Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Academie voor Nederlandse taal- en letterkunde (nieuwe reeks). Jaargang 1987

[p. 216]

Prof. dr. Frank Baur (1887-1969)
Zijn werkzaamheden in de Academie^(*)
door A. van Elslander

Op 20 april e.k. zal het honderd jaar geleden zijn dat Prof. Frank Baur te Vilvoorde geboren werd. Hij was op 17 juni 1936 tot briefwisselend lid van ons genootschap verkozen geworden en overleed op 9 januari 1969: hij was dus gedurende meer dan 32 jaar lid van de Academie en heeft haar in deze hoedanigheid - in de tweede helft van 1940 ook als waarnemend vast secretaris en in 1950 als ‘bestuurder’ - grote diensten bewezen. Ik wil dit aspect van zijn bedrijvigheid hier in herinnering brengen bij wijze van herdenking van zijn eeuwgetijde. Voor een meer globale behandeling van ‘leven en werk’ verwijs ik voorlopig naar mijn stuk in het elfde deel van het Nationaal Biografisch Woordenboek, verschenen in 1985⁽¹⁾, en naar mijn rede van 30 oktober 1980 in de kapel van Sint-Amandsberg toen, aan de hand van een merkwaardige tentoonstelling ingericht door de goede zorgen van ons medelid en mevrouw Gysseling, de verschillende facetten van de boeiende persoonlijkheid van de letterkundige, de geleerde en de politicus werden belicht⁽²⁾.

De verkiezing van Frank Baur tot briefwisselend lid van de toen nog Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde ter vervanging van Dr. Floris Prims, die tot werkend lid was benoemd, gebeurde op 17 juni 1936 en werd door een K.B. van 31 juli van datzelfde jaar bekrachtigd. De verkiezing zelf was zonder problemen verlopen. De negenenveertigjarige hoogleraar aan de Gentse Rijksuniversiteit behaalde 17 van de 23 uitgebrachte stemmen, tegenover vier voor de Leuvense historicus Van der Essen, die niet zo lang daarna lid zou worden van de Academie van Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten, en verder één stem voor Dr. J. Denucé en één voor Gerard Walschap⁽³⁾.

Op 31 mei 1939 zou Prof. Baur dan tot werkend lid worden verkozen en wel ter vervanging van Prof. Frans Daels, die overgegaan was naar de zojuist opgerichte Academie voor Geneeskunde en binnenlands erelid was geworden. In verband hiermee is het wellicht niet overbodig even stil te staan bij het ledenbestand van de Academie in die jaren, meer bepaald bij de indeling in briefwisselende en werkende leden, die

(*) Tekst van een lezing gehouden in de Commissie Moderne Letteren op 15 april 1987.

(1) Baur (Burfs), Franciscus Johanna (Aran) gezegd Frank, Nationaal Biografisch Woordenboek, d. 11 (Brussel 1985) kol. 14-28.

(2) Prof. Dr. Frank Baur herdacht, Jaarboek van de Heemkundige Kring De Oost-Oudburg, XVIII, 1981, pp. 86-109; herdrukt zonder de bijlagen in Terugblik. Opstellen en toespraken van A. van Elslander, Gent, 1986, pp. 211-222. De lijst van de tentoongestelde voorwerpen en documenten in de door Dr. M. Gysseling bewerkte Catalogus van de Tentoonstelling Prof. Dr. Frank Baur in de Sint-Amanduskapel 1 november tot en met 11 november 1980, is afgedrukt in bovengenoemd Jaarboek, pp. 110-118.

(3) Volgens documenten berustend in het archief van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde te Gent die we konden raadplegen dank zij de bereidwilligheid van onze collega Prof. Hoebeke, vast secretaris.

