Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1863

Agnes van Sorrente. Naar het Engelsch van Mevr. Harriët Beecher Stowe. (Te) Arnhem, (bij) D.A. Thieme, 1862. Twee deelen, 229 en 183 pag. In groot 8vo.

Een werk van de schrijfster van ‘de Negerhut!’ Zou er meer noodig zijn, dan dit, om met graagte naar een boek te grijpen en met lust en ijver de lectuur te beginnen. Wij gelooven het niet. Ons althans ging het zoo. Toen wij het paket boeken ontvingen, dat de redactie der Vaderlandsche Letteroefeningen ons ter recensie toevertrouwde, was dit het

[p. 220]

eenigste wat wij voor de hand lagen, - was dit het eerste, waaraan wij onze vrije uren wijdden.

En wij hebben de lectuur ten einde gebragt...............

Wij zetten eenige puntjes, onwillekeurig, alleen omdat wij in onze gedachten een resumé willen vormen van hetgeen wij lazen, en daarnaar ons oordeel vormen. Maar dit gaat ons zoo vlug niet van de hand.

Vele goed geteekende toestanden, doch daartegen over vele onwaarschijnlijke voorvallen. Vele juist geschilderde tafereelen, doch daartegen over menige kladschets. Waarlijk, het kwam ons voor of Mevr. Becher (niet Beecher) Stowe in haar eerste werk: al haar geest, al hare kennis, al hare fijnheid heeft uitgestort. Wat ons later van haar onder de oogen kwam, kon den toets der kritiek niet doorstaan, en menigmaal dachten wij, even als na de lezing van het voor ons liggend werk; zou dit wezenlijk door haar geschreven zijn? door haar, die moederliefde zoo meesterlijk wist weder te geven in Elise; door haar, die menschelijke ongevoeligheid zoo krachtig wist te schetsen in den slavenjager; door haar, die....maar waartoe meer aangevoerd, dat minder op het onderhavige boek toepasselijk is.

Intusschen wane men niet, dat wij een geheel afkeurend votum over Agnes van Sorrente uitspreken. O neen, had een andere naam als auteur op den titel gestaan, welligt hadden wij een woord van lof ten beste gehad, maar....mevrouw Becher Stowe en dan zulk een roman....neen! het wilde ons maar niet gelukken deze beide uitdrukkingen te vereenigen.

Echter hebben wij onderscheidene hoofdstukken met groot genoegen gelezen. Waar Florence's profeet Savonarola als hoofdpersoon optreedt, waar de marteldood aan onderscheidene hervormingsgezinden wordt gemaald, waar de liefde van de jeugdige Agnes wordt geteekend, waar men getuige is van Rome's ongodsdienstigheid, en enkele tafereelen meer, daar weet de Amerikaansche vrouw te boeijen, daar sleept zij somtijds mede.

Er zijn ten onzent veel middelmatiger romans ingevoerd, dan deze, en als men door het romantische kleed de moraal ziet schemeren of het nut kan ontdekken, zoo als in Agnes van Sorrente, dan durven wij het gerust aanbevelen,

[p. 221]

doch altijd onder voorbehoud, dat men niet te zeer hecht aan den naam der schrijfster.

De heer G.J. Thieme heeft voor goeden druk, de heer D.A. Thieme voor een net uiterlijk gezorgd, en het vignet dat elk deel versiert, - ofschoon wij deze niet achten te zijn op die hoogte als waarop onze lithographie thans staat, willen wij daarom den drukker (C.P. Groebel te Arnhem) niet hard vallen, daar wij niet kunnen beslissen of dit aan aan hem, dan wel aan den teekenaar N. Bos Jz. te wijten is.