Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1862

Korsikaansche wraak.

Een jong meisje uit het dorp Ampriani, had de blikken van Joseph Antomarchi, bijgenaamd Gallochio, tot zich getrokken, en zijn hart vermeesterd. Hij schaakte haar, en gedurende eenigen tijd leefde zij met hem onder één dak. Cesaria Negroni, een vriend der ouders van het jonge meisje, en misschien de geheime medeminnaar van Gallochio, wist haar aan de magt van haren roover te ontrukken, en bragt haar in het ouderlijke huis terug. Dit was de oorzaak eener vijandschap, welke de treurigste gevolgen had. De liefde en de hoogmoed van Gallochio beleedigd zijnde, dacht hij aan niets anders dan om zich te wreken. In den loop van het jaar 1831 begaf Negroni zich naar het gehucht Casevechia, en werd door de hand zijns vijands vermoord, Gallochio werd struikroover en maakte zich door vele andere misdaden berucht; weldra sprak men niet dan met schrik van hem.

Wij komen door dit verhaal op het tijdstip terug, dat de opstand der Grieken tegen de Turken de aandacht van Europa tot zich trok. De politieke drukpers maakte geene melding dan van de zaak der Hellenen, waarvoor lordd Byron stierf.

Gallochio verliet Korsika, stapte in Griekenland aan wal en de roover onderscheidde zic h bij hetbeleg van Missolonghi als officier van fortuin; sedert dien tijd werd zijn naam in Korsika slechts in de treurzangen der ouders en vrienden zijner slagtoffers vermeld.

Cesario Negroni had vier broeders nagelaten. Een hunner, Jules, bijgenaamd Peverone, eene vrouw van Orezza willende huwen, vroeg de toestemming zijner moeder. ‘Gij denkt aan uw huwelijk!’ riep de verstoorde moeder, ‘denk liever er aan den dood uws broeders te wreken, dat is eervoller!’

[p. 396]

Den avond vóór witten Donderdag van het jaar 1833, kwam Karel Philip Antomarchi, broeder van Gallochio, uit de kerk van Ampriani, waarheen zich de geloovige menigte op dezen dag van overpeinzingen begeven had. Hij was de markt overgegaan en had naauwelijks den drempel van zijn huis bereikt, toen de uitbarsting van een vuurwapen zich achter eenen muur deed hooren. De ongelukkige Antomarchi was door eenen kogel doodelijk getroffen. Men beschuldigde aanstonds Jules Negroni van moord. Men herinnerde zich de woorden zijner moeder. Eene nicht van den gewonde verklaarde, dat zij, onmiddellijk na de volbrenging der misdaad, Jules en Paul Antoine Negroni het land in had zien vlugten. Een ander bloedverwant verzekerde, dat de ongelukkige, op zijn sterf bed, Peverone als zijnen moordenaar had aangeduid. Jules en Paul Antoine Negroni werden gevat en in staat van beschuldiging gesteld.

Gallochio bevond zich te Corfu, toen hij de noodlottige tijding ontving; hij vertrok aanstonds, kwam te Livorno aan, scheepte zich onder eene vermomming in, stak de zee over, en na eenen stormachtigen overtogt, zette hij voet aan land, op de kusten van Korsika, waar men hem nimmer weder had verwacht.

Een inwoner van Ampriani had hem in de vlakte van Aleria gezien: ‘Ik herkende hem wel,’ zeide hij, ‘hoewel hij in eenen fluwelen mantel gewikkeld en zijn baard grijs was.’ Er waren nog geene twee dagen na de wederverschijning van den roover verloopen, of er werd een lijk op den weg van Autifante gevonden. Het was de zeventienjarige Pepino, de jongste der broeders Negroni; zijn ligchaam was door twee kogels getroffen. Op deze wijs maakte Gallochio zijne terugkomst bekend. Van dit oogenblik ontstond er tusschen Gallochio en Peverone, die ook roover was geworden, een vebitterde tweestrijd van haat en onverzoenlijke wraakzucht, welke de vervolgingen van de ouders en vrienden der beide vijanden ten gevolge moest hebben. Ongelukkig hij, die hun schuilplaats of bescherming verleende.

Paul Antoine Negroni was gevangen genomen, en moest in de maand April 1834 voor de regtbank verhoord worden. Gallochio schreef den president Capelle eenen brief, waarin hij hem met bloedige wraak bedreigde, indien de beschul-

[p. 397]

digde niet veroordeeld werd. Maar de bewijzen van medepligtigheid waren niet voldoende om hem te veroordeelen. Paul Antoine Negroni werd door de jury vrijgesproken. Weinig tijds daarna, viel hij door verraad, onder de slagen van eenen huurling van Gallochio. De woede van Peverone steeg ten top en zijne smart kende geene palen meer.

