Venus minne-gifjens

[p. 10v]

Twee-spraeck Tusschen Ian Saly en zyn Vryster.

Op de Voys: Ammerilletje myn vriendin.

Griet.

IAn Saly, Jan Saly, hoe dus verby?

Ian.

Wel Luytrust, wel Luytrust, waerom roep jy my?

Griet.

Wel dat is trots en spytich eseyt,

Ian.

Waerom niet wat brabbeltme deuse Meyt.

Griet.

Waer me heb ick het nou weer verknolt?

Ian.

Maer datje altijdt schiet en schrolt.

Griet.

Secht myn d’oorsaeck, want ick doet niet.

Ian.

Maer datje mijn altijdt Jan Saly hiet.

Griet.

Wel dat is ummers een kruydighe naem.

Ian.

Het is dat ick mijn te noemen schaem.

Griet.

Jan Saly en maecktet mijn niet te bont.

Ian.

Jy oock niet jou tobbetjen eve ront.

Griet.

Wat sech jy daer jou drooghen gast?

Ian.

Ick spreeck, tgheen op jou segghen past,

Griet.

Wryt niet te veel of jy kryght de schop.

Ian.

Nou wort niet quaet dats ghelijck op.

Griet.

t Is best dat jy de pays weer maeckt.

Ian.

Hoe ‘kheb jou niet in jou eer eraeckt?

Griet.

Maer t’gingh jou soo wat snarrichjes of.

Ian.

Voorwaer mijn troosje, twas niet soo grof.

Griet.

Nou komt in huys en sit wat neer.

Ian.

Ick danckje Grietje voor dees eer.

Griet.

Wel waerom niet binje noch verstoort?

Ian.

Och neen mijn hartje maer, ick moet voort.

VV.D. Hooft.