|
| |
Op het verongelukken van 't Oost-Indies Compagnies Schip, De Jonge Thomas, Zynde den eerste Juny 1773 dit ongeluk gebeurd, aan de Kaap de Goede Hoop, Gevoerd door Capitein b. de la Maire, van de Equipagie die in 207 Man bestond, zyn niet meer dan 67 behouden gebleeven; dus 140 Perzoonen op een Elendige wyze het Leven hebben verlooren.
Stem: O Holland Schoon.
WAt droeve tyding heeft men weer
Helaes! uit zee vernoomen?
Waer van met smert de weergalm keer,
Tot selfs langs Amstels Stroomen.
Het welk een Christelyk gemoed,
Om 't groot verlies, veel hartzeer doet!
En wien zou zulks niet treffen?
Die 't Wee daer van bezeffen.
| |
| |
2. Want denk; wat alderzwaerdste slag,
Voor Vrouwen, Ouders, Kinderen!
Of zulk een tyding wekken mag;
Die 't leeven schier doet minderen!
Na afscheid op de teerdste wys,
Op hoop van een behoude, rys,
Hoort Vrouw, of Kind, of Vader!
Hun ziele smert te gaeder.
3. Door dat de Jonge Thomas thans,
Na zwaer Noord-Westen Stormen,
(Hoe bitter keerd zomtyds de kans?)
Sag Nacht, in Dag hervormen!
Door Blixemen, en Wederlicht:
Soo aller akligst voor 't gezigt,
Gevolgt door Donder-Slaegen,
Die 't stoutsten Hert versaegen.
4. Waer op zy tot den Morgenstond,
Met Weer en Winden streeden,
Verlooren de Ankers in de grond!
Door 't Stormen los gereeden.
En dreeven toen aen de Oosterzy,
Waer door zy raekten in de ly,
By 't Paerde-Eiland wat rampen!
Om op een Rots te stampen.
5. Het welk hun Schip aen Spaend'ren sloeg,
Dat elk de schrik in 't herte joeg,
Gevolgt door Doodsche snikken.
Waer zy de zee met open keel,
Verstrekken moesten tot een deel,
In 't holle Graf te vaeren.
| |
| |
6. ô Maend van Iuny eersten Dag,
Hoe kwaemt gy dus vervolgen?
Gantsch onmedogend voor geklag!
De onnozelen te vervolgen:
Die na veel moeite, zorg en pyn;
(Ach allerwreedst verrassen:)
In 't grondeloos diep der plassen.
7. Daer van Twee-Hondert Zeeven Man,
Slegts zeeven-en-zestig leeven,
Waer men 't verhael van hooren kan,
Dat schrikken doet en beeven!
Hoe zelfs La Mairen, hun Kaptyn!
Een Wrak zyn sterfbed nog moest zyn!
Wien gaet zulks niet ter herten!
8. Met al zyn Officiers; ô Nood!
Tot hondert-veertig Zielen;
Die voelden dat de wreede Dood,
Hun volgden op de hielen.
Daer zy op Touwen, Mast, of Hout,
Sig redden wilde op 't schuimend zout,
Dog zonder troost of vruchten,
Hun eind' niet konde ontvluchten.
9. Jan Jacobs, Onderstuurman, bleef;
Door 's Hemels gunst behouwden,
Constapel, Boots-man-maet, die leef
Daer zy Gods hulp beschouwden.
Twee Timmerlieden, met de Kok,
Die leeven ook, schoon schok op schok:
Dikwils zoo zwaer ontstelden!
Of reeds de dood hun felden.
| |
| |
10. De Kwartier-Meester wou Gods Hand
Met Zestig Man ook spaeren;
Op dat se na veel smerts geland!
Hun dood-angst elk verklaeren.
En hoe hun Maats verklemd op 't Wrak,
In zee gestort door 't Golf-gesmak,
Na worstelen, bidden, en zuchten!
De Dood niet konde ontvluchten.
11. Ia hoe hun Capitein syn Lyk,
Aen Land nog wierd Begraeven,
Wiens Deugden, trouw staet schoon ten pryk
Van al 't Scheeps Volk op 't hoogst geagt,
Als van Bekende en Na-geslagt!
Oneindig schreijen en zugten.
12. Sulks treft ook de Ooster-Maetschappy
Die Schip en Volk verlooren!
Waer van het laest hun 't smertelykst sy,
En 't droevighst om te hooren!
Schoon dat in 't midden van dien druk,
Nog wierd ontdekt een groot geluk;
Ten nut van hun en veelen:
Die daer in moeten deelen.
13. Doordien nog niet gebragt was Scheep,
Die tien en zeeven stuks begreep,
Tot vreugd van alle kanten.
Soo als de tyding heeft vermeld,
Dus gaet het ongeluk verzeld,
Dikwerf nog van gelukken,
Die 't Noodlot minder drukken.
| |
| |
Ach moest ontzachgelyke God!
Uw wil dan dus geschieden?
(Gy schonk die Ziele ook 't zalig lot!)
Die 't nimmer mochte ontvlieden.
Op dat zy in de eeuwigheid,
Van de Aerdsche smert gestaeg bevryd,
In 't Hemel-hof der hooven.
En doet hen die dit groot gevaer
Ontwordsteld zyn, erkennen!
Hoe dat uw gunst in 't leeven spaer,
Uw aen te roepen al den tyd,
Die hy ten leeven hun bereid,
Ten voorbeeld veeler anderen;
En Ziel-troost voor elkanderen.
Want wie kan buiten uw bestaen,
Die zelfs de See en Winden,
Kan in hun woeden tegengaen,
Die 't gantsch Heel-al schiep uit een Niet,
Ia alles weet, en hoort, en ziet,
Geef gy dog elk vermoogen,
|
|
Auteursrechtvrij