Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1860

Het nachtegaaltje.

Er was een nachtegaal geboren.

Zacht legde de moeder het op eene donzen legerstede, onder de schaduw van een beschermend lommer, en verwarmde en koesterde het vogeltje onder hare vleugelen, terwijl de vader al fladderende, met den bek de schaal uit het nest trachtte te stooten, waaruit het diertje zoo even te voorschijn was gekomen; opdat het teedere en brooze wezen er zich toch niet aan kwetsen mogt.

De goede God, die aan de kleinen en aan de grooten denkt, aan de grasscheut als aan den hoogsten boom, zond een'

[p. 727]

zijner engelen naar dit nest, één' van hen, aan wie hij de zoete taak heeft opgedragen om aan alles wat hij schiep, aan elk wezen, aan ieder mensch de gaven over te brengen, die hij niet ophoudt uit te storten.

Want God heeft eene menigte van die vreugd verspreidende dienaren, van die weldadige boden.

Sommigen brengen aan de bloem, als zij nog in haren knop sluimert, haar schoon veelkleurig gewaad, en hare liefelijke geuren; - en als de vrucht nog in den bloesem verscholen ligt, dan brengen zij haar het hulsel van fluweel, van satijn of van doornen, en haren schat van suiker en van honig.

Anderen brengen aan de kapel in haar enge kluisje, hare vleugeltjes van doorschijnende stof; waarop zij met de liefelijkste kleuren, verrukkelijke teekeningen sprikkelen; en aan het goud, in den schoot der bergen, zijn schitterend geel; en aan de parel, op den bodem der zee in hare schelp rustende, haren bleeken gloed; en aan den diamant, als hij zich in zijne geheimzinnige diepten vormt, zijn fonkelend water met zijn flikkerend kleurenspel.

Deze toog naar het nest van het kleine nachtegaaltje met de gave des gezangs, om de zoete melodie, in het naauwelijks geopende keeltje te storten.

En zeer digt bij die boomen, waarin het nestje rustte, stond een huis.

En op hetzelfde oogenblik, toen er in dat nestje een vogeltje geboren werd, kwam er in dat huis een kind, een teeder meisje ter wereld.

En terwijl de engel zich naar het vogeltje begaf, daalde er een andere met zijne hemelsche geschenken naar het kindje neder; hij moest in hare wieg het gulle vertrouwen, en de aanminnige teederheid, met nog vele andere bekoorlijkheden nederleggen.

Daar zij haastig voortspoedden, en, beide het doel hunner reize bijna bereikt hebbende, nu boven het nest en boven het huis zweefden, ontmoetten de twee engelen elkander; - en daar beginnen zij met elkaâr te dartelen en draaijen en dwarlen op hunne gouden vleugelen drijvende, met oogverblindende snelheid om elkander henen, en bewegen zich telkens in tegenovergestelde rigtingen; stijgen nu hooger dan het oog reikt in de lucht op, en dalen dan weêr neder en zweven

[p. 728]

langs den grond henen, en beschrijven daarbij in het luchtruim cirkels, die elkander doorsnijden; zóó als gij het somtijds wel eens, maar in het klein, van twee kapelletjes gezien hebt, die elkander in de Meimaand navlogen.

Maar zie, onder dat spelen, lieten zij, wat zij hadden moeten overbrengen, ontglippen en het verspreidde zich in de lucht, en het geraakte dooréén, en vermengde zich.

Dadelijk vliegen zij het haastig en bekommerd na, zij beijveren zich het terug te krijgen, en uit te zoeken en van elkaâr te scheiden, wat ieder hunner toebehoort, en elk het zijne weder te nemen. - En, hoe fijn en bovenaardsch die goddelijke gaven ook waren, toch slaagden zij in hunne pogingen; echter niet zonder dat de eene, door eene onwillekeurige ruiling, eenige kleine stofjes van zijn deel in dat van den andere verspreid had gelaten.

En zóó kwam een gedeelte van hetgene voor het kind van den mensch, voor het teedere meisje, bestemd was, tot het kroost van den vogel, aan het nachtegaaltje; en een naauw merkbaar deeltje van de melodie, voor den nachtegaal bestemd, werd het mondje van het jonge meisje ingestort.

Lieve vogel, kleine broeder van het wicht, dat in die wieg rust; als straks veertjes uwe vleugelen dekken, vlugt dan niet vreesachtig en schuw naar de bosschen, en verberg u niet in de digte struiken; vlieg, fladder, zonder vreeze, rondom deze woning; kwelende en huppelende, vertrouwelijk en liefkozend, zoo als kinderen zijn in hunne eerste, lieve levensjaren.

En gij, lief meisje, kleine zuster van den nachtegaal, laat eerlang uwe stem zoet en liefelijk zijn!

Laat haar zacht en liefelijk zijn, om zuivere toonen voort te brengen en aan te houden, en door bekoorlijk maatgeluid de harten te roeren en te streelen.

Laat haar zacht en liefelijk zijn, om beurtgezangen aan te heffen met uwe gezellinnen; om de stem van uwen vader en uwe moeder te beantwoorden, en het hun te zeggen hoe lief gij hen hebt.

Laat haar zacht en liefelijk voor den arme zijn, die om ontferming smeekt; en voor den ongelukkige, die troost behoeft.

Laat haar zacht en liefelijk in uwe gebeden zijn, als zij zich tot God zal verheffen, om Hem lof en dank te brengen.

Naar het Fr. van ortolan.