Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1858

De telegraaf-palen.
Uit het Zweedsch van Oom Adam (D^r. Wetterbergh).

Ik heb het niet willen gelooven, maar waarheid is het - de telegraaf-palen hebben verstand, zijn inderdaad wezens, even als wij, ofschoon natuurlijk verre beneden den mensch in verstand, want deze is de voornaamste schakel in de keten der schepping, dat weten wij - en een graantjes-pikker met een rooden neus heeft meer van een engel dan eene onschuldige duif - dat spreekt van zelf. In onze tijden gelooft men niets anders dan hetgeen men met zijne eigene oogen gezien of met zijne eigene ooren gehoord heeft; men gelooft, met één woord, aan niemand dan zich zelven, en in dat geval behoor ik tot den tijd; maar ik heb inderdaad de telegraaf-palen hooren spreken, niet door den draad, maar henzelven - als individuën.

[p. 637]

Ik ging op zekeren avond wandelen, den straatweg op, alwaar door het bestuur van den koninklijken telegraaf van afstand tot afstand posten opgerigt waren. Ik beschouwde deze brooze palen, zoo dun en hoog, en dacht na over de werking, die dit alles kan hebben in de toekomst, of b.v. oorlog en telegraphie gelijktijdig zouden kunnen aanwezig zijn, of niet het spoorwegnet en deze eeuwige draden binnen kort de natiën zouden verbroederen, weldra eene gemeenschappelijke taal voor de telegrafie zouden noodzakelijk maken, en de côteriën der natiën zouden herscheppen tot één eenig groot menschdom, dat geen kabinets-eer zou bezitten, noch belangen, die als met een stroohalm verbonden zijn.

Juist toen de toekomst voor mijn inwendig oog zich begon te onthullen, hoorde ik digt bij mij een diepen zucht. Ik bleef staan - het zuchtte weder, en de zucht kwam van den telegraaf-post. Nu - dacht ik - ik heb wel met geringeren gesproken. - Waarom zucht gij? - vroeg ik.

- Zie, mijnheer! - zeide de paal - het bestuur van den telegraaf heeft mij in zijn booze luim midden in een modderpoel geplaatst; ik sta met den voet diep in de mist, in steen en puin ingepakt; ik sta hier met stutten even als of ik van mij zelven niet zou kunnen staan als ik eene andere plaats gekregen had. Zie - voegde hij er bij - hoe onbillijk de verdeeling gemaakt is: ik in een poel, mijne arme buren insgelijks, eene geheele rij ongelukkigen, gedoemd om laag te staan; en die daar ginds, eveneens palen als wij, geen greintje beter, zie eens, hoe zij zich daar op den heuvel verheffen, hoe weêr andere daar hunne plaats in het veld verkregen hebben, en eindelijk daar boven op de hoogste hoogte, eene die daar zoo digt bij den hemel staat, hoog en droog, en zich verhoovaardigt. Is dat billijk?

- Neen, zeker niet. Uwe plaats is inderdaad afwisselend - was mijn antwoord; en ik ging de lijn langs. De gansche vernederde lijn knorde en zuchtte. Ik ging den heuvel op.

- Mijnheer! - zeide een telegraaf-paal, die op het eind stond - geeft dat pas, mij hier op deze schuine hoogte te plaatsen, midden in een steenhoop? Ik sta hoog genoeg, om eenige stumperts onder mij te zien, maar toch, welk een rij staat er boven bij; ben ik niet even goed als zij?

Verder boven op de hoogte stond de gelukkige. Hij lachte bitter:

[p. 638]

- Die dwazen daar benijden mij, en hier sta ik onbeschut voor den storm, zonder stutten, zonder een buur, met wien ik als kameraad en vriend praten kan; ter weêrszijden van mij gaat de lijn naar beneden, allen benijden mij.

- Ja, dat is waar - zeide ik in het voorbijgaan tot de verhevene paal en ging verder. Overal klagten. Eindelijk werd ik knorrig op de domme palen. - Wat moest het telegraaf-bestuur dan doen? Moest het u allen op dezelfde plaats, op één hoop geplaatst hebben?

- Ja, dat was billijk geweest; wij zijn allen even goed, van dezelfde soort van hout, door denzelfden baas gehouwen.

- Maar dan waart gij ook onnoodig geweest, want dan hadt gij niet te zamen ter ondersteuning van de telegraaf-lijn kunnen dienen.

- Dat is ons hetzelfde.

- Weet, goede vrienden! - hernam ik verzoenende - dat door den draad die tusschen uwe dwaze hoofden gespannen is, gedachten gaan, sneller dan de bliksem, over de wereld; deze denkbeelden behooren niet u toe, maar dengenen, die verstandiger, wijzer en beter zijn dan gij; en gij arme, zoo ongelijk door het lot bedeelde telegraaf-palen, draagt slechts den draad, door welken het woord over de aarde stroomt. Weest tevreden, elk op zijne plaats. De telegraaf-palen moeten nu hoog, dan laag staan, nu tusschen steen, dan in een poel, dan in een veld, zoo moet het wezen.

Toen zeide een telegraaf-post, die zijne plaats bekomen had daar, waar de draad in twee armen verdeeld werd - hij was de wijsste van allen, want hij had gezwegen - Kameraden! - zeide hij - laat ons als kinderen der wouden niet zoo dwaas zijn als de kinderen der wereld, die menschen genoemd worden. Zij zijn nooit tevreden met hunne plaats, en toch moesten zij weten, dat zij niet anders dan telegraaf-palen zijn, die Gods eeuwige gedachten van land tot land, van eeuw tot eeuw overbrengen, en allen doen het evenzeer, de arme zoowel als de rijke, de zwakke zoowel als de sterke, de bedelaar zoowel als degene, die in purper gekleed gaat, degene wiens naam niemand kent zoowel als hij, wiens naam in de geschiedenis leeft. Alle dragen er toe bij, dat het Goddelijke strale over de wereld.

- Ja, ja - zeiden de anderen, die hem hoorden - wij

[p. 639]

zien het in; wij zullen niet klagen over het telegraaf-bestuur; het moet zoo wezen.

Het moet zoo wezen, dacht ik in mijn harte. Wij telegraafpalen van den Goddelijken wil, laat ons ook tevreden zijn met ons lot, met de plaats, welke onze Eeuwige Bestuurder ons gegeven heeft; laat ons trouw blijven pal staan, daar Hij ons gesteld heeft, opdat niet de draad, die volk aan volk, eeuw aan eeuw verbindt, springe; want zonder doel kunnen en moeten wij niet wezen.
c.e.