[p. 217]

thans niet meer bestaat. Bij haar oprichting in 1886 was het officieel ledenaantal van de Academie vastgesteld op 25 werkende en 10 briefwisselende leden. Het aantal werkende leden werd echter in 1930 van 25 verhoogd tot 30 en wel met verwijzing naar de 30 leden van de Belgische Académie de langue et de littérature, die echter geen corresponderende leden telde. De Academie had dus na 1930 meer leden dan thans, nl. 30 werkende en 10 briefwisselende leden, samen 40 dus, maar daar staat tegenover dat de Academie in haar midden ook historici, juristen, medici en ‘natuurkundigen’ telde als J. Cuvelier, Frans van Cauwelaert, Floris Prims, P. Bellefroid, Cam. Huysmans, H. de Man, Frans Daels en A.J.J. van de Velde. De meesten onder hen zijn, bij de oprichting in 1938 van nieuwe Academiën, naar deze instellingen overgegaan. Ze werden binnenlands erelid en hun plaats als werkend lid werd ingenomen door de briefwisselende leden die nog niet tot werkende leden waren gepromoveerd; samen waren dat dan precies dertig werkende leden, zoals in de Académie de langue et de littérature en, vermoedelijk naar haar voorbeeld, werden de briefwisselende leden eenvoudig afgeschaft. Deze oplossing bood verder nog het voordeel dat geen nieuwe leden moesten verkozen worden, wat ook al in het verleden wel eens moeilijkheden en ergernis had opgeleverd, o.m. met de dosering katholiek-liberaal of later links-rechts: een soort ongeschreven wet die tot op de huidige dag, zo goed en zo kwaad als het gaat, in acht wordt genomen.

Toen Frank Baur in 1936 zijn intrede deed in het vrij heterogeen gezelschap dat de Academie toen was, doceerde hij al sedert een negental jaren aan de Gentse Rijksuniversiteit. De toenmalige minister van Openbaar Onderwijs, Cam. Huysmans, had hem in 1927 benoemd voor een aantal cursussen afkomstig uit de opdrachten van de professoren Vercoullie, Van Puyvelde en Roegiers, o.m. verklaring van Nederlandse teksten, zowel in het doctoraat, de latere licentie, als in de kandidatuur en ook pedagogische vakken, waarvan hij pas in 1938 zou ontlast worden. Inmiddels was hem, na het overlijden van J. Persijn in 1933, ook het onderwijs in de Nederlandse literatuurgeschiedenis toevertrouwd. Aan dat alles was echter niet alleen een bedrijvigheid als leraar in het middelbaar onderwijs voorafgegaan, van 1920 af, maar ook als journalist en literator, het laatste onder het pseudoniem Aran Burfs, o.m. met de publikatie van de uitvoerige studie Onze Dichters der ‘Heimat’. Proeve van dichterstudie, uit 1909, waarin de gezonde heimatkunst wordt verheerlijkt en als antidotum moet fungeren tegen naturalisme, symbolisme en andere modernistische stromingen in de Nederlandse

[p. 218]

