Verzameling van gezelschaps-liederen

[p. 92]

N^o. 99. Leonard en Lina.

 

Leonard en Lina klagen

 

Beider zielsmart aan natuur,

 

Zij, bij 't vrolijk ochtenddagen,

 

Hij in 't somber avonduur.

 

Liefde zucht zij iedren morgen,

 

Bij der vooglen streelend lied;

 

Aan de maan klaagt hij zijn zorgen,

 

Maar aan Lina doet hij 't niet. bis.

 

 

 

Lina is door 't lot gezegend,

 

Voorspoed strooit haar menig' bloem:

 

Hij, door 's levens ramp bejegend,

 

Leeft vergeten, zonder roem.

 

Dit besef grieft hem den boezem,

 

Als hij Lina's rijkdom ziet;

 

't Rooft voor hem des levens bloesem,

 

Maar aan Lina zegt hij 't niet. bis.

 

't Vaderland roept zijne zonen

 

Op ten strijd, ook Leonard;

 

Moed, in 't bangst gevaar, te toonen,

 

Was behoefte voor zijn hart,

 

't Eerekruis heeft hij verworven,

 

Bij een' rang, die glorie biedt,

 

En zijn ziel, nog onbedorven,

 

Denkt aan Lina, anders niet. bis.

 

 

 

Blijde keert hij huiswaarts henen,

 

Juichend ziet hom Lina weêr,

 

Vroeger kommer is verdwenen,

 

Vrees boeit beider tong niet meer,

 

Leonard mag 't nu verhalen,

 

Wat hij eertijds raden liet,

 

Hem haar liefdedrift te malen,

 

Zie, ook Lina vreest dit niet. bis.

 

 

 

G. van Enst Koning.