De vermakelijcke buys-man

Een Nieuw Klaegh-Liedt van een jonge Dochter, over het af-sterven van haer Bruydegom

Stem: So dickmael als ik werd’ gedreven.

O Heer hoe kunt gy dit aenschouwen,
Mijn droefheydt die my is gebeurt,
O Aerde kleet u in de rouwe,
O Bleecke Maen en Starren treurt,
O heldre Son bedeckt u stralen,
Beweent vol uyt,
Gy Elementen al te male,
Een droeve Bruyt.
O Godt, ick moet den Hemel klagen,
Aen u, ô Hemels Vader soet,
Staet my doch by in dese plagen,
Gy zijt die my doch straffen doet,
En u felle wreede gesichten,
Heeft dit gedaen,

[p. 27]

 

Dat ick moet voor een yder zwichten

 

En treuren gaen.

 

Ik voeld’ ick was niet als voor desen,

 

Doen zijn wy samen heen gegaen,

 

Wy lieten ons Geboden lesen,

 

Op dat wy souden, Trouwen gaen;

 

Maer och! hoe sal ick konnen spreken,

 

O Godt! mijn Hert

 

Dat sal aen duysend stucken breken,

 

Door dese smert.

 

Als wy des morgens souden trouwen,

 

Mijn lief die kreegh een flaeute groot,

 

Hy riep, och helpt mijn lieve Vrouwe,

 

Ick ben benaeuwt tot in der doodt,

 

O Doodt betoont toch medelijden,

 

Laet ons met een

 

Eerst trouwen voor ons overlijden,

 

Voor dat wy scheen.

 

Het scheen de Doodt en had geen ooren

 

Wat dat men doet, ’t en helpt niet,

 

Ick seyde, hoor mijn uytverkooren,

 

’t Is Godes wil dat hier geschiet,

 

Ick voel mijn tijdt begint te naken,

 

Ick hoop de Heer

 

Sal u een blijde Moeder maken,

 

Met zeegh hy neer.

 

Waerom mach ick niet met u sterven

 

Mijn waerde lieve Bruydegom?

 

Doot komt wilt my mijn hert doorkerven,

 

Op dat ick met mijn kleyn kint kom

 

Daer het sijn Vader mach aenschouwen,

 

Mijn Lief ydoon,

 

En sijn versoeck mach my wel rouwen,

 

In ’s Hemels troon.

 

Daer leyt mijn Lief ende mijn waerde,

 

Daer leyt mijn troost en toeverlaat,

 

Daer leyt mijn vreugt van deser aerden

 

Een bruydegom des Hemels staet,

 

Daer leyt de Vader van mijn Vruchte,

 

’t Zy Godt geklaegt,

[p. 28]

 

Dat ick nu ben in ongenuchte,

 

Geen Vrou noch Maegt.

 

Ick smelt en barst van duysent klagen

 

Ick viel op mijne bruyd’gom neer,

 

Sijn ooge noch (soo ’t scheen yets sagen

 

Ick riep, ô Lief denckt op den Heer:

 

Ick druckte sijn bestorven wangen,

 

Sijn mondt hy sloot,

 

Zijn veege geest heb ick ontfangen,

 

Doen bleef hy doodt.

 

Vaert wel, vaert wel dan mijn beminde

 

’t Is Godes handt die ’t heeft gedaen,

 

Rust eeuwigh by Godts heylige vriende,

 

En looft aldaer sijn groote Naem:

 

Ick sal gestadigh eensaem treuren,

 

Tot dat de Doodt,

 

Door Godts gebodt my mee sal voeren

 

In Abrams schoot.

 

Gy jonge Dochters jonck van jaren,

 

Gy spigelt u aen mijn verdriet,

 

Godt laet met vreugt u beter paren,

 

Denckt op ’t geen my is geschiet.

 

Want sulcks u oock kan overkomen,

 

Dus weest benout,

 

Om nimmermeer soo verr’ te komen,

 

Voor datje trouwt.