literatuur na 1890. Twee jaar later echter, in 1911, zou Baur aan de Leuvense universiteit Germaanse filologie gaan studeren en na tal van wederwaardigheden - de wereldoorlog met een verblijf in Nederland, o.m. te Utrecht bij Prof. De Vooys, en in de loopgraven van de IJzer en ten slotte een afgebroken geestelijke roeping - in 1920 tot doctor promoveren. Datzelfde jaar was in De Nieuwe Taalgids zijn eerste wetenschappelijke bijdrage verschenen over Guido Gezelle, aan wiens Jubileumuitgave (1930-1939) hij een belangrijk aandeel heeft gehad⁽⁴⁾. Deze teksteditie, naast zijn uitgebreide leeropdracht aan de universiteit, neemt hem zelfs zodanig in beslag, dat hij in de Academie aanvankelijk weinig op de voorgrond treedt. Zijn eerste belangrijke lezing voor het geleerde genootschap, die ook in extenso in de Verslagen en Mededelingen werd opgenomen, is dan ook aan Gezelle gewijd, meer bepaald aan de verhouding Gezelle-Van Oye. Ze sluit in feite aan bij het voorlaatste deel van de Jubileumuitgave uit 1937, waarin de belangrijke correspondentie Gezelle-Van Oye is afgedrukt. De tekst van de brieven wordt er voorafgegaan door een 16 pagina's tellende introductie van Prof. Verdeyen. Deze was, toen hij leraar te Oostende was, bevriend geraakt met Paul, de zoon van Eugeen van Oye⁽⁵⁾. Deze nu werd enkel bereid gevonden de in zijn bezit zijnde brieven van Gezelle voor publikatie ter beschikking te stellen op voorwaarde dat Prof. Verdeyen de inleiding voor zijn rekening zou mogen nemen⁽⁶⁾. In deze inleiding kent de Luikse hoogleraar volgens Baur in de ontwikkeling van Gezelles dichterschap een te exclusieve rol toe aan diens vriendschap voor Van Oye en zijn lezing voor de Academie, waar ook Verdeyen lid van was, bood Baur de gelegenheid Verdeyens visie te corrigeren en te nuanceren. Ze was voor hem tevens een welkome gelegenheid om de verhouding Gezelle-Van Oye grondig te behandelen, wat hij niet in de Jubileumeditie had kunnen doen, in aansluiting trouwens met zijn Gezelleboek van 1930 voor het Davidsfonds⁽⁷⁾, waar de vriendschap Gezelle-Van Oye als christelijke caritas wordt geïnterpreteerd en niet als (heidense) eros, de term die Urbain van de Voorde had gebruikt⁽⁸⁾.

De bijdrage Gezelle-Van Oye⁽⁹⁾ wordt in de Verslagen en Mededelingen Gezelliana I betiteld, wat doet veronderstellen dat het de bedoeling van Baur was een hele reeks mededelingen over Gezelle te brengen. Dit is inmiddels niet gebeurd. Wel is in de Verslagen en Mededelingen 1941 een tweede, minder belangrijk stuk, getiteld Gezelliana II over ‘Nog vier vertalingen uit het Duitsch door Gezelle⁽¹⁰⁾, verschenen, en daar is het, althans wat de publikatie in de Verslagen en Mededelingen van de Academie betreft, bij gebleven. Dit betekent echter niet

(4) Gezelle-studie, De Nieuwe Taalgids, 14e jg., pp. 173-192; 231-245. In de Jubileumuitgave van Guido Gezelle's Volledige Werken nam Prof. Baur meer bepaald de editie voor zijn rekening van: Dichtoefeningen (1930), The Song of Hiawatha (1930), Rijmsnoer (1931), Laatste Verzen (1936), Van den Kleenen Hertog (1932). Van de Brieven van, aan en over Gezelle werd I. Briefwisseling Gezelle-Van Oye (1937) ‘uitgegeven door Prof. Dr. Fr. Baur hoogleeraar te Gent en Prof. Dr. R. Verdeyen hoogleeraar te Luik’ en II. Uit velerlei briefwisseling (1939), ‘bezorgd door Prof. Dr. Frank Baur...’ die in het Voorbericht meedeelt dat het tweede deel van de brieven slechts ‘een wel niet willekeurige, maar toch beperkte bloemlezing uit vele honderden stukken’ bevat. Een herdruk van de biobibliografische inleidingen bij Dichtoefeningen, de Hiawatha-vertaling, Rijmsnoer, Laatste Verzen en Van den Kleenen Hertog in: Kultureel Jaarboek voor de provincie Oost-Vlaanderen 1967 (Gent 1969), pp. 77-294.

(5) Zie over Prof. Paul van Oye (1886-1969) Nationaal Biografisch Woordenboek, d. 5 (Brussel 1972), kol. 668-672 (door J. Gillis).

(6) Naar een persoonlijke mededeling van Prof. Baur, jaren geleden.

