De vermakelijcke buys-man

Een Nieuw vermakelijck Liedt van een Joncker en een Juffrouw, die t’samen trouden, d’een niet rijker als de ander, goedt raedt was dier.

Stem: Kijck leelijck.

ONs Juffrou die droegh een bouwen
Gelijck een zwarte Capot,
Een Wambus met korte mouwen,
Ha, ha ’t past haer als eenen sot.

[p. 88]

 

Daer over vry eenen Fideelen

 

Joncker met groote schoen,

 

Ick heb hem met ’t Meysje sien speelen,

 

Haer, haer hertjen was also groen.

 

Moy Meysjen nu willen wy trouwen,

 

Spracker de drolligen dief,

 

Ick had ‘er soo geeren een Vrouwe,

 

Och, och ick heb u van herten lief.

 

Me-joncker dat willen wy doene,

 

Sprack ‘er dat Venus kint,

 

Ick sal u soo vriendelijck soenen,

 

Och, och, ick heb u oock soo bemint.

 

Den Joncker niet langh en wachten,

 

Hy volbracht sijn Trouw,

 

Sy waren van Edel Geslachten,

 

Zoo, soo wel de Man als de Vrouw.

 

Als sy getrouwt waren te samen,

 

Leefden sy vriendelijck,

 

Doe sy haren staet vernamen,

 

Doe, doe wraren sy even rijck.

 

Wat sullen wy dan beginnen,

 

Sprack dat Juffrouken soet,

 

Om onse kost te winnen,

 

Wy, wy en hebben geen gelt noch goet.

 

Hoort Liefje, ick sal u seggen,

 

Sprack’er de vrome lants-knecht,

 

Wy moeten ons pracht afleggen,

 

En, en kleeden ons nu wat slecht.

 

Wou ons den arbeyt voegen,

 

Wy mochten uyt wercken gaen,

 

Maer spitten, of spaijen, of ploegen,

 

Dat, dat, en hebben wy noyt gedaen.

 

Sou ick’er mijn leven doorbrengen

 

In arbeyt, zweet, en pijn,

 

Wy sullen gaen Liedekens singen,

 

Lief, lief, en altijdt vrolijck zijn.

 

Juffrou die was te vreden,

 

Sy brochten den nieuwen druck,

 

Al binnen de vlaemsche steden,

 

Sy , sy toonden haer meester-stuck.

[p. 89]

 

Ick hoop sy sullen wel varen

 

Met dit curieus ambacht,

 

Maer om rijckdom of schat te vergaren,

 

Zoo, soo is ’t al te langh gewacht.