Van Nu en Straks. Nieuwe reeks. Jaargang 5

[p. 153]

Nagelaten Verzen

Het versch geschoren gers is zoet
om zien, en, in de zonne
verpreuvelen 't mijn herte doet,
van louter levenswonne.
Het seheerwiel hoore ik rijden, met
gerul, en, zijnen draf
aan 't draven, alles snijden met
zijn' scherpe tanden af.

Geen scheerder, die zoo scheren kan;
geen wever, die zoo weven:
geen een en kent de kunste van
zijn laken doen te leven.
't Doen leven kan 't de zonneschijn,
't doen blinken in den glans
des hemels, en nog groender zijn
als 't groenste laken, gansch.

[p. 154]

 

Nu loopt erin, en laat u 't spel,

 

de louter levenswonne

 

verpreuvelen, en jeunt u wel,

 

gij kinders in de zonne;

 

daar 't laken ligt en zult gij nu

 

verwringen hand of voet:

 

loopt spelen daar en zegene u

 

de zomerzonne zoet!

13/14-5-97

[p. 155]

 

De zage zucht

 

en schorpt het hout

 

in kisteberd, in korsten

 

 

 

⁂

 

 

 

Men kan aan de dieren

 

zoo vele doen zeggen

 

en spreken ze niet

[p. 156]

 

Mij schielijk is een vreemde

 

ontroeringe ingevallen:

 

is stervende iemand of

 

ben veeg ik zelf misschien

 

bestemd om heen te gaan

[p. 157]

 

En stoort de vogels niet:

 

ze zijn zoo bezig.

 

.........

 

 

 

⁂

 

 

 

't Was op nen dampen donkeren dag

 

't was 's morgens in de vroegte

 

.............

 

 

 

⁂

 

 

 

O wat is 't toch liefgetal

 

rondom mij en rondom al

[p. 158]

 

Oneigene tale, geborgde gepeizen,

 

mijn zijt gij niet, en dat en wil ik niet zijn.

 

Wat in mij en van mij is, dat heete ik mijn.

 

Onwaardige, ik late u: ga' reizen!

 

 

 

⁂

 

 

 

Heere komt, ik ben ellendig

 

'k ben vol zonde en vol verdriet

 

komt, uw' goedheid is onendig

 

lange en beidt, o Heere, niet!

[p. 159]

 

Bolle kake.

 

roode mond

 

och, hoe zal 'k het zeggen

 

wit getande

 

blij en blond

[p. 160]

 

Uw vlerk

 

aan 't werk

 

in 't zwerk

 

zweeft zwierend deur de wolken

 

o tier-

 

end dier

 

dat hier

 

en ginder, al medeens

Guido Gezelle.