(7) Frank Baur, Uit Gezelle's Leven en Werk, Brugge, 1930, pp. 172-174.

(8) Urbain van de Voorde, Gezelle's Eros of de leeraarstijd te Roeselare, Mechelen, 1930, 1943².

(9) Fr. Baur, ‘Gezelliana I. Gezelle-Van Oye’, Versl. en Meded. v. de Kon. Vl. Academie, 1938, pp. 287-330; herdrukt in Scripta Minora uit het werk van prof. Dr. Frank Baur (Gent 1969), pp. 45-89.

(10) V.M.A., 1941, pp. 321-338 (lezing gehouden op 12 december 1940). In de vergadering van 19 november 1940 las Baur een onbekende rede van Gezelle voor, waarvan de historische commentaar tot een volgende zitting werd uitgesteld, vermoedelijk de vergadering van 19 maart 1941. De lezingen werden oorspronkelijk Gezelliana II en Gezelliana III betiteld (cf. V.M.A., 1940, p. 536 en V.M.A., 1941, p. 346), maar niet in de Verslagen en Mededelingen opgenomen. De lezing ‘Nog vier vertalingen uit het Duitsch door Gezelle’, gehouden op de vergadering van 12 december 1940, die wel in de Verslagen en Mededelingen werd afgedrukt (cf. supra), werd dan Gezelliana II. In de vergadering van 21 oktober 1942 hield Baur een lezing over een, na publikatie van de Jubileumuitgave ontdekt, bijna volledig handschrift van Kerkhofblommen, getiteld Gezelliana IV, waarvan de tekst niet in de Verslagen en Mededelingen werd opgenomen. In de vergadering van 28 april 1943 sprak Baur opnieuw over Gezelle. We lezen in het verslag (V.M.A., 1943, p. 249): ‘Prof. Baur leest een excerpt voor uit zijn Prolegomena tot een nieuwe uitgave van de dundrukeditie der Verzamelde Verzen van Gezelle. Hij toont vooral het belang aan van een verzorgde en betrouwbare chronologie der verzen, en onderzoekt de betrekkelijke waarde van een aantal criteria van stoffelijken of van internen aard, bij het benaderend dateeren der niet gedagteekende gedichten...’ Deze lezing, waarvan de tekst niet in de Verslagen en Mededelingen werd opgenomen, werd in de agenda opnieuw aangekondigd als Gezelliana IV. Zoals bekend werd de volledige tekst van deze Prolegomena, onderaan gedagtekend ‘Gent, 3 April 1943’, afgedrukt in de tweede herziene druk van het eerste deel van Guido Gezelle's Dichtwerken (dundrukeditie), pp. I-XXXIX. Voor het tweede gedeelte van zijn lezing ging Baur vermoedelijk uit van zijn bijdrage ‘Uit de Chronologie van Gezelle's Werk’, opgenomen in het Album René Verdeyen en onderaan gedagtekend ‘Gent, 17 Februari 1943’, pp. 15-26.

[p. 219]

dat Baur na 1941 niet meer over Gezelle zou hebben gepubliceerd - het tegendeel is waar -, maar andere bijdragen over Gezelle vonden hun weg in tijdschriften met een ruimere verspreiding dan de Verslagen en Mededelingen, of in huldealbums, of in afzonderlijke publikaties als de magistrale inleiding bij de tweede druk van de dundrukeditie, gedagtekend ‘Gent, 3 April 1943’, de introductie voor de twee andere dundrukdeeltjes Proza en Varia en Gelegenheidspoëzie (Gent, 11 Juli 1950) en de Inleiding tot de Bloemlezing Gedichten van Gezelle (Gent, 22 december 1946).

