Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1901

[Toespraak aan den heer Obrie, na zijne kiezing tot bestuurder der Kon. Vl. Acad. voor 1902, door den heer Coopman]

Waarde Medeleden,

Ik verklaar ons hooggeacht Lid, den huidigen onderbestuurder, prof Julius Obrie, onderbestuurder van het loopende jaar, tot bestuurder der Koninklijke Vlaamsche Academie verkozen voor het jaar 1902.

Eens ontving ik van hem een bijzonder bewijs van sympathie. Hij is het sedert lang vergeten. Ik niet; want het heeft mij diep getroffen.

Binnen weinige dagen zal het vijftien jaar geleden zijn, dat een draadbericht uit Gent mij en de mijnen op de aangenaamste wijze kwam verrassen.

Het bevatte niets minder dan de heel onverwachte tijding van mijne verkiezing tot werkend Lid dezer Academie, met den warmsten gelukwensch van den berichtgever Julius Obrie, dien ik toen bij name en door zijn werk, evenwel niet persoonlijk kende.

Hoef ik U te zeggen, Mijne Heeren, hoe gelukkig ik ben, op dit oogenblik en op mijne beurt de eerste te zijn, die mijnen vriend een hartelijk en diepgevoeld woord mag toesturen?

Dat ik vóor hem en vóor andere geeërde Mede-

[p. 254]

leden, de waardigheid van bestuurder heb bekleed, - reeds in 1901 wilde hij, met thans betreurde en met andere God dank! nog levende vrienden, mij tot dien eerepost verheffen, - is geenszins te wijten aan mijne meerdere ervaring, kennis of begaafdheid; wèl aan een gebruik, dat de Academie, in hare onpartijdigheid, van in den beginne, bij de samenstelling van haar bestuur als 't ware tot regel of wet heeft gemaakt.

Edoch, de Academie heeft tot heden of verleden jaar niet gewacht om de verdienste van prof. Obrie te waardeeren: hem droeg zij het lidmaatschap van onderscheidene Commissiën op; benoemde hem steeds tot haren afgevaardigde naar de Nederlandsche Congressen en bekrachtigde telkens de keuze van hare afdeeling voor Nieuwere Taal- en Letterkunde, die hem herhaaldelijk tot haren Voorzitter verkoos.

In den schoot dier Commissie hebben wij meer dan eens de helderheid van zijn oordeel bewonderd, en zijn aldaar met overleg te werk gaan is ons een waarborg, dat hij het verheven en gewichtig ambt van bestuurder zal vervullen met die vastheid van gemoed en karakter die hem kenmerkt en die hem, ook buiten dit geleerd genootschap, de onverdeelde achting, zelfs van andersdenkenden, ja van onvlaamsche tegenstrevers, heeft verworven.

Hij gelieve zijne verkiezing te beschouwen niet alleen als een blijk van hoogschatting en toe-

[p. 255]

genegenheid vanwege zijne Medeleden, maar tevens als eene hulde aan den man, die in Noord- en Zuid-Nederland in aanzien staat; die, als secretaris der Gentsche Bibliophilen, als voorzitter van het Nationaal Vlaamsch Verbond, van den Vlaamschen Volksraad, van het Algemeen Nederlandsch Verbond in Vlaamsch-België, en van den Gentschen tak dier instelling, tevens als leider van het te dezer stede gevestigd propaganda-comiteit tot vervlaamsching der Gentsche Hoogeschool, en niet minder als rechtsgeleerde groote diensten heeft bewezen en nog steeds bewijst.

Waarde Vriend,

Gij weet, dat ik het aanzienlijk ambt van bestuurder steeds heb beschouwd als eene kroon. Ik zou niet waardig geweest zijn die kroon te dragen, zelfs, ronduit gesproken, geen mensch zijn, indien ik van hetgeen mij nu eenmaal lief is geworden, weldra afstand moest doen zonder iets te gevoelen, dat wellicht hartzeer zou kunnen worden bij het al te gestreng overwegen, dat de korte tijd, waarover ik te dezer plaats beschikken mocht, mij niet heeft toegelaten voor de Academie te doen, wat ik met inspanning van al mijne krachten, zoo graag zou gedaan hebben. Iets zal mij troosten, te weten: dat ik U, mijn vriend, die kroon mag overreiken, en niet minder het besef dat mijne ideale opvatting der Academie ook de

[p. 256]

uwe is; dat gij zult pogen haren werkkring te verruimen en alzijdiger te maken, en dat zij, onder uwe verlichte leiding, in eendracht en vriendschap immer voorwaarts zal streven en opwaarts! (Toejuichingen.)

De heer Obrie betuigt de vergadering zijnen dank voor het hem geschonken blijk van vertrouwen, dat hij pogen zal door zijne werkzaamheid in 't belang der instelling waardig te zijn. (Toejuichingen).

Thans komen in bespreking de voorstellen van Jhr. de Pauw, waarvan hooger sprake is.

De heer Bestuurder vraagt de meening der vergadering aangaande die voorstellen. Zal aan het eerste: uitgave der Handelingen van het te Brussel gehouden Nederlandsch Taal- en Letterkundig Congres, gevolg worden gegeven?

Naar inlichtingen, te Brussel genomen, zou het blijken dat geene handschriften van de te Brussel uitgesproken redevoeringen bewaard, ofwel dat zij zoek geraakt zijn. De algemeene secretaris en de eerste secretaris van dat Congres zijn sedert jaren overleden en niemand weet te zeggen waar de stukken gebleven zijn.

Wat het tweede voorstel aangaat: het opmaken eener tafel van al wat voorkomt in de gedrukte Handelingen der vijf en twintig Congressen, dit is, meent Spreker, een groote arbeid, welke veeleer toekomt aan de inrichters dier Congressen, wien het niet

[p. 257]

moeilijk zou wezen daar middelen voor te vinden.

Nadat de heer Sermon in gelijken zin gesproken heeft, treedt de vergadering dit gevoelen bij.

Ten slotte lezen de heeren de Vreese en Prayonvan Zuylen eene biographische verhandeling, eerstgenoemde over wijlen ons buitenlandsch eerelid D^r Campbell, de tweede over wijlen baron de Maere.

Beide stukken zullen in de Verslagen worden gedrukt.

Te 4 1/2 ure verklaart de heer Bestuurder de zitting geëindigd.