

 

Hoe groot! hoe godlyk groot,

 

Toont, zelfs in smart en dood,

 

Vorst Jesus al zyn waarde!

 

Myn Heiland! laat voordaan,

 

Al wat gy leedt op aarde,

 

My steeds voor oogen staan.

 

Gy sterft dan ook voor my,

 

Uw lyden maakt me vry,

 

Aan uwen dienst geheiligd,

 

Verlost van schuld en straf,

 

Zie ik, door u beveiligd,

 

Gerust op dood en graf.