Het vermakelyke vrouwen-tuyntje
(1786)–Anoniem Vermakelyke vrouwen-tuyntje, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 43]
| |
Ons pligt trouw hebben waargenomen,
't Is wel lang maar 't viel ons ligt,
Ter tyd wy hebben ons dienst verrigt.
't Was Zaturdag drie uuren pas,
Doe wierd 'er geroepen met luyder keelen!
Za Jongens loop na boven ras,
Men zal gaan leezen blyde zeelen;
De achtiende van de Maand Juny 't was,
Doe wierd ik van de dienst ontslagen ras.
De Argo was ons eerste Schip
Waar op wy hebben Roer gekreegen
't Was Captyn Staring vol van begrip
Die ons leerden den Engelsman doen beven
Zoo als een yder is wel bekent
Dat wy joegen den Engelsman op een ent.
Van daar zoo bennen wy overgegaan,
Op Gelderland met groot genoegen;
Waar meede wy bennen na Zee gegaan,
Om die groote plas te gaan beploegen,
Wy zeilde na 't Turkse Land;
Al met 't groote Schip Gelderland.
Toen wy die plaatzen al hadden gezien,
Zoo bennen wy na Vrankryk gaan zylen,
Om te repareeren wy hadden 't van doen;
Ons stenge Raas en onze zylen,
Zoo benne wy aan 't werk gegaan,
Om alles te maaken wel bekwaam.
Toen wy waren zylens ree,
Zoo benne wy Zeeland gaan bezoeken,
Al waren wy kwaamen in goede vreê;
Uit alderhande vreemde hoeken,
Wy zyn daar aan de Wal gegaan,
Al waar de Meisjes ons hebben ontfaan.
In Zeeland leefde wy gerust.
In 't Wapen van die plaats wild weeten,
| |
[pagina 44]
| |
Wat hebben wy daar de Meisjes gekust,
Zoo lang tot ons geld was versleeten;
Toen zyn wy weer na Spanjen gegaan,
Daar zy ons lief hebben ontfaan.
Daar leefde wy in goede Vreê,
Met al die lieve Spaanse Meisjes;
Of schoon wy waaren Hollandée;
Wy mogten daarom voor een reisje,
Met die Meisjes eens vroolyk gaan,
Tot wy daar weer moeste van daan.
Zoo benne wy weer na Zee gegaan;
Maar wat zagen wy toe een gaste,
Die daar geweest zyn op de baan,
Met haar versleeten verfkwasten;
Waarom de Docter Vriend'lyk lagt,
En van die maats haar Geld verwagt.
Zo bennen wy in Tessel binnen gegaan
Al waren wy wagten met groot verlangen,
Om Amsterdam te bezoeken gaan,
Al waren de meisjes na ons Tragten;
En wy verlangen met groote vlyt
Den een na zyn Vrouw, den aar na zyn Meid
Nu bennen wy van dienst bevryt,
En wil daar ook niet meer van schryven
Of schoon de Schryver barst van spyt;
Om dat hy nog in dienst moest blyven,
Want al zyn smart is groot verdriet,
Gelyk een yder voor oogen ziet.
Nu schy ik met 't digten uit;
Want ziet myn pen wil niet meer schryven,
En wil nu tot myn laaste duyt,
In Amsterdam by de Meisjes blyven,
En verdrinken de laatste duyt,
Dat zing ik u al tot besluit,
|
|