Het vermakelyke vrouwen-tuyntje

Een Nieuw Lied.

Moet ik dan nog langer zoo myn jonge leeven,
Is 'er dan geen helpen meer voor myn?
De geen die myn pyn en smerten maar eensjes kan geneezen,
Kan ik die niet krygen eens by myn?
Hemel help myn uit myn droevige pyn
Want zoo te leeven dat is voor myn maar sageryn.

2.

Nu zien ik haar mooy met een ander gaan flankeeren,
En dat maakt myn rasent en verwoet,
Mogt ik maar eens raken ja tot myn begeeren,
Maar ach dat zou myn weezen wel zoo goed,

[p. 30]

 

Dat ik met haar mog smullen en braveeren,

 

Dat zou myn nooyt ofte nimmer sagryneeren.

 

3.

 

Den eersten dag toen ik ging met myn lief uit wandelen,

 

Heeft zy my gezwoeren met een Eet,

 

Dat zy haar liefde nooit tot myn niet zou veranderen,

 

En geen trouwer lief gebooren weet,

 

Waar op ik haar neer lag in 't groen,

 

Gaf voor haar rooder mont een lekkere zoen.

 

4.

 

Toen ben ik by haar in het groene gras gaan zitten,

 

Ik ly myn handjes op haar Borsjes bloot

 

Ik zy schoon Kind nu zal het nog eerst met ons gaan lukken,

 

Haar kleur wierd als een rooije Roos zoo rood,

 

Maar ach zy zy myn Lief wilt van myn gaan,

 

Want nu ben ik van u ten hoogsten voldaan.

 

5.

 

Met eenmaal was die stoute Bengel niet te vreeden,

 

Zyn kaalen hooft dat was zoo nat besproeit,

 

Zyn boog was gespannen en hy raakte nog wat verder,

[p. 31]

 

Haar Roosje wierd op lange laast zoo nouw,

 

Kuypedootje die kwam daar aan gevloogen,

 

Die heeft dat schoonen kint zoo lekker bedroogen.

 

6.

 

Met duysende kusjes ben ik van myn Lief gaan treeden,

 

Maar ach wat vreugd is myn hier geschiet,

 

Het goeddoen voelde ik al door myn gansche leeden,

 

Ik wakker wierd vond ik myn in 't verdriet,

 

Toen zag ik de Provoost in dat donker gat,

 

Zoo dat ik in de slaap myn eigen bedroogen had.