Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1861

Voor de Lieve Kleinen. Met een vignet op den omslag, onder welke het motto: 2 Tim. I: 5 en III: 15. Te Rotterdam, bij A. van den Briel, Gz. Zonder jaartal. Vier stukjes, elk stukje van 16 blz., klein formaat. Prijs 6 cent, elk stukje.

Volgens berigt, op de laatste bladzijde van den netten, gekleurden omslag, vormen tien zulke stukjes een' jaargang. Wij besluiten er uit, dat de vier eerste stukjes, die ons ter beoordeeling zijn toegezonden, het begin uitmaken van een tijdschriftje voor kinderen. Als zoodanig, lachte ons de onderneming reeds toe, voor dat wij kennis hadden gemaakt met den inhoud van aflevering 1-4. Ingenomen, zoo als wij zijn, met alles, wat tot nut en veredeling kan strekken van de lieve kleinen, die bestemd zijn, om eens onze plaats op deze kleine planeet te vervangen, kon het wel niet anders, of wij gingen met blijdschap aan het onderzoeken, of het reeds geleverde de eer eener aanbeveling verdiende. En ziet! Onze beschouwing viel gunstig uit, en, na aandachtige lezing, kunnen wij met volkomene tevredenheid getuigen, dat de vier verschenen nummers van het tijdschriftje ‘Voor de Lieve Kleinen’ ons in alle opzigte waardig zijn voorgekomen, aan de lieve kleinen ter lezing te worden gegeven.

Het eerste stukje bevat, behalve eenige woorden tot inleiding aan de lieve kleinen, eene duidelijke, eenvoudige explicatie van het plaatije op den omslag en twee aardige verhaaltjes; het tweede stukje heeft er vijf, het derde ook vijf en het vierde zeven. Allen ademen een' echt kinderlijken toon, en Referent werd in deze zijne opvatting geheel bevestigd, toen hij die kleine vertellingen aan zijne kinderen te lezen gaf. Zij lazen ze niet alleen met graagte, maar spraken er

[p. 232]

met elkander over, en konden zich niet genoeg verheugen, zooveel schoons te hebben vernomen van den Heer Jezus, wiens naam bij hen synoniem is van alles wat goed en braaf is. Zij dankten dan ook bij herhaling hunnen vader, van wien zij die mooije boekjes hadden gekregen.

En inderdaad, geachte lezers, de inhoud is allerliefst en volkomen à la portée des enfants; de strekking is nuttig en leerzaam; de verhaaltrant mist gelukkig dat lijmige en vervelende (tedious), waardoor menig werkje in dat genre ontsierd wordt. Wij mogen dan ook gerustelijk onzen christelijken kindervrienden dit tijdschriftje aanbevelen; zij zullen zich over de geringe uitgave van zestig cent voor een geheel jaar niet dan kunnen verheugen.

Tot staving van ons oordeel, achten wij het niet ongepast, eene kleine proeve te laten volgen van de wijze, waarop de ons onbekende schrijver zich van zijne taak gekweten heeft. Het is een groot gedeelte van het vierde verhaal uit het tweede stukje, getiteld: ‘de Kersen.’

Een klein meisje, Emma genaamd, woonde bij haren oom, die zeer veel van haar hield, en alles deed om haar genoegen te doen. Hij had een' grooten mooijen tuin, en in dien tuin was een overvloed van aardbeziën. Op zekeren dag nu, zeide hij tot Emma, dat zij in den tuin mogt gaan en zooveel aardbeziën mogt gaan eten als zij wilde; maar dat zij niet aan de kersen mogt komen.

‘O,’ dacht Emma, ‘als ik zooveel aardbeziën mag eten als ik wil, dan heb ik ook geene kersen noodig.’ En zij sprong vrolijk den tuin in, en begon dadelijk aardbeziën te plukken. Nadat zij er reeds zeer vele had opgegeten, dacht zij: ‘Nu moet ik toch eens naar de kersen gaan zien; niet om er van te eten - o neen! maar alleen om eens te zien, hoe zij er uitzien.’ De kersen hingen groot en rijp tegen den tuinmuur. Zij stond ze eenige oogenblikken aan te zien, en plukte er toen ééne af - het was maar eens om te proeven of ze rijp waren; - doch op die eene, volgde eene tweede, en toen eene derde, en eindelijk at zij er eene groote menigte van. Toen zij nu genoeg had, ging zij weder naar huis.

‘Wel Emma,’ zeide de oom, ‘hebben u de aardbeziën goed gesmaakt?’

[p. 233]

‘O ja,’ zeide Emma, ‘en ik heb er zeer vele gegeten.’

‘Nu, dat is goed; maar hebt ge ook nog iets anders dan aardbeziën gegeten?’

Emma sloeg hare oogen neder; wat zou ze zeggen? Maar hoe kwam oom er toe, om haar dit te vragen? Hij had toch niet gezien, dat Emma kersen had gegeten; niemand had haar gezien dan God, want zij was geheel alleen in den tuin geweest. Maar Emma wist niet dat de kersen een' zwarten kring om haren mond hadden achtergelaten, zoodat iedereen kon zien wat zij gegeten had.

Hare ongehoorzaamheid was aan den dag gekomen; maar ook al ware die niet uitgekomen, zoo zou er toch eene zwarte vlek op haar hart gebleven zijn.

Ja, lieve kinderen! elke zonde laat eene zwarte vlek op uwe harten achter. Als gij doet, hetgeen ge niet moogt doen, dan kunt gij het wel vergeten, en het kan ook wel voor de menschen verborgen blijven: doch Één is er, voor wien het niet verborgen blijft, en die het ook niet vergeet. Dat is God. Hij ziet die zwarte vlekken op uw hart.

Zutphen, 1861.

L.A.H.