Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1904

[p. 46]

Dood van den heer Sermon
Bestuurder der Kon. VI. Academie.
Lijkrede van den heer Gustaaf Segers.

Mijne Heeren,

De dood, die spaart noch zoete jeugd.
Noch gemelijken ouderdom;
Zij maakt den mond des reednaars stom,
En ziet geleerdheid aan noch deugd.

Wien zouden deze woorden van onzen grooten Vondel niet vóor den geest komen bij de baar van den braven, gemoedelijken en rijkbegaafden man, waar wij ons thans voór bevinden!

Sermon had den gezegenden ouderdom van een en zeventig jaar bereikt; doch niets liet voorzien, dat zijn einde, het lot van alle stervelingen, zoo nabij was.

Hij leefde gelukkig voor zijn huisgezin, voor zijne leerlingen, voor de wetenschap; daar treft hem als een bliksemschicht uit de helderblauwe lucht, en ploft hem neder.

Ontzettend was de verslagenheid, welke deze ramp bij allen te weeg bracht, die met den afgestorven hadden omgegaan. Nergens was echter de indruk dieper, nergens wordt het verlies, dat deze dood velerwege veroorzaakt, pijnlijker gevoeld, dan in de Koninklijke Vlaamsche Academie, waar Sermon dit jaar de waardigheid van Bestuurder bekleedde.

[p. 47]

Zij heeft mij met de vereerende doch droevige taak belast in haren naam aan den geleerden Vlaming, aan den uitstekenden collega en algemeen geachten Voorzitter, eene plechtige hulde te brengen, aan zijne diepbeproefde echtgenoote en zoon onze oprechte deelneming uit te drukken in het onherstelbaar verlies, dat hen treft.

Den 16 November 1887 werd Sermon tot briefwisselend lid der Koninklijke Vlaamsche Academie benoemd. Hij had zich dan reeds door zijne werken over geschiedenis, taal- en letterkunde onderscheiden, en zich als een overtuigd voorstander der Vlaamsche Beweging doen kennen. Den 21 1891 volgde zijne benoeming tot werkend lid.

In de Academie werd Sermon aldra hoog gewaardeerd. Met den grootsten ijver nam hij aan onze werkzaamheden deel: vooral leverde hij aan de Levensschetsen der Zuidnederlandsche schrijvers menige bijdragen, die een allergunstigst getuigenis afleggen van zijne beheersching der stof, van zijne goede trouw als geschiedschrijver. Ook onze ‘Jaarboeken’, onze ‘Verhandelingen en Mededeelingen’ bevatten van Sermon opstellen, die alleszins verdienstelijk mogen heeten.

In de Novemberzitting van 1902 werd hij tot Onderbestuurder verkozen. Het volgende jaar had zijne verkiezing tot Bestuurder plaats. Deze verkiezing gebeurde bij eenparigheid van stemmen. Dit zegt u genoeg welk vertrouwen de Academie in Sermon stelde, in welke mate hij het vertrouwen en de

[p. 48]

genegenheid zijner collega's genoot Dit vertrouwen, deze genegenheid waren gewettigd: al de leden der Koninklijke Vlaamsche Academie, zonder eene enkele uitzondering, ik vrees niet het hier te verklaren, getuigen, dat Sermon ten volle aan de hooge verwachting heeft beantwoord, die zij in hem hadden gesteld.

Hij wist onze vergaderingen zonder moeite te leiden. Het geheim daarvan lag in zijne toewijding aan de belangen der Academie, aan den ernst, waarmede hij zijne taak opnam, aan de stiptheid en nauwgezetheid, waarmede hij zijne plichten vervulde.

Doch, het gezag, dat hij op ons allen uitoefende, moet meer nog aan zijn karakter, dan aan zijne bevoegdheid worden toegeschreven.

Sermon was inderdaad eene beminnelijke persoonlijkheid. Met hem omgaan was zich tot hem aangetrokken gevoelen; hem kennen was hem liefhebben. Hij was gemoedelijk en tevens joviaal; stil en tevens vroolijk en luimig; bescheiden en tevens mededeelzaam. Oprechtheid en welwillendheid waren zijne hoofdeigenschappen. Veinzerij, arglist, linksche middelen en persoonlijke eerzucht waren aan zijn schoon karakter vreemd, dat in zijnen schuldeloozen eenvoud veel van de argelooze braafheid van een kind had behouden.

De geleerde geschiedschrijver en taalkundige, die zijn leven aan de studie had gewijd, had het ‘hoofd vol kreuken’; doch in ‘zijn geweten

[p. 49]

was geen rimpel.’ Hij wist niet wat ondeugendheid was; hij hield alle menschen voor goed; hij veronderstelde niet eens, dat iemand oneerlijke bedoelingen kon hebben, omdat hij slechts het heil zijner medemenschen en het algemeen belang vóor oogen had.

Daarom genoot onze Bestuurder de warme genegenheid van al zijne collega's; daarom koesterden zij zulke goede gevoelens jegens hem; daarom verwekt zijn heengaan in ons midden zulk eindeloos verdriet, zulken zwaren rouw.

Hooggeachte Bestuurder, duurbare Collega, trouwe Vriend Sermon, pijnlijk valt het van u te scheiden. De troost blijft ons echter over, dat gij veel goeds hebt gesticht door uw voorbeeld en door uwe leering; dat gij voor uw volk hebt geleefd, en velen opgewekt in der vaderen taal, en dat God u reeds de belooning heeft geschonken voor uwen reinen, vlekkeloozen levenswandel en uwe welvervulde, zegenrijke loopbaan. Op aarde zullen wij u niet meer aantreffen op de plaatsen, waar wij gewoon waren met u om te gaan; doch wij zullen u overal ontmoeten. In de Koninklijke Vlaamsche Academie zullen wij een beeld van u bewaren, dat met den glans uwer deugden is omstraald.

Vaarwel, Sermon, rust zacht in den schoot der eeuwigheid!