Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1911

[p. 723]

Lijkrede
uitgesproken op 23 October 1911, ten sterfhuize van den heer Juliaan van der Linden
Briefwisselend lid der Koninklijke Vlaamsche Academie
door den heer Bestuurder Is. Teirlinck.

Mijne Heeren,

Vóór een veertiental dagen mocht ik, niet zonder een gevoel van fierheid en vreugde, als bestuurder der Koninklijke Vlaamsche Academie optreden, want het gold een zeer blijde gebeurtenis, nl. het vijf-en-twintigjarig jubelfeest van ons genootschap.

Thans moet ik met gebogen hoofde den weg der droefheid opgaan. Ik moet, namens onze Academie, onze innige deelneming betuigen aan de famille van ons achtbaar medelid Juliaan van der Linden en tevens met treurend hart en rouwigen geest, ons diep medelijden eerbiedig nederleggen vóór de lijkbaar van onzen hooggeschatten en beminden collega.

Enkel sedert eenige maanden werd hij in ons midden opgenomen. Meestal de academieleden kenden hem echter sedert jaren en hij had hunne duurzame genegenheid verworven. De eenige andere, die hem ter academie voor de eerste maal ontmoetten, waren algauw ingenomen door zijn ongemaakte vriendelijkheid, zijnen hoffelijken omgang, zijn echte hartelijkheid.

Uit zijn gemoedelijke oogen glom de sympathie u tegen; op zijn klaar wezen lag de warmste mildheid; rond zijne fijne lippen speelde de gulste glimlach. Kan het dus iemand verwonderen dat allen die hem naderden, hoedanig ook hun levensstrekkingen of hun nagejaagd ideaal mochten wezen, door den edelhartigen man op onweerstaanbare wijze werden aangetrokken.

Juliaan van der Linden had vele vrienden; ik durf zeggen dat allen die met hem in nauwer aanraking kwamen, zijn vrienden werden en zijne vrienden bleven.

[p. 724]

Ons medelid was een geleerde. De wetenschappelijke wereld, de kunstwereld achtten hem zeer.

Op het gebied waar hij vooral werkzaam was, nl. dat der rechtsgeleerdheid, heeft hij veel gedaan. Hij was voorzitter van al de Congressen der Vlaamsche rechtsgeleerden en voorzitter van den Bond, die deze Congressen inrichtte. En bevoegder personen dan ik hebben zulks reeds hier verklaard en zijnen lof uitgesproken.

Doch ook ander wetenschappelijke wegen heeft hij, met voorliefde zal ik maar zeggen, bewandeld. Hij stond bekend als een der beste oudheidkundigen van België; menig gewaardeerde verhandeling heeft hij geschreven. Van der Linden zocht en vorschte en vond. Hij heeft archeologische schatten verzameld, die de bewondering der kenners afdwingen.

Ook de folklore, die zoo nauw met de oudheidkunde verwant is, trok hem aan en hij beoefende deze nieuwe wetenschap met goed gevolg. Hij bezat uiterst merkwaardige folkloristische verzamelingen, zeldzame boeken en prenten en handschriften. En de bijval dien te Brussel verleden jaar onze kleine tentoonstelling voor folklore te beurt viel, is hem grootelijks te danken.

Doch wat wij, Vlaamsche Academielieden, vooral nimmer zullen vergeten, is dat de dierbare afgestorven een overtuigde Vlaming was. Ook werd hij tot Voorzitter benoemd van Nederlandsche Congressen of werd er door het Staatsbestuur afgevaardigd. Die eer kwam hem toe: want hij geloofde stellig dat de rechten van een volk onwrikbaar, onomstootelijk, heilig zijn. Daarom was J. Van der Linden een der koenste en standvastigste verdedigers van de rechten van het Vlaamsche volk en heeft hij wetten ontworpen, verdedigd en toegelicht, welke die rechten erkennen, beschermen en handhaven.

Hij was tot in de ziel overtuigd dat, op dit oogenblik, het beste en eenige middel tot ontwikkeling, verheffing en veredeling van den Vlaamschen stam is en wel zeker blijven zal de moedertaal.

Toen ik verleden jaar, tot hetwelgelukken der tentoonstelling voor folklore, met anderen en met onzen beminden voorzitter Van der Linden werkzaam was, en zag hoe moedig, hoe jonghartig, hoe geestdriftig hij waakte en werkte, kon ik voorzeker niet denken dat ik heden vóor zijn stoffelijk overblijfsel zou staan en aangewezen zijn, om er in dezen smartvollen stond, een lijkrede uit te spreken.

[p. 725]

Maar de dood wenkt, en de mensch gaat.

De mensch moet gaan, als de dood wenkt: tegenstribbelen helpt niet, strijden helpt niet. Als de dood wenkt, moet de mensch gaan.

En ons dierbaar medelid is gegaan, is reeds henen.

Maar, en dat verklaar ik plechtig, wij, Vlaamsche Academie, wij, Vlamingen, zullen erkentelijk zijn. Wij zullen hem, den strijder, herdenken, zeer, zeer dankbaar, om al het goede, het schoone, het edele, dat hij heeft gedaan en gesticht.

Dat Juliaan Vander Linden dien laatsten dank met ons geroerd vaarwel ontvange en dat hij ruste in alle eeuwigheid!