Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1860

Een prairiebrand in Noord-Amerika.

Ik bevond mij, dus verhaalt een amerikaansch jager, op reis naar de beverstreek. De weg voerde langs den voet des bergketens over verscheidene stroomen. Het was een heete dag, en de bodem ongebaand, ja niet zelden door kreupelhout schier onbegaanbaar. Nadat ik langen tijd jagt op herten gemaakt en eindelijk een derzelve geschoten had, zette ik mij, uitgeput van vermoeijenis, op eene rots neder, van waar ik een heerlijk vergezigt in de prairie had. Door afgematheid viel ik weldra in slaap.

Toen ik ontwaakte, had de zon bereids haren dagelijkschen loop volbragt, maar ofschoon de duisternis schielijk inviel, zag ik tot mijne niet geringe verwondering een helder licht aan de helling van het gebergte opkomen. Een enkele blik was voldoende om mij te overtuigen, dat de berg in vuur en vlam stond, en terwijl ik opsprong, zag ik maar al te wel het gevaarlijke van mijn toestand. Niet verre van de plaats, waar ik mijne muildieren had vastgebonden, was de grond reeds aan het branden. Een digte rookwolk hing over de vlakte, en toen zich nu een felle oostewind verhief, steeg plotseling eene vuurzee omhoog en wentelde onstuimig stroomwaarts. Het dorre kreupelhout, hetwelk langs den oever groeide, gaf het vuur krachtig voedsel. Reeds was het gebergte door het alles verwoestende element aangegrepen; twee vlammenzuilen breidden zich van den hoofdstroom uit en stormden met de snelheid van een onbeteugeld ros tegen de helling van den berg op. De drooge dennen- en cederboomen kraakten en sistten, als zij door de vlam werden aangetast en deze zich van den lagen wortel aan de takken mededeelde, terwijl het spichtig opgeschoten gras eene ware vuurzee scheen. Door de snelheid, waarmede het vuur om zich heen greep, vreesde ik dat het

[p. 158]

welligt reeds mijne dieren bereikt had, en ijlde dadelijk derwaarts.

Toen ik er kwam, bemerkte ik tot mijne niet geringe vreugde dat het vuur nog niet zoo ver gekomen was; de muildieren sidderden nogtans van angst en poogden zich los te rukken van het koord, waarmede ik ze had vastgebonden. Ik maakte dit onmiddelijk los, besteeg een derzelven en belastte het andere met mijne pakgoederen. Ik reed daarna naar een breeden stroom, welke op een afstand van vijf mijlen in schuine rigting van de plaats, waar ik mij had opgehouden en op tamelijk grooten afstand van het gebergte duidelijk zigtbaar was. Ik kon dien stroom rijdende overtrekken, tot ik de zandige vlakte bereikte, waar het vuur slechts weinig voedsel vond. Het vlammende element deelde zich met schrikverwekkenden spoed ook aan het dal mede en ik moest in vliegenden galop voortrennen, om nog aan den oever van den stroom te komen, alvorens de onstuimige vlammen denzelven zouden bereikt hebben. Het gelukte mij nogtans en ik reed langs de bedding stroomafwaarts.

Dreigend omringden mij aan beide zijden de vlammen, terwijl eene vreeselijke hitte en verstikkende rook mij schier zinneloos maakten. Het was een strijd op leven en dood en ik had dus al mijne geestkracht noodig. Eindelijk bereikte ik de prairie, waar de bodem zoo dor en schraal was, dat het vuur er geen voedsel vond. Hier geloofde ik mij in veiligheid en maakte van mijn gunstigen toestand gebruik, om een blik rondom mij heen te werpen op het vreeselijke tooneel, dat mij omringde.

De bergen waren onzigtbaar, de lucht scheen eene enkele vuurmassa en ijzingwekkende vlammen stegen ten hemel, tot plotseling eene uitgestrekte houtmassa op eenmaal in brand geraakte en den donkerzwarten achtergrond van den bergketen helder verlichtte. Het laag gelegen dal was als eene vurige zee, waarover eene zwarte rookwolk hing. Hier en daar kwamen antilopen en cimarons, door de vlam uit hunne schuilhoeken verdreven, te voorschijn, die zoo beangst waren, dat zij het verteerende element te gemoet liepen en daarin omkwamen. Eenige dezer dieren renden half verzengd over de vlakte heen, door geheele scharen wolven achtervolgd, die, zelve te naauwernood den dood ontko-

[p. 159]

men, de arme antilopen hetzelfde voorregt niet schenen te gunnen.

Gelijk men gewoonlijk in deze gevallen pleegt te doen, trok ik mijne dieren in eene zoo klein mogelijke ruimte te zamen en begon daarna, alle grasscheutjes en kruiden in een omvang van 50 voet diameter uit den grond te trekken. Daar zij in niet te groote hoeveelheid hier wasten, had ik spoedig gedaan. Ofschoon ik mij aan alle zijden door vlammen zag omgeven, gelukte het mij toch mijn leven en dat mijner muildieren te behouden. Zoodra er in mijne nabijheid slechts een flaauw schijnsel zigtbaar werd, verwijderde ik mij schielijk van daar, hetgeen mij dikwerf wel niet gemakkelijk viel, maar tevens mijne veiligheid vermeerderde.

Ik wist niet van waar het vuur zijn oorsprong had genomen; ik vermoedde dat het welligt door rondtrekkende Indianen was aangestoken, hetgeen zij meermalen doen om eenige hunner vijanden om te brengen of hunne paarden en muilezels te stelen. Somwijlen ontstaan deze alles verwoestende vuurvlammen toevallig, b.v. door eene vonk, die in verdord loof valt, of door de kolen van een vuur, welke door den wind worden voortgedreven, en die geheel onbemerkt oorzaak zijn van de verwoesting, tot dat eene felle windvlaag een helderen gloed doet ontstaan en de vlam soms mijlen ver om zich heen grijpt.

Twee bange dagen bragt ik hier, door vlammend vuur omringd, door; naar alle rigtingen zag ik niets dan verwoesting. De bergen waren als zwart geverwd, en hier en daar schoot nog eene vlam of eene rookwolk uit de asch omhoog. De bodem van het dal was met asch als bezaaid, onder welke ik de half verbrande lijken van wolven en antilopen kon zien.

Eerst op den derden dag, toen ik mij overtuigd hield, dat de muildieren op den verzengden bodem konden gaan, besloot ik mijne reis te vervolgen, innig verrukt door het grootsche, hoewel dan verwoestende schouwspel, waarvan ik ooggetuige was geweest.