Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1863

[p. 72]

Een Yankee streek.

Eenige jaren geleden, voor dat de spoorwegen uitgevonden waren, reisde een ware Yankee in een postwagen, in den staat Conneicut. De reizigers hielden op eene plaats stil om hun ontbijt te nemen, waar de herbergier om zijne karigheid bekend was. Tevens was hij ten sterkste verdacht, dat hij den voerman betaalde, om met den postwagen haastig af te rijden, opdat de reizigers slechts een halven maaltijd konden gebruiken, en zoo doende zijne levensmiddelen te sparen. De Yankee had dit gehoord, en zette zich neder, om zijn ontbijt te gebruiken met het stellige voornemen zijn geld goed te besteden, hetzij de postwagen hem daar liet of niet. Terwijl de overige vier reizigers hunne spijzen met den grootsten haast gebruikten, nam de Yankee er zijnen tijd voor. De reizigers hadden naauwelijks een kop koffij gebruikt en slechts een weinig gegeten, of zij hoorden het geluid van den hoorn, en den uitroep des voermans: ‘de postwagen is gereed!’ Opgestaan zijnde, betaalde de ontevreden reizigers hunne vertering en namen hunne plaatsen in.

‘Zijn alle reizigers gezeten?’ vroeg de herbergier.

‘Een ontbreekt er,’ zeiden zij.

Naar de eetzaal gaande vond de herbergier onzen Yankee zeer koelbloedig zich zelven bedienende van een groot stuk vleesch.

‘Gij moet er uitscheiden, mijnheer. De postwagen is gereed om te vertrekken.’

Niets werd hierop geantwoord. ‘Gij kunt niet wachten, mijnheer! het is beter uwe plaats te gaan innemen.’

‘Ik zal niet eerder vertrekken, voor ik mijn ontbijt gebruikt heb. Ik moet een halven dollar betalen en nu ben ik bezig om er de waarde voor te gebruiken; zoo gij evenwel denkt, dat ik mijn doel niet bereiken zal, zult gij u deerlijk vergissen.’ Alzoo vertrok de postwagen en liet den hongerigen Nieuw-Engelander achter die voortging met eten. Beschuit, koffij, vleesch enz. verdween zoo schielijk mogelijk voor de oogen van den verbaasden herbergier.

‘Zeg, jongen, deze koek is oud bakken; haal mij een nieuwbakken. ‘Gij’, tot den bediende, ‘deze koffij is koud. Geef mij die eijeren eens aan; mest gij uwe eigene varkens, dit is overheerlijke ham. Lamsvleesch zal hier wel zeer duur zijn

[p. 73]

geloof ik, niet waar beste waard?’ en aldus ging de Yankee voort met spreken tegen den herbergier, en deed niet te min eenen goeden maaltijd.

‘Nu waard, kan ik rekenen dat ik mijn geld goed besteed heb aan deze heerlijke tafel, doch geef mij nog eene kom met brood en melk om het hierbij te laten.’ De bediende kwam en zette de kom met melk en brood voor onzen Yankee. Twee lepels als het u belieft. Doch men vond geene lepels en evenwel was de herbergier zeker, dat hij genoeg zilveren lepels op de tafel had gelegd toen de postwagen stil hield.

‘Denkt gij dat de reizigers u zullen betalen voor een ontbijt hetwelk zij niet gebruikt hebben, zonder vergoeding te nemen?’

‘Denkt gij dan dat een der reizigers ze mede heeft genomen.’

‘Of ik het denk? Neen, ik denk het niet, maar ik ben er zeker van. Ja wanneer zij allen zoo digt bij mij waren als gij, zou ik ze dadelijk vinden.’

De herbergier spoedde zich naar den stal, en zond een man den postwagen achterna, die reeds bijna drie mijlen had afgelegd. De man haalde den postwagen in, en zeide iets zeer zacht tegen den voerman, die terstond naar de herberg terugkeerde. Toen kwam onze Yankee naar buiten, nam zijne zitplaats in en zeide: ‘Hoe gaat het mijne heeren? Ik ben verheugd u weder te zien.

‘Kunt gij den man nu aanwijzen dien gij denkt de lepels te bezitten,’ vroeg de herbergier.

‘Hem aanwijzen? zeker, kan ik dit. Zeg mijn goede waard, ik betaalde u viermaal negen stuivers voor ons ontbijt, en ik heb berekend er de waarde voor te hebben genoten. Gij zult de lepels in de koffijkan vinden.’ Dit bleek ook de waarheid te zijn.