Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1893

Dagorde.

De heer Onderbestuurder staat recht en houdt tot de vergadering de volgende toespraak:

Hoogachtbare heeren Medeleden,

Met de door ons allen gevoelde droefheid zie ik mij heden verplicht onzen hooggeschatten vriend Génard in het voorzitterschap te vervangen; eene vereering die ik, oneindig meer dan onze zoo beklaaglijk bezochte voorzitter, zooals hij het beweerde, aan uwe genegenheid te danken heb. Edoch, gesteund op uwe toegevendheid, zal ik pogen mij uwen rechtmatigen eisch niet onwaardig te maken, en geve God, dat mijne tijdelijke bestiering van korten duur zij!

De omstandigheid, evenwel, dat de Academie vandaag den honderdsten verjaardag viert van Jan-Frans Willems' geboortedag, van den vader, den stichter onzer heilige Vlaamsche Beweging, den voorganger en grondlegger onzer thans reeds zoo rijke, bloeiende en nog meer belovende Nederduitsche letteren, verwekt in mijnen geest het spijt, dat ik in dit plechtig uur aan uwe verwachting moet te kort blijven, daar gij gerechtigd zijt van mij, ten minste de bijzonderste

[p. 51]

titels van 's mans aanspraak op onze hulde en dankbaarheid eens te meer te vernemen.

Deze lofrede zouden wij uit den bespraakten mond van onzen voorzitter, (zoo schreef hij het nog in deze laatste dagen aan onzen bestendigen secretaris) mogen aanhooren hebben, hadde een noodlottige slag hem niet plotseling getroffen, zoodat zijn plaatsvervanger, hiertoe volstrekt onvoorbereid, voor u moet verschijnen. Doch anderen, en meer bevoegden onder u, zullen mijne tekortkoming goed maken, en de onschatbare verdiensten van Jan-Frans Willems, in zijns waardige klanken, verheerlijken.

Moge het U, voorloopig, eenigszins voldoende zijn, dat ik aan onzen geest en aan ons hart het dankbaar aandenken opwerpe van den onvolprezen man, die voor onze heilige zaak gestreden en geleden heeft; die korts na de bedwelming, waarin de droevige gebeurtenissen van 1830 de vaderlandslievende Vlamingen gestort hadden, en trots alle zuidervijandelijkheden van list en geweld, den vertrapten en bezoedelden standaart van onzen Germaanschen volksstam heeft durven oprichten en zuiveren; die, zoo door het bezielde woord als door wetenschappelijke duurzame gedenkstukken, ons allen den weg ter herboring en herleving, en ter eindelijke overwinning gebaand heeft; onze geesten opgebeurd en onze harten opgewarmd heeft ter moedige bestrijding van onzen erfvijand en zijn eilaas! legioen handlangers, ter ernstige

[p. 52]

beoefening onzer duurbare moedertaal; van den man inzonderheid, die, de eerste, de stichting eener Vlaamsche Academie heeft gevorderd. In deze stichting verheugen wij ons thans, Mijnheeren, en nu oogsten wij, nadat zij meer dan eene halve eeuw gekiemd hebben, de vruchten door den Boekhoutschen zaaier gestrooid in eenen ja ondankbaren grond, maar welke door zijne erkentelijke, moedige en noeste kleinzonen gekweekt en gekoesterd en aan de verwoestingen van onkruid en ongedierte ontrukt werd. Ook gaf de erkentelijkheid der Academie zich lucht sedert het eerste jaar harer stichting, daar zij de Lofrede van Jan-Frans Willems uitschreef als prijsvraag, en binnen kort, hopen wij, zal een marmeren borstbeeld 's mans gedroomde taalkamer opluisteren, en zijn onsterfelijk aandenken een glorierijk lichaam schenken. (Toejuichingen).

Het woord wordt gegeven aan den heer Am. de Vos, die het volgende opstel leest: