Kleine verscheidenheden.
110. - Verschoonen en verschooninghe.
Door art. 1. van de XXIe rubriek van de ‘Costumen ende usantien geredigiert by gheschrifte van wegen’ de schepenen der stad Gent ten Jare 1546, was het ‘man ende vrauw’ verboden ‘elckanderen’ te ‘verschoonen vóor houwelicke, binnen houwelicke, ofte naer houwelicke’:
A.E. Gheldolf, Cout. de Gand, I, 354: ‘Voor houwelicke..., want by dien wort verboden... eenich tractaet ofte houwelicke voorwaerden te maken, daer by dat d'een oft d'ander... yet meer hebben saude dan dat hem van costume gewoone is te volghen.
Binnen houwelicke, is in haer selven nul, als gedaen naer de prohibitive costume, soo dat die metter dood niet geconfirmeert en werdt.
Naer de doot, soo dat de eerste overleden den lancxtlevenden, by testamente, noch anderen uyttersten wille..., niet begiften en mach, anders noch breeder dan dat sy elcanderen begiften moghen van een tamelyck catheyl ofte juweel, naer de conditie ende qualiteydt van den gever...’
Zoo streng werd die ‘costume’ onderhouden, - zegt het stuk, - ‘dat al waer de gifte, voor houwelicke ofte daernaer, reciprocque, saude nochtans nul syn ende niet sorteren’.
Deze bepalingen werden, in de Coutume homologuée van 1563, door de hieronder volgende vervangen:
Id., op. cit., I, 92: ‘Men sal nu voortan vermoghen voor eenich verbandt van huwelicke te makene huwelicke voorwaerden, zulc als den contrahenten believen sal...
Man ende wyf en moghen elcanderen nyet verschoonen binnen huwelicke, alwaert ooc by contracte danof 't effect eerst sorteren zoude naer de doot, anders noch breedere dan by dese costumen elc van hemlieden toeghelaeten ende ghedoocht sal werden.
De lancxtlevende... en mach ooc niet beghift werden by den eersten overlydende, by testamente noch anderen vutersten wille, naer de doot, anders nocht breedere dan van een tamelic juweel of catheyl, naer den staet of condicie van den ghevere of gheverigghe.’
De Coutume homologuée voor de stad Brugge, van 1619, bepaalde daaromtrent in dezer voege:
L. Gilliodts-van Severen, Cout. Bruges, I, 26: ‘Man ende vrauwe en vermoghen, naar belofte ende bandt van huwelicke,