Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1858

De vlinder.

Alles ontwaakte tot een nieuw leven. De nevel trok weg, en de gouden zon steeg op aan den horizon, terwijl de parelen van den dauw op blad en grashalm glinsterden. De zonnestralen werden gebroken in de waterdroppelen, waardoor de schoonste kleuren werden voortgebragt; