|
| |
| |
| |
XXXIII.
De Treurzang Stabat Mater.
Koorzang. Treurig.
's Heilands Moeder, droef te moede,
Stondt by 't kruis, waar haar be- bloede
En door- won- de Zoon aan hing:
Door wier ziel, terwyl zy steende,
Zugtte, klaagde, kermde, weende,
't Zwaard van druk en smarte ging.
Ach! hoe droevig, hoe vol rouwe,
Was die zegenrykste Vrouwe,
Moeder van Gods een'gen Zoon!
Zy, die met benaauwden harte,
Beevende, aanzag all' de smarte
Van haar Vrugt, by God zo schoon?
| |
| |
Wie zou zig van traanen myden,
Ziende in zulk een bitter lyden
Christus waarde Moeder? ach!
Wie, toch, zou zig niet bedroeven,
Zo hy haar dien weedom proeven,
Om den Zoon zo angstig, zag?
Om zyns Volks, om aller zonden,
Zag zy Jesus vol van wonden,
Geesselstraamen zonder tal.
Zy zag haaren Zoetgebooren'
Sterven, na dat hy te vooren
Zynen Geest aan God beval.
Och, ô Moeder, bron van liefde
Of gy ook myn hart doorgriefde!
Maak, dat ik ook met u klaag'.
Wil myn dorre hart aanranden,
Doe 't in Christus liefde branden,
Dat ik mynen God behaag'.
Heil'ge Moeder, druk te samen
All' de wonden, all' de straamen
Des Gekruisten, in myn hart:
Laat ik zo veel treurtooneelen,
Zyn kwetsuuren, met u deelen;
Voor my leedt hy all' die smart.
Dat ik waarlyk met u steene,
En om den Gekruiste weene,
Zo lang als ik leeven zal.
Ja, laat ik met u staan schreijen,
Onder 't Kruis, en overäl.
| |
| |
Maagd, der Maagden uitgeleezen',
Wil my nu niet bitter weezen,
Maak, dat 'k met u weene en zugt'.
Laat ik in my, all' myn dagen,
Christus dood en wonden draagen,
Die gedenken steeds, met vrugt.
Maak, dat ik in zyne wonden,
In zyn' Kruisdood, zy verstonden,
Om de Liefde van uw' Zoon.
Wil my in Gods Liefde voeden,
Reine Maagd, en my behoeden
In het Oordeel, voor Gods troon.
Dat alsdan het Kruis my dekke,
Christus dood ten schild verstrekke,
Maak, als 't Ligchaam komt te sterven,
Dat myn ziel, hierna, moge erven
De eeuw'ge vreugd van 't Paradys.
|
|
Auteursrechtvrij