Een andere lezing ‘Ontoereikende Hermeneutiek’, gehouden op 12 november 1938, die in de Verslagen en Mededelingen werd afgedrukt⁽¹¹⁾, is van meer methodologische aard. Daarin verdedigt Baur het goed recht van wat hij noemt ‘een behoedzame critische methode’ bij het uitgeven van oudere teksten. Hij illustreert zijn standpunt aan de hand van een aantal kritische aantekeningen bij twee toen zojuist verschenen tekstedities: de in 1937 in de reeks ‘De Seven Sinjoren’ door zijn medelid Willem van Eeghem gepubliceerde Drie Schandaleuse Spelen en Van der Laans Uit het archief der Pellicanisten uit 1938. Enigszins hierbij aansluitend, althans methodologisch, is een lezing op 25 februari 1942 waarin hij, naar aanleiding van de door Prof. Van Mierlo naar het hs. Van Hulthem bezorgde teksteditie van de Theophilus, een pleidooi houdt voor meer nauwkeurigheid bij het afdrukken van een tekst⁽¹²⁾. Dat deze lezing niet in de Verslagen en Mededelingen werd opgenomen zal wel minder het gevolg zijn geweest van de papierschaarste onder welk voorwendsel de Duitse bezetter de werking of althans de publikaties van de Academie vooral sedert 1943 trachtte lam te leggen, als van de gevoelens van ongenoegen die de opmerkingen van zijn collega bij de uitgever van de Theophilus hadden gewekt⁽¹³⁾.

Uit diezelfde oorlogsjaren dagtekent een uitvoerig gelegenheidstuk dat op 29 september 1943 in de Commissie voor Cultuurgeschiedenis werd voorgelezen naar aanleiding van de zeventigste verjaardag en ook het emeritaat van Prof. De Vooys, erelid van de Academie⁽¹⁴⁾. Nu de oorlogsomstandigheden een vlot contact tussen Noord- en Zuid-Nederland onmogelijk maakten, was het Baurs manier om aan zijn vereerde leermeester - Baur had nl. in 1915 tot diens eerste leerlingen behoord - een warme hulde te brengen.

Diezelfde oorlogsomstandigheden hebben ook op de werkzaamheden van de Academie hun stempel gedrukt. Naast het aan banden leggen van haar publikaties, moeten hier ook de plagerijen worden gememoreerd die door de Duitse overheid een tweetal academieleden werden

(11) V.M.A., 1939, pp. 473-497.

(12) V.M.A., 1942, p. 116: Korte mededeeling over een paar plaatsen uit ‘Theophilus’ (samenvatting).

(13) Naar een persoonlijke mededeling van Prof. Baur.

(14) ‘Hulde aan Prof. Dr. C.G.N. de Vooys, Ter Herdenking van 26 Mei 1943’, V.M.A., 1943, pp. 697-725. De tekst van het door de Academie aan Prof. De Vooys gestuurde adres in V.M.A., 1940, p. 358.

[p. 220]

aangedaan, nl. August Vermeylen, aan wie de toegang tot de vergaderingen werd ontzegd, en haar vast secretaris Leo Goemans, toen gepensioneerd inspecteur-generaal van het middelbaar onderwijs. Deze laatste had op 14 mei 1940 het academiegebouw verlaten en was vier dagen later vanuit Oostduinkerke naar Frankrijk getrokken (of gevlucht) waar hij in het departement Le Hérault had verbleven. Bij zijn terugkeer naar ons land werd hij, evenals andere personen, meestal ambtenaren, die in hetzelfde geval verkeerden, geschorst. Tijdens de afwezigheid van Dr. Goemans had Prof. Baur de delicate opdracht op zich genomen de functie van vast secretaris te vervullen. Baur heeft zich toen met veel moed en tact van deze ondankbare taak gekweten en, met de steun van de meeste andere academieleden, alles in het werk gesteld opdat Dr. Goemans weer zijn functie zou kunnen opnemen, wat dan begin 1941 zou gebeuren.

