Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1862

De doode bruid.

In eene der meest schilderachtig gelegene dalen van Luxemburg verheft zich een statig blokhuis, dat tegenwoordig eene fabriek vormt, terwijl het eertijds een van de rijkbegiftigdste kloosters van het land uitmaakte. Vroeger echter leverde de omtrek een vrij wat bekoorlijker aanzien op dan thans; de wouden strekten zich verder uit; er waren weilanden, gedost in een heerlijk groen gewaad, en talrijke kudden weidden daar, als het eigendom van het alom beroemde klooster van Beauregard.

Vele jaren geleden sloop op zekeren avond eene mannelijke gestalte om het klooster, en trachtte ongemerkt een der vensters te bereiken. Daar klopte de vermomde met zijnen stok aan, men opende van binnen en eene touwladder, die aan het venster gebonden was, werd naar beneden geworpen. De vreemdeling steeg er vlug op, en werd boven door twee halfgekleede monniken ontvangen. Toen hij binnen was, wierp hij den mantel af, en zijn gewaad vertoonde monniks- en ridderkleederen in bonte dooreenmengeling. Haastig, en zonder zich bijna den tijd te gunnen adem te halen, vertelde hij den hem gewacht hebbende monniken 't een of ander zijner avonturen, waarbij een vrouwelijke naam zeer dikwijls voorkwam.

Toen hij geëindigd had, begaf ieder zich in zijne cel, om daar rust te zoeken. De jonge monnik, want dat was de vermomde ook, wierp zich gekleed op zijn eenvoudig bed. Geheel vervuld met de herinnering van hetgeen hij had doorgestaan, kon hij niet slapen. Te vergeefs verkoelde hij zijn verhit voorhoofd aan de frissche nachtlucht, die hij door het geopende raam liet binnen stroomen, te vergeefs trachtte hij alle gedachten, die hem bewogen, te verbannen; eindelijk

[p. 239]

stond hij van zijn leger op, stak zijne lamp aan en beproefde te lezen. Hij nam een boek, sloeg het op en las 't eerste 't beste hoofdstuk, dat voor hem lag: het was de geschiedenis van de stichting van het klooster van Beauregard.

Met uitvoerige woorden, berigtte het verhaal hoe eens de edele heer Hugo Long Legs op de plaats, waar zich later het klooster van Beauregard verhief, een sterk slot bezat, waarin hij met zijne paarden en dienaren woonde; onder deze laatste bevond er zich een, Bogger genaamd, die een uitvaagsel van godslasterlijkheid en ruwheid was. Ofschoon hij in het Beloofde Land de wapenen voor eene heilige zaak had gedragen, was hij toch een spotter en beschimpte alle heiligen - ja, - de hemel vergeve ons dat wij zoo iets verhalen - de allerheiligste Maagd Maria.

Ondanks deze slechte hoedanigheden, dronkenschap en uitspattingen van allerlei aard, was Bogger de lieveling van zijn' heer.

Op zekeren avond, ontmoetten zij een jong meisje, dat naar Arlon wilde gaan, om zich daar in een klooster den heiligen bruidegom toe te wijden. De aangename zachte trekken van het schoone gezigtje deden den jongen Hugo zoo ontvlammen, dat hij eerbiedig groette en de vrome maagd naoogde.

Over Bogger's trekken vertoonde zich een duivelsche glimlach, toen hij de schoonheid van het meisje en de verwarring van zijn' heer bespeurde. Hij ijlde het voorbijgaande meisje na, en verzocht haar, hem te zeggen, waar zij heên ging.

Zonder omwegen deelde zij hem haar voornemen mede, en hoe langer Hugo, die er bijgekomen was, haar aanhoorde, zooveel te heviger klopte zijn hart, en zooveel te meer werd hij door hare bekoorlijkheid betooverd. Toen zij wilde voortgaan, zeide Bogger tot haar, dat zij het niet wagen moest, alleen en zoo laat in den avond over den openbaren weg te gaan, daar de streek zeer onveilig was. Tevens bood hij haar aan, op het slot van den heer Hugo Long Legs te komen, waar zij den nacht zoude kunnen doorbrengen, om daarna den volgenden morgen in zekerheid verder te reizen. Het onervaren meisje nam den voorslag aan.

Niemand vernam ooit wat er uit het arme offer van Bogger's laagheid en Hugo's hartstogt geworden was; men begroef

[p. 240]

den volgenden morgen een lijk, zonder dat een priester zijne gebeden daarbij uitsprak.

Een jaar na deze gebeurtenis, huwde Hugo met de edele Constance van Sedra.

Naauwelijks waren echter de jonggetrouwden des avonds in de bruidskamer getreden, toen eene kille hand Constance uit Hugo's armen rukte, een koude mond zich op 's bruidegoms lippen drukte en eene holle stem sprak: ‘Hugo, mijn man! Door u verloor ik mijne deugd, door u mijn' goddelijken bruidegom, door u mijne eeuwige zaligheid; mij hoort gij toe, ik ben uwe vrouw.’

Van dien tijd af, vervolgde het spook het jonge paar, en verdween niet, voor dat de edele Constance zelve besloot zich het geluk van den echtelijken staat te ontzeggen, en in gemeenschap met Hugo twee kloosters te stichten, van welke het eene, dat door Hugo betrokken werd, het voormalige monnikenklooster te Beauregard was. Sedert het oogenblik dat het klooster ingewijd werd, verdween het lastige spook om geregeld terug te keeren, als een der monniken zijne gelofte niet gestand doet. Dan omsluit de doode bruid den schuldige in 't nachtelijk uur, drukt hare koude lippen op de zijnen, en..........

Op dit oogenblik wierp eene onzigtbare hand de uitgaande lamp van den lezenden monnik om; over zijn gezigt ging een koude ademtogt en hij stortte met een' hevigen kreet van schrik op den grond.

Eenige monniken snelden op het gerucht aan, bragten met hunne fakkels licht in de donkere cel, en vonden hunnen kloosterbroeder op den vloer liggen, bleek, met sidderende lippen en geheel bedekt met de olie zijner lamp, die deze in den val over zijn aangezigt uitgegoten had. Eene vledermuis fladderde angstig tusschen de brandende fakkels. De jonge monnik kwam echter spoedig weder bij, en verhaalde zijnen medgezellen, dat een booze droom hem had gepijnigd, en dat hij onderwijl de lamp van de tafel had gestooten.

Men liet hem alleen; maar hij bragt den nacht slapeloos door, en waagde het nimmer weêr op galante avonturen buiten het klooster te gaan.

Z. 1862.

(Het Deensch nagevolgd.)