Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1862

Generaal Manfredo Fanti.

Een der ervarenste, geoefendste en tegelijk onverschrokkenste officieren in het Piemontesche leger is de generaal Manfredo Fanti. Geboren in het jaar 1810 te Carpi in Modena, kwam hij reeds als veertienjarige knaap op de militaire school te Modena en verliet haar vier jaren later als luitenant der genie. Kort daarop, in de jaren 1830 en 1831 braken de bekende onlusten in Italië uit en door eene gloeijende vaderlandsliefde bezield, sloot de jonge officier zich bij de insurrectie aan. Deze eindigde echter reeds na weinige maanden met de volledige verstrooijing der Italiaansche armee en nadat ook nog het laatste gevecht bij Rimini, op den 25sten Maart 1831 zegerijk voor de Oostenrijkers was uitgevallen scheepten de meeste Italiaansche officieren, waaronder ook Manfredo Fanti, zich den volgenden dag te Ancona in, om over de Adriatische zee te ontvlugten. Doch de Oostenrijksche oorlogschepen waren flinker dan hunne barken, en zij werden na eene korte jagt ingehaald, om onmiddellijk naar de vesting Kuffstein in Tyrol gebragt te worden. Nu kwam evenwel de koning van Frankrijk tusschenbeide, en bragt het werkelijk zoo ver, dat de meesten van hen verlof bekwamen, om naar Frankrijk te gaan. Onder hen bevond zich ook de jonge Manfredo en daar hij voor geenen prijs zich aan lediggang wilde overgeven trad hij weldra in de Fransche armee. Drie jaren diende hij daar en was onder den generaal Fleury bij den vestingarbeid te Lyon tegenwoordig. Doch aangezien hierbij niet veel roem te winnen was, wendde hij zich in 1835 naar Spanje om daar met de liberale koninklijke partij tegen den absoluten pretendent

[p. 154]

Don Carlos te strijden. Hier onderscheidde hij zich weldra, en ofschoon hij als vreemdeling niet zoo spoedig opklom, als een Franschman zou gedaan hebben, zoo had hij toch in 1848 de waardigheid van overste verworven. Ja, hij zou zonder twijfel binnen kort eenen nog hoogeren post bekomen hebben, wanneer niet eene andere gebeurtenis ware tusschenbeiden getreden. In genoemd jaar brak namelijk de omwenteling in Italië ten tweeden male uit en nu nam Fanti natuurlijk zijn afscheid om naar zijn vaderland terug te ijlen. Daar stelden hem de Lombarden tot generaal-majoor en lid der commissie van verdediging aan, en toen de beruchte generaal Ramorino, wiens verraad den Oostenrijkers op den 20sten Maart 1849 den overgang over de Po bij La Cava verschaft had, door een vonnis van den krijgsraad ter dood veroordeeld was, droeg men hem, in weerwil van zijne betrekkelijke jeugd het opper-commando over de Lombardische Milaandivisie op. Kort daarna werd echter, na den ongelukkigen slag bij Novara, de vrede gesloten, en dewijl met Lombardije weder onder Oostenrijk kwam, was zijn commando ook ten einde. Daarentegen nam de koning van Sardinië hem nu in zijn leger op en vertrouwde hem niet alleen het opperbevel over eene brigade toe, maar zond hem ook met het legerkorps dat den Krimoorlog medemaakte, naar Turkije. Belangrijke wapenfeiten werden daar niet verrigt, doch Fanti onderscheidde zich evenwel roemvol in den slag aan de Tschernaja, en werd dien ten gevolge met het commandeurskruis van het logioen van eer versierd. Drie jaren later werd hij tot luitenant-generaal verheven en had in den zoogenaamden Italiaanschen veldtogt van 1859 het opperbevel over de tweede Sardinische divisie. In deze hoedanigheid maakte hij den slag van Magenta en later het treffen van San Martino mede, en vervulde bij beide gelegenheden zoo goed zijne pligten, dat vriend en vijand hem den lof van dapperheid en doorzigt niet ontzeggen konden. In October 1859 benoemden de provisionele regeringen van Toskane, Parma, Modena en de Romagna hem tot opperbevelhebber hunner vereenigde strijdkrachten en weldra toonde hij, dat men geene betere keus had kunnen doen. Door zijne veelzijdige ervaring wist hij in weinige maanden de verschillende korpsen te organiseren, en overwon tevens door zijne energie

[p. 155]

de ijverzucht, die tot hiertoe onder de Toskaners, Romagnolen, Modanezen en Parmanen bestaan had. Wegens deze talenten riep graaf Cavour hem in Januarij 1860 als minister van oorlog in het kabinet, en de voortreffelijke diensten, die hij als zoodanig aan zijn vaderland bewees, zijn algemeen bekend. Na den dood van Cavour trad hij weder in het leger terug, doch zijn koning wilde hem te gelijk voor de parlementaire werkzaamheden behouden en benoemde hem tot levenslang lid van den senaat. Beide betrekkingen, die van luitenant-generaal en van senator vereenigt hij ook nu nog in zijn persoon en zijne toekomst is dus geenszins nog gesloten. Integendeel schijnt hij door de bescheidenheid en nederigheid, die hij als senator toont, alsmede door de vastheid en militaire gestrengheid, waarmede hij als generaal optreedt, geroepen te zijn, om bij de aanstaande gebeurtenissen weder eene belangrijke rol te spelen.

Wij zullen dus later nog wel eens gelegenheid hebben, om op hem terug te komen.