Over dat alles is in het archief van de Academie een uitgebreide documentatie aanwezig die goede diensten zal bewijzen aan de voortzetter van het voortreffelijke werk van Dr. W. Rombauts⁽¹⁵⁾. Even moedig was Baurs houding na de bevrijding, toen hij, met enkele andere academieleden, zich schrap zette tegen het nemen van voorbarige initiatieven inzake epuratie in de Academie⁽¹⁶⁾.

Duitsland had nog niet gecapituleerd en ons land werd nog geteisterd door het Ardennenoffensief en de vliegende bommen, toen August Vermeylen op 10 januari 1945 overleed. Toen de Academie hem op 20 juni van dat jaar herdacht, heeft Baur de nobele humanist zijn hulde niet willen onthouden. Zijn hooggestemde rede legt een treffend getuigenis af van zijn vermogen om, uitgaande van de eigen christelijke levensvisie, een andersdenkende te begrijpen en te waarderen⁽¹⁷⁾.

Op 6 juli 1940 had Baur te Laken een onderhoud gehad met Koning Leopold dat op hem een diepe indruk had gemaakt en dat zijn resoluut anti-Duitse gezindheid tijdens de oorlogsjaren in ruime mate heeft bepaald⁽¹⁸⁾. Toen de houding van de Koning gedurende de oorlog na de bevrijding door de linkse partijen werd aangevallen, wenste hij voor Leopold III te getuigen. Dat bracht hem weldra in de partijpolitiek. In 1946 werd hij rechtstreeks verkozen tot senator van de Christelijke Volkspartij, wat hij zou blijven tot 1954. Het lidmaatschap van de hoge vergadering zou hem uiteindelijk weinig voldoening schenken en zijn pedagogische en wetenschappelijke bedrijvigheid niet ten goede komen. Zijn activiteit als academielid heeft daar echter nauwelijks onder te lijden gehad. Hij ontbrak bijna nooit op haar vergaderingen en zou pas na zijn emeritaat, toen hij naar Waasmunster was gaan wonen en de

(15) W. Rombauts, De Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde (1886-1914). Haar geschiedenis en haar rol in het Vlaamse cultuurleven, 3 dln., Gent, 1979-1981.

(16) Uiteindelijk zouden slechts F. de Pillecijn en J. Grauls, die door het Belgisch gerecht tot betrekkelijk zware straffen waren veroordeeld, als academieleden worden geschrapt; en onder de binnenlandse ereleden waren dat Prof. Daels en Hendrik de Man, bij de buitenlandse ereleden alleen Jan de Vries.

(17) ‘Hulde aan August Vermeylen’, Jaarboek van de Kon. Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde, 1945, pp. 52-71; herdrukt in Scripta Minora, pp. 91-111.

(18) Herhaaldelijk heeft Baur, zowel in privégesprekken als in publieke meetings, gealludeerd op zijn onderhoud met Leopold III, die hem toen zou gezegd hebben: ‘Wij staan aan de goede zijde: de Angelsaksers zullen deze oorlog winnen, alhoewel hij lang zal duren. Wij moeten ons voorbereiden op een langdurige bezetting’, aldus in een persverslag van een begin maart 1950 door Baur te Antwerpen gehouden meeting. (Gazet van Antwerpen van 4/5.3.1950).

[p. 221]

treinreis naar Gent hem te lastig was geworden, gedwongen verstek moeten geven.

In 1950 heeft Baur het voorzitterschap van de Academie aanvaard en hield bij die gelegenheid een toespraak die ver uitsteekt boven gewoon gelegenheidswerk⁽¹⁹⁾. Zijn feestrede op de plechtige vergadering van 29 oktober over ‘Integratie of differentiatie’ getuigde van zijn bezorgdheid voor het Nederlands in Belgisch en Europees verband⁽²⁰⁾.

Zijn presentatie van Prof. Axters als nieuw lid van de Academie in 1957 groeide uit tot een ‘Lof van de Filologie’, aldus de titel, en tot wat wij tot op zekere hoogte zijn wetenschappelijke geloofsbelijdenis zouden kunnen noemen⁽²¹⁾.

