Venus minne-gifjens

[p. 27r]

[Abra die te boven gaet]

Op de VVijse: Alst begint.

ABra die te boven gaet
Al de Boersche en seedige Hardrinne vant Velt, onstelt,
Ist gheen scha dat u soet ghelaet
’T welck ons Zielen, ons sinne door haer glint’rich
Is so afkeerelijc bemorst met een stuers ghesichte,
’T welck elck Harder betuycht met gheween,
Die helaes alleen
Voor den dagheraet heen
Int koele lommers dichte
Volleghent het spoor u soo luchtighe treen.

Ach hoe graech elck Knaepje barvoets

Door de Dijsselen en Doornen sich verheucht heene streckt,
Aen u laech Hutjen onverhoets
Voor de straeltjes der Sonne met wat bladeren gedect,
Raeckt met syn Staf aen u genoechelijcke woning,
Terwijl vast syn Lam’ren treen derwaerts in
Doch ghy Herderin
Voor hun trouwe min,
In plaets van liefds beloning
Heyt haer na lust uws korselighe sin.

Als de hoocht van t’Sonnetje krijcht

En de Grasjes vast broeyen int warme sant,
Door de droocht ghy ameloos hijcht
Soeckt de beeckjes haer vocht om te lessen u brant,
Stracx vult elcx Herder tot dienst syn holle schulpe,
Met koele drupp’len des ruysschende vliet,
Doch het is om niet
Ofmen vrundelijck biet
Syn trouw en grootste hulpe,
Noch laet haer Abra int verdriet.

‘Tghetuyter soet, t’gheen Pan selfs gheviel

Op de havere pijpjes vant Harderlijcke gilt,
Beweecht t’gemoet het Hert noch de Ziel
Van myn Abra die haer Schaepjes hoedt alleenich in stilt,
Onder t’wijt begrijp dees beschaduwde Linde
Veer van alle Maechden en Knaepjes af,
Daer sy inde luwt
Alt gheselschap schuwt,
En laet ons Hertjes inde
Betooveringh door d’afkeerlyckheyt straf.

Keert Abra keert, en verlaet d’eensaemheyt

En verkiester dees soete bly ommegangh veur,
Soo wert gheeert, gedient en verspreyt
V deuchden, u schoonheyt al de Bemdickens deur,
Met strengheltjes van klims blaederen rancken,
Waert ghy al knielende daer ghekroont,
En elck keeltjen al
Ghelijckelijck schateren sal,
Wilt om t’beste Abra dancken
Wanter gheen schoonder int Bos en woont.

Een voor Al.