|
| |
Op het Afbranden van de Amsteldamsche Schouwburg, voorgevallen op den Elfden May, 1772.
Stem: O Ziels Verrukten Avontstont.
WAnneer ik sat in myn Vertrek,
Soo keek ik uit dat klein Bestek
2. Dit was des Avonds neegen Uur,
Den Heemel toonde als een vuur,
Ik hoorde 't naer Geklag.
3. Met schrik sag ik dat schouw-tooneel,
De speel Rol wierd verbrand geheel,
De Vlam vernield haer schat.
4. De speelders vallen plossent neer,
'd Aenschouwer schreeuwend Vlugt,
De Lyf-Knegt dringt omveer syn Heer,
| |
| |
5. Die worden door de Vlam tot As,
't Ontzielde Rif krimt op,
Daer van te voor veel Vreugde was,
Is 't naer geschrei ten Top.
6. Wie sag een Slag-Veld ooit soo naer,
Een Krygs-Helt komt in groot gevaer,
7. Verzengen door het blaekend vier,
het Vleesch verbrand, ja 't Vet,
Dat stroomd al door de Schonken heen,
Op 't Kaak en Doodshoofds-Bed.
8. De Balken Branden midden door,
Men vlugt na agt're en na voor,
Men stoot malkaer om veer.
9. Daer kan een Heer syn waerdste pand,
Niet redden uit de felle Brand,
10. Of schoon men Hondert Ryders zet,
Tort Redding van een Kind,
Het word door Rook en Vlam belet,
't Word door het Vuur Verslind.
11. Ik hoor geen Cieter of Cymbael,
Geen Veedel of geen Fluit,
men schreeut Wanhoopend altemael,
Ik Eis van 't naer geluid.
12. Wie kan uitdrukken 't bang Geluid,
Dat loeijend Zugt-Gekryt,
De Heer en Knegt springt 't Venster uit,
13. De Pannen vallen neer als Zand,
De Kap-Corbeelen syn verbrand,
Het Glas is niet meer styf.
14. Maer Smeld als Water langs de Muur,
En 't Lood stort in de puin,
| |
| |
Het Woon-Huis van de naeste Buur,
15. Wie kan die Droefheid drukken uit.
Men roept breng Water by,
Hael op de Slang, ô Pyp-Gast spuit,
16. Sie na geen Bed of Ledikant,
Geen Arm-Blaekers aen de Wand,
17. Zie na geen Zey, of Triumphant,
Geen Diamanten aen de Hand,
Geen Paerels blank hoe eel.
18. Iuweelen aen het Oor en Hals,
Borst stukken tot Cieraed,
Het een is Fyn en 't ander vals,
Dat word vertrapt op straet.
19. Veel lieden syn als Disperaet,
Gelyk Krankzinnig op de straet,
Om 't teer beminde kroos.
20. Al die nu zien dat groot Gebouw,
Soo Heer als knegt, soo Meid als vrouw,
Die schrikt en geeft een zugt.
21. De Muuren syn al doorgebrand,
Een groot deel leid om ver,
Het siet seer naer aen alle kant,
22. Lighaemen haelt men uit de Puin,
Vertrapt en door malkander schuin,
23. Goud, Zilver, en ook Diamant,
Legt hier al in een Mein,
Niet voortgekomen door den brand,
Maer neer geleid met Pyn.
| |
| |
24. Siet men de Huisen van rondsom,
Die gants doorbrand nu schier valt om,
25. Die wierden daer nog uitgehaeld:
Veel Menschen als tot Asch vermaeld,
ik sie Gods Hand hier by.
26. Hoe veele zielen syn vermist,
ô Tyd, ô! Tyd, so los verkwist,
Ik tril van schrik seer bang.
27. De Heer komt van syn Buyten-Plaets,
Me-vrouwen, als in Treur-Gewaeds,
Die koomen t'huis ontsteld.
28. De Man die mist syn Ega teer;
Een Moeder mist een Kind of meer,
29. Dit is een wonder dat men hoort,
Nog kenbaer word 't sy door een Boord,
30. Ook door een Merk en Zingenet,
Speel-Beugel, met een Naem omzet,
31. 't Bekende Lighaem, 't Vlees en Been,
Dat naeit men in een Mat,
't is Opgekrompen en zeer kleen,
Ach! wie vergeet ooit dat.
32. De Vader Weend, hy ziet syn zoon;
De Moeder siet haar Kind,
Dat kort te vooren was zeer schoon,
Is dood daar men het vind.
33. De Heer van 't Huis vind syn Ega,
Verwond, dood in de Kist,
Dat hy die zelfs niet kent byna,
| |
| |
En vreest of hy ook mist.
34. De Heb-zugt bleef nu ook niet thuis,
Maer helpt en toont haar dienst,
Sy steel' in 't een en 't ander huis:
Men stoot ook onverziens.
35. De Dames dat se valle neer,
Men rukt 't Iuweel-Cieraad,
Van 't Oor en hals en gooit de Heer,
|
|
Auteursrechtvrij