Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1906

[p. 850]

Lijkrede uitgesproken bij de begrafenis van
Dr. Amand de Vos
Door den heer Edw. Gailliard
Bestendigen secretaris der Koninklijke Vlaamsche Academie

Mijne Heeren,

Een treurige plicht is het voorwaar het woord te voeren bij dit lijk, om, namens de Koninklijke Vlaamsche Academie een laatste vaarwel te zeggen aan een zoo hoog aangeschreven stijlist als Dr. Amand de Vos geweest is, en de groote verdiensten van den betreurden aflijvige te schetsen.

Om zoo iets naar den eisch te kunnen doen, behoorde hier een lijkredenaar te staan even fijn van smaak, ook een tooveraar met woorden, ook een slijper van kleinooden zooals de Vos in zijn Vlaamsche Jongen en in zijne Gedichten geweest is. Zoo eigen was dezen het fijnwerk, dat het getal zijner werken eigenlijk gering te noemen is, vergeleken bij de menigvuldige voortbrengselen van zoo velen, wien het meer te doen is om overproductie nabij te komen, dan om volmaaktheid in stijl en woorden te bereiken.

[p. 851]

Dr. Amand de Vos werd, den 15 December 1889, tot werkend lid onzer Koninklijke Instelling verkozen. Als novellist en ook als Vlaming had hij toen reeds lang een groote faam verworven. Voortaan zou hij zijne beste krachten wijden aan de bevordering van den bloei onzer toen nog jeugdige Academie. Tegen de bittere en onrechtvaardige aanvallen, die tegen haar gericht werden, wist Dr. de Vos, haar met ongenadige redeneerkracht en desnoods met bijtenden spot te verdedigen, daar hij zich had kunnen overtuigen dat onze Koninklijke Instelling aan de wetenschappelijke studie onzer taal- en letterkunde de gewichtigste diensten wilde en zou bewijzen. Talrijk zijn de diensten die hij ook in andere opzichten aan ons Genootschap bewezen heeft, zoowel in de gewone en openbare vergaderingen als - en vooral - in de bestendige commissiën, waar hij zich door zijne rijke gaven en practischen zin onderscheidde. Door zijne rechtschapenheid en door zijne rondborstigheid had hij van den beginne af de achting en de genegenheid van al zijne collega's verworven.

Had niet een pijnlijke ziekte ons achtbaar medelid jaren lang van schier allen geestesarbeid afgehouden, dan ware Dr. de Vos zonder twijfel ons nog vaak komen verrassen met nieuwe, beeldrijke geschriften, waarin de hooge eigenschappen waardoor hij zich onderscheidde meer en meer zouden uitgeblonken hebben.

[p. 852]

Dr. de Vos was een vijand van haastig werk. In onze Plechtige Vergadering van 20 December 1889, las hij eene verhandeling voor Over veel schrijven in zake van Fraaie Letteren, welke van zijne buitengewone belezenheid evenals van zijn letterkundigen ernst de gunstigste getuigenis aflegde.

Het heengaan van den deugdrijken man is een groot verlies voor onze Letteren, waar hij zulke eigenaardige, persoonlijke plaats innam: hij stond van den beginne af buiten de school der romantieken; hij schilderde de natuur zooals ze was en bereikte daarbij eene hoogte, die weinigen, vooral met den tact die hem eigen was, hebben weten te evenaren.

Dierbare Collega, Waarde Vriend de Vos, rust zacht in den schoot des Heeren! In de Koninklijke Vlaamsche Academie zal de herinnering aan U voortleven en zal uw naam in aandenken blijven, als die van een lieven en wakkeren genoot, en ons geheele Vlaamsche Volk zal uwen naam dankbaar blijven gedenken voor het vele goede, dat gij hebt verricht.

Vaarwel!