Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1860

Drusen en Maroniten.

De Maroniten, wier hoofdzetel het zoogenaamde Kesrawan is, bewonen niet slechts den Libanon in zijne geheele uitgestrektheid, maar ook enkele streken van Galilea en in het noorden verscheidene dorpen tot nabij Haleb. Zij zijn eene Monotheletische secte, die in de zesde eeuw na christus, door eenen abt maron gesticht, buiten de kerk stonden, maar in de middeleeuwen den paus erkend hebben en met de katholieke kerk verzoend zijn. Zij hebben echter thans nog verscheidene oude kerkelijke zeden en gebruiken, welke van die der Roomsche kerk onderscheiden zijn, b.v. het huwelijk der priesters, en eenige andere heiligen dan Rome heeft. Hun opperhoofd in geestelijke zaken is de zoogenaamde patriarch van Antiochië. Deze moet den paus alle tien jaren, rekenschap van zijn bestuur geven.

Onder hem staat eene in zeven trappen afdalende talrijke geestelijkheid en een groot aantal monnikken- en nonnenkloosters. De politieke instellingen der Maroniten zijn die van een op militaire wijze georganiseerden vrijstaat. Volgens oude regten der gewoonte, waaronder ook de bloedwraak nog eene plaats bekleedt, leven zij op hunne bergen en derzelver afhellingen en oefenen den landbouw, de zijdeproductie en den tuinbouw uit. Onder hunne deugden noemt men voornamelijk vlijt en matigheid, en in gastvrijheid zijn zij aan de Arabieren der woestijn gelijk. Zij zijn gemiddeld wat meer beschaafd dan hunne Drusische naburen en bezitten in de

[p. 804]

school te Ain-Warkah zelfs eene soort van universiteit, waar men, behalven in de Arabische moedertaal, ook in het latijn, oud Syrisch (hunne kerktaal) en Italiaansch onderwezen wordt.

De bekende kalif hakim, een mensch, die een mystieke dwaas en een bloeddorstige tyran was, is de stichter van de secte der Drusen. Eerst gaf hij zich voor een profeet, daarna voor eene incarnatie der godheid uit. Een zijner aanhangers, de Turkoman ed derusi, die den nieuwen God te hevig verkondigd had, moest voor de ontevredenheid der inwoners van Caïro vlugten, en begaf zich naar den Libanon, om daar het volk van het gebergte voor hakim's leer te winnen. Het gelukte hem eene schaar van geloovigen om zich te verzamelen, die zich naar hem Ed Derusi noemden, en wier gemeenten zich tot nu toe hebben staande gehouden. De grondstellingen hunner godsdienst, welker cultus eene geheime eeredienst is, zijn de volgende: Er is maar een God. Hij is onbegrijpelijk. Hij heeft zich herhaalde malen geopenbaard, het laatst in den persoon van hakim. Deze zal eens wederkomen en het ware geloof den zege verschaffen.

Een eigenlijke priesterstand kennen de Drusen niet; evenwel is er eene zekere geestelijke aristocratie onder hen, terwijl zij zich in ingewijden (Akal) en profanen (Dsjahel) onderscheiden. Slechts aan de eersten is het geoorloofd, de godsdienstige boeken der sekte te lezen en des Donderdags in de kapellen de godsdienst bij te wonen. Het getal der ingewijden, waartoe ook vrouwen behooren, en die zich van de anderen door een witten turban onderscheiden, is ongeveer tien duizend, dat der niet-ingewijden ongeveer twaalf maal zooveel. De Drusen gelooven verder aan de zielsverhuizing. Jezus en mahomed houden zij voor valsche profeten. Hij, die van de dooden opstond en door gesloten deuren bij de Jongeren binnentrad, was de eigenlijke levende en onsterfelijke Messias.

Het gebod, om niet met andersdenkenden om te gaan, wordt dikwijls overtreden, en het gebeurt zelfs, dat de Drusen als zij zich onder Muzelmannen bevinden, in de moskeeën gaan en aan alle ceremoniën deel nemen. In hun hart echter haten zij alle belijders van eene andere godsdienst en vooral de Christenen, daar onder hen de sage bestaat, dat de Franken eens hunne staatsinrigting zullen omverwerpen. Deze laatste

[p. 805]

bestaat is eene soort van adelsheerschappij. De grootere grondbezitters komen te Deir-el-Kamr, de hoofdplaats des lands, bijeen, maken wetten, bepalen de belastingen enz.

De Drusen kunnen nagenoeg 15.000 gewapenden te velde brengen. Men houdt hen voor dapper, en bij de natuurlijke gesteldheid des lands gelukte het hun tot hiertoe hunne aloude vrijheden grootendeels te bewaren. Zij staan bijna op dezelfde wijze als de Montenegrijnen met de Porte in betrekking. Hunne taal is de Arabische. Als hoofdgebreken worden trouweloosheid en wraakzucht in hen gelaakt. Daarentegen schrijft men hun verscheidene deugden toe. Hun moed deed hen in den strijd met de Maroniten, als het getal strijders gelijk was, bijna altijd de overwinning behalen. Zij zijn matig, zindelijk en zeer vlijtig in het bebouwen hunner akkers en hunner olijven- en wijngaarden en de verpleging van hunne moerbezieplantingen. Minder kan hun de deugd der kuischheid worden toegekend, doch in dit opzigt zijn zij beter dan hunne naburen de No-Sairiers, bij wien de Oud-Syrische Astarte-dienst nog, gelijk voor vijf en twintig eeuwen, in zwang is.