Venus minne-gifjens

[p. 31v]

Twee-spraeck.

Iongman.

VVAerom slijtje soo veel schoenen
Met u loopen t’elcken stond’?

Dochter.

Om dat ghy my staech wilt soenen
En verslijt daar mee mijn mond’.

Iongman.

Ja wel! wat ick hoor verwyten

Dat j’uw steurt in mijn vermaack.

Dochter.{ /speaker}

Neen, dat zouw’me doch niet spijten

Sooje niet na meerder haackt.

Iongman.

Ick soeck maer een soete vreughde

Voor ons beyden int ghemeen.

Dochter.

Ja u, en oft u verheughde,

Ick en ben zoo niet te vreen.

Iongman.

Ay mijn troost! hoe kunje vaynsen,

Jy segh neen, en meenet Ja.

Dochter.

Wel wat zotheydt meughje paynsen

Souw’k aars seggen, veur als na.

Iongman.

Vraaght dat vry jou heuvich kussen

Daarje my mijn ziel mee steeld’.

Dochter.

Doen ick dat, ’t is om te sussen

Vwen yver die verveeld’.

Iongman.

Machmen dan u mond’ niet loven,

Siet u ooghjens zegghen’t my.

Dochter.

Dat zijn praatjens, om te rooven

Ons eer, in bedrieghery.

Iongman.

Dat en segghen niet u loncken

Noch u blye lachjens soet.

Dochter.

Wel hoe, Jongman wordje droncken

Waer toe is dat segghen goet?

Iongman.

Waer toe? dat sal ick u leeren

Nu wel haest, al hou j’u soo.

Dochter.

Wech, wech, wat is u begheeren?

Daar en mostje niet by loo.

Iongman.

Ha! bedrieghlijcke Goddinne

Nu is al u praat ghedaan.

Dochter.

Ach! wat wilje doch beginnen,
Ay, ick bidje, laat my gaan.

Iongman.

Neen, voor dees maal moet het wesen

Al is d’aansicht noch soo bangh.

Dochter.

Ic sal schreeuwen, ghy meught vreesen

Soo ons volck raackt op de gangh.

Iongman.

Tut, tut, ick hebt al ghewonnen

Voelje wel wat vreughd’ het zy.

Dochter.

Och ja ‘k, waar ’t maar noyt begonnen

’T waar noch grooter vreugd’ voor my.

Iongman.

Seght nu, soete vyandinne

Wat uw’ dunckt van ons’ gheneughd’.

Dochter.

’s Is meer als ick kost versinnen,

Doet maer vry het gheen ghy meughd’.

Iongman.

Een andermael mijn blye schoone

Sulje noch soo weyg’rich zijn.

Dochter.

Neen ick doch, comt naar ghewoone,

Want u wil die is de mijn.