Baurs bekende welsprekendheid maakte van hem een voortreffelijk feestredenaar en als zodanig is hij dan ook in de Academie meer dan eens opgetreden: over Verriest en Isidoor Teirlinck, over Mac Leod en Vercoullie⁽²²⁾. Op 13 juli 1960 sprak hij op de openbare vergadering te Beauvoorde over zijn geliefde Rodenbach, over wie hij dat jaar een monumentale biografische studie had laten verschijnen⁽²³⁾ als sluitstuk van de toen reeds gepubliceerde delen II (Al de gedichten, 1956) en III (Gudrun en dramatische fragmenten, 1957) van zijn Rodenbacheditie.

Nog een andere activiteit van het academielid mag hier niet onvermeld blijven, nl. zijn soms zeer uitvoerige verslagen over prijsantwoorden van de Academie, vooral als hij er zelf de steller van was geweest en dan ook als eerste verslaggever optrad. Dit was o.a. het geval met de studies van: Felicien de Tollenaere, De schildering van den mensch in de Oud-IJslandsche saga (1938)⁽²⁴⁾, Herman Uyttersprot, Heine en het Heinianisme in de Nederlandse Letterkunde (1947)⁽²⁵⁾, Walter Thys, De Kroniek van P.L. Tak, brandpunt van Nederlandse cultuur in de jaren negentig van de vorige eeuw (1952)⁽²⁶⁾, Marcel Bots, Isaac da Costa, een monografie (1952)⁽²⁷⁾, Michel Hanot, De beginselen van A. Verwey's literaire kritiek (1955)⁽²⁸⁾, Herman Liebaers, Hélène Swarth's Zuidnederlandse jaren (1957)⁽²⁹⁾, Karel de Clerck, P.C. Boutens, een levensbeeld (1959)⁽³⁰⁾ en Walter Gobbers, Jean-Jacques Rousseau in Holland, Een onderzoek naar de invloed van de mens en het werk (ca. 1760-ca. 1810) (1961)⁽³¹⁾. Ze brengen een bewijs te meer van zijn grondige en veelzijdige eruditie.

Zowel op zijn zeventigste als op zijn tachtigste verjaardag heeft de Academie Prof. Baur gehuldigd. In 1957 sprak Prof. van Mierlo⁽³²⁾, in 1967 onze collega Vanacker⁽³³⁾. Telkens werd hem een huldeadres aangeboden⁽³⁴⁾.

(19) Deze tekst werd opgenomen in V.M.A., 1951, pp. 65-73.

(20) Tekst in V.M.A., 1950, pp. 149-157; herdrukt in Scripta Minora, pp. 141-151.

(21) Tekst in V.M.A., 1957, pp. 581-595; herdrukt in Scripta Minora, pp. 217-230.

