Van Nu en Straks. Nieuwe reeks. Jaargang 4

[p. 198]

Vervalt achter mij...
(By Blue Ontario's Shore, 14)

... Vervalt achter mij, Staten!
Een man vóór alles - ikzelf, typisch, vóór alles.

Geef me 't loon waarvoor ik gediend heb,
Geef me te zingen den zang der groote Idee, neem al de rest,
Ik heb bemind aarde, zon en dieren, ik heb den rijkdom veracht,
'k Heb aalmoes gegeven aan elk die 't vroeg, ben opgestaan voor onnoozelen en zotten, mijn inkomen en werk gewijd aan anderen,
Tyrannen gehaat, niet gekibbeld over God, geduldig en toegevend met de menschen geweest, mijn hoed afgenomen voor niets bekends noch onbekends,
Vrij omgegaan met machtvolle ongeschoolde personen en met de jongelui, en met de huismoeders,
Dees' bladen tot mezelf gelezen in open lucht, ze getoetst bij boomen, starren, stroomen,
Al weggezonden wat mijn eigen ziele schond of besmette mijn lichaam,
Niets voor mij geëischt wat ik niet zorgvuldig eischte voor anderen op denzelfden toon,

[p. 199]

 

Gesneld naar het kamp, en makkers gevonden en aanvaard uit elken Staat,

 

(Op deze borst heeft menig stervend soldaat geleund, om zijn laatsten adem uit te zuchten,

 

Deze arm, deze hand, deze stem, hehben gevoed, verheven, hersteld,

 

Tot het leven herroepen menig neergebogen vorm;)

 

Ik wil wachten tot ik begrepen wordt, door den groeienden zin voor mijzelven,

 

Niemand verwerpend, veroorlovend alles.

 

 

 

(Zeg, o Moeder, ben ik uwe gedachte niet trouw gebleven?

 

Heb ik door het leven niet u en 't uwe gehouden vóór mij?)...

Walt Whitman.