Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1862

Tafereelen uit het Huwelijksleven (;) van (door?) Mrs. Ellis, schrijfster van ‘Pligt en Roeping der Vrouw.’ Uit het Engelsch (;) door Mariette. (Te) Amsterdam, (bij) P.N. van Kampen, 1861. In gr. 8vo. 376 blz. Prijs ƒ 3,60.

Deze ons ter aankondiging toegezondene ‘Tafereelen uit het Huwelijksleven’ bestaan uit drie afzonderlijke verhalen, welke wij met groot genoegen gelezen hebben, en welker inhoud wij gaarne achtereenvolgens den lezers van dit Tijdschrift schrift zouden mededeelen, indien wij niet met eenig regt vreesden, hun de aangename verrassing eener nadere kennismaking te qntnemen. Wij zullen daarom kort zijn.

In het eerste verhaal, getiteld: ‘Zelfopofferende Liefde,’ leeren wij den jeugdigen Frank Osbourne kennen, een' schilder zonder fortuin (voorwaar! onder kunstenaars geene zeldzaamheid), die Katharina Pridhurst, eene vierentwintigjarige jonge dochter uit den deftigen stand, tot vrouw krijgt. Indien men de nu en dan geopperde stelling voor waar wil aannemen, dat de karakters der echtgenooten moeten uiteenloopen tot vestiging van een gelukkig huwelijk, konden Frank en Katharina de toekomst met gerustheid te gemoet gaan; want de grondtrekken van beider karakters vormden twee tegenovergestelde polen. Zelfopofferende liefde was de drijfveêr van Katharina's handelingen, en deze zeldzame deugd maakte haar in de eerste jaren van haar huwe-

[p. 211]

lijk juist ongelukkig. Prikkelbaarheid was het hoofdgebrek van Frank, en zijn egoïsme kon niet dulden, dat een ander, al ware het ook zijne geliefde Kate, hem deed gevoelen, dat er opofferingen ten zijnen behoeve werden gedaan. Hieruit ontstonden allerlei onaangenaamheden en vele bedroevende tooneelen tusschen de, overigens elkander hartelijk liefhebbende, echtgenooten, waardoor beider leven verbitterd werd, tot dat de ziekte van hun eenig zoontje en de omgang met zekeren Cleveland, een' vrouwenhater in schijn, maar inderdaad een gevoelig, braaf hart, hun de oogen openden, en hun het veilige pad deden inslaan, hetwelk alleen tot het ware geluk in het huwelijk leidt. De vaerschillende toestanden van het huiselijk leven van Frand en Katharina weet Mrs. Ellis op eene menschkundige wijze te schilderen, en hare fijne aan- en opmerkingen, aangaande de gedragingen der getrouwde dames en de klippen, die zij te vermijden hebben, om een rustig en Gode welgevallig leven te leiden, getuigen van hare wijze ondervinding en hare kennis van de roersels, die het vrouwelijke gemoed in beweging brengen.

Het tweede verhaal, dat tot opschrift voert: ‘Het Geheim,’ en het derde: ‘Bosch-Hoeve,’ zijn door de Engelsche schrijfster met even veel zorg bewerkt, en munten vooral uit in eene hoofddeugd, die bij de romanschrijvers zelden aangetroffen wordt: gebrek aan overdrijving. Met zeldzamen takt wordt de belangstelling levendig gehouden, en de personen, die in de verdichte, doch niet onwaarschijnlijke gebeurtenissen voorkomen, zijn naar de natuur geteekend. Men ziet er duidelijk in, wat het huiselijke en maatschappelijke leven kan worden, onder den zaligenden invloed van de leer van onzen Heer Jezus. Niemand zal dan ook, naar Referents innige overtuiging, deze verhalen zonder rein genoegen en blijmoedige stichting lezen, - reden waarom hij hen zijnen landgenooten in gemoede mag aanbevelen.

De Nederlandsche vertaling bovalt ons niet. Wij zijn volstrekt niet ongeneigd, om ze onder den mantel der liefde te begraven; doch wij mogen zulks niet zonder eene kleine lijkrede doen. De stijl is eentoonig en alledaagsch, en de grammatikale regels onzer schoone moedertaal schijnen den vertaler, die zich wijsselijjk onder den pseudoniem van Ma-

[p. 212]

riette verbergt, geheel en al vreemd. De vertaling gelijkt eene cacographie van het begin tot het einde. Wij bepalen ons, als bewijsvoering, tot de drie eerste bladzijden:

Pag. 1.	Hun woning	} Hoe welluidend! Een schooljongen schrijft beter.
Pag. 2.	Hun afwisseling	} Hoe welluidend! Een schooljongen schrijft beter.
Pag. 2.	eene zaak	} Nu een dan eene! Hoe is het mogelijk? Wij hebben eene aversie tegen die stelsellooze spelling.
Pag. 2.	een veelheid	} Nu een dan eene! Hoe is het mogelijk? Wij hebben eene aversie tegen die stelsellooze spelling.
Pag. 2.	een vermaning	} Nu een dan eene! Hoe is het mogelijk? Wij hebben eene aversie tegen die stelsellooze spelling.
Pag. 3.	Het Hoogerhuis hechtte haar zegel. - Hoe langer hoe fraaijer, en zoo gaat het nog 373 blz. voort!...

Dit alles belet niet, dat de vertaling van Mariette door velen zonder taalkundige ergernis zal worden gelezen. Wij zeggen door velen, want wat geven de meeste romanlezers om taal of stijl? Als het maar aardig of pikant is, en aangenaam bezig houdt, ziet men zoo naauw niet op hetgeen wij onverantwoordelijk durven noemen. De Fransche en Engelsche vertalers zijn op dit punt naauwgezetter, en strekken hunnen Nederlandsche confraters tot een navolgenswaardig voorbeeld. Mogen onze welmeenende teregtwijzigingen niet op nieuw blijken eene loutere ‘aquam perdis’ geweest te zijn.

De uitvoering is net, en het vignet, dat den titel versiert, vrij goed uitgevallen.

L.A.H.