(22) De tekst ‘Hugo Verriest (1840-1951)’ in V.M.A., 1951, pp. 119-125 brengt de lezing van Baur, gehouden op de vergadering van 17 oktober 1951, waarin hij verslag uitbrengt voor de Academie van zijn improvisatie op de Verriesthulde te Deerlijk op 30 september 1951. Op de tekst van Baur over Verriest volgen nog negen brieven: drie van Rodenbach, vijf van Verriest aan Rodenbach en één van prof. P. Alberdingk Thijm aan mevrouw Rodenbach: pp. 126-135.
Baurs rede ‘Isidoor Teirlinck de kunstenaar’, over het literaire oeuvre, werd uitgesproken op de vergadering van 19 februari 1951, toen ook Prof. Van de Wijer (Isidoor Teirlinck en de naamkunde) en Herman Teirlinck (Bij het eeuwgetijde van mijn vader's geboorte 2 Jan. 1851-1951) het woord voerden. Op de vergadering van 24 januari hadden de professoren Blancquaert, Foncke en Van Puyvelde respectievelijk gesproken over Is. Teirlinck als dialectoloog, als folklorist en als mens. Deze twee algemene vergaderingen waren opgevat als een hulde van de Academie aan haar oud-lid ter gelegenheid van de honderdste verjaring van zijn geboorte. De tekst van de zes lezingen werd gepubliceerd in haar Jaarboek 1949-1950-1951, pp. 30-85: ‘Isidoor Teirlinck, de kunstenaar’, aldaar pp. 49-69; ook herdrukt in Scripta Minora, pp. 153-175.
Op 15 mei 1957 werden Mac Leod en Jozef Vercoullie naar aanleiding van de honderdste verjaring van hun geboorte door de Academie gehuldigd, in samenwerking met de Gentse Rijksuniversiteit en met deelneming van de beide Vlaamse Zusteracademiën. De professoren Blancquaert en Van Oye handelden respectievelijk over Vercoullie en Mac Leod, terwijl Prof. Baur beider menselijk beeld schetste. Deze drie toespraken, uitgesproken in de Aula van de Gentse Universiteit, samen met een inleidend woord van Prof. van Loey, bestuurder der Academie, en een slotwoord van Prof. Gillis, rector der Universiteit, werden gepubliceerd onder de titel Bij de honderdste verjaring der geboorte van Mac Leod en Jozef Vercoullie (Gent 1957) door de Academie (Reeks X, nr. 7). De rede van Baur aldaar pp. 36-59. Enigszins hierbij aansluitend het ‘In Memoriam Gerrit Siebe Overdiep’, gelezen in de vergadering van 13 juni 1945 en gepubliceerd in V.M.A., 1945, pp. 85-95.

(23) Albrecht Rodenbach. Het Leven. De Persoonlijkheid, Tielt-Den Haag, 1960, verschenen als Deel I der Eeuwfeestuitgave maar ook afzonderlijk verkrijgbaar. Van de rede te Beauvoorde, getiteld ‘De nieuwe Albert Rodenbach of Faust en Mephistopheles’, is in de Verslagen en Mededelingen 1960, pp. 327-333 slechts een samenvatting verschenen. In het kader van de herdenking van 1956 had Baur in de Commissie voor moderne letteren van 18 april en 20 juni gehandeld over nieuwe brieven van Rodenbach en over Rodenbachs Wahrheit und Dichtung, gepubliceerd in een aparte uitgave van de Academie (Reeks X, nr. 5) Albrecht Rodenbach herdacht 1856-1956 (Gent 1956), pp. 17-106.

(24) V.M.A., 1938, pp. 625-636.

(25) V.M.A., 1947, pp. 95-122.

(26) V.M.A., 1952, pp. 537-540.

(27) Ibid., pp. 551-554.

(28) V.M.A., 1955, pp. 619-621 (als jurylid van de Jozef Vercoullieprijs).

(29) V.M.A., 1957, pp. 372-375.

(30) V.M.A., 1959, pp. 550-559.

(31) V.M.A., 1961, pp. 293-298.

(32) ‘Prof. Dr. Fr. Baur zeventig’, V.M.A., 1957, pp. 223-228.

(33) Tekst in Jaarboek 1968, pp. 96-97.

(34) De tekst van het huldeadres van 1957 in V.M.A., 1957, pp. 216-217. Het huldeadres van 1967 in Jaarboek 1968, pp. 95-96.

[p. 222]

Prof. Baur overleed te Waasmunster op 9 januari 1969. Tijdens de plenaire vergadering van 15 januari sprak voorzitter Lissens de rouwhulde uit⁽³⁵⁾. Ikzelf had van de toenmalige secretaris Maurice Gilliams de opdracht gekregen namens de Academie op de begrafenisplechtigheid van 15 januari in de kerk van Waasmunster het woord te voeren⁽³⁶⁾.

(35) Tekst in Jaarboek 1970, pp. 64-65.

(36) Tekst in V.M.A., 1968, pp. 294-296.