Jan Andreas Giaccobini, deurwaarder van het vredegeregt te Moïta en bloedverwant van Gallochio, had bij gelegenheid van den moord van Karel Philip Antomarchi, een smeekschrift tegen de Negroni's aan den procureur des Konings in Korsika aangeboden. Den 18^den Augustus 1834 werd Giaccobini op den weg van Zuani naar Zabana, door een geweerschot getroffen. Eenige, op het hooren van het schot, toegesnelde personen bragten hem in eene hut. Wie was de dader van dezen nieuwen moord? Nadat de deurwaarder het bezoek van den geestelijke had ontvangen, verklaarde hij op zijn sterfbed dat het Peverone was; dat hij hem herkend had, staande achter eenen struik bij een klein boschje.

Bastiaan Micheli di Noceta, schoonbroeder van den vollen neef van Gallochio, ging in het algemeen in het land door voor een der voornaamste aanhangers van den roover; hij diende hem als spion, door hem behulpzaam te zijn in het vermijden der gewapende magt en de hinderlagen zijner vijanden. De familie Negroni hield hem verdacht, als deelgenoot in de moord van Pepino, door aan Gallochio de plaats aan te duiden waar hij hem zou kunnen afwachten. Micheli werd gedood in den morgen van den 1^sten December 1834, toen hij alleen langs een naauw padnaar zijnen akker ging. Drie kogels troffen hem; hij gaf bijna dadelijk den geest zonder een woord te uiten. Met algemeene stemmen werd Jules Negroni van de misdaad beschuldigd.

Hetzelfde lot was François Antoine Battagloni, neef van Gallochio, beschoren. Een schot uit een digt macchi of boschje, maakte den 15^den October 1835, een eindeaan zijn leven, ophet oogenblik dat hij druiven in zijnen wijngaard plukte. Battaglini had Gallochio dikwijls in zijne woning ontvangen, hij bezorgde hem levensmiddelen en vergezelde hem in zijne ondernemingen. Peverone werd ook hier algemeen voor zijn moordenaar gehouden.

[p. 398]

Gallochio vervolgde den loop zijner misdaden; hij had van de familie Negroni drie broeders, een oom en andere naauwe bloedverwanten gedood. Eindelijk viel hij zelf. In zijnen slaap overvallen ontving hij den dood, welken hij aan zoo velen gegeven had. Van dit oogenblik staakte Peverone zijne vijandelijkheden en zijne moorden, en zocht niet anders dan zich aan de vervolging der gendarmerie en Korsikaansche jagers te onttrekken. Den 5^den Julij 1838 vernam de brigade van Piedicorto, dat Peverone in het klooster van Zuano gevlugt was, dat omsingeld werd. Den volgenden dag begon men aan te rukken; de wachtmeester en zijne gendarmes drongen er in; Peverone hen in eenen duisteren gang vereenigd ziende, wilde zich met den dolk in de hand eenen doortogt banen, doch hij werd gevat en sterk gekneveld.

Jules Negroni, meer bekend onder den naam van Peverone, verscheen dus voor de regtbank. Vier hoofdbeschuldigingen waren tegen hem ingebragt.

De beschuldigde is zes en veertig jaren oud; hij is blond, van middelmatige ligchaamsgestalte; zijne gelaatstrekken leveren niets bijzonders op; doch men bemerkt nu en dan eene groote loosheid in de uitdrukkingen zijner oogen. Overigens is hij kalm, onverschillig, en als het ware een vreemdeling in dit verhoor, waarvan de ontknooping voor hem zoo noodlottig kan zijn.

De debatten duurden drie dagen en bragten verscheidene zaken aan het licht.

Voornamelijk werd door de verdedigers van Peverone de beschuldiging bestreden van den moord aan den persoon van Karel Philip Antomarchi gepleegd.

De jury stelde deze eerste beschuldiging ter zijde, en de drie anderen beäamd, tevens verklarende, dat er ten aanzien van den beschuldigde verzachtende omstandigheden aanwezig waren.

Jules Negroni werd tot eenen eeuwigdurenden dwangarbeid veroordeeld.

De president, die de debatten met veel onpartijdigheid, orde en juistheid geleid had, vermaande den beschuldigde tot onderwerping, hem zeggende, dat, indien de jury verzachtende omstandigheden in zijne zaak had gevonden, die voornamelijk waren toe te schrijven aan den toestand

[p. 399]

waarin hij en zijne familie hadden verkeerd. De jury heeft de strenge uitspraak der regtvaardigheid met de menschelijkheid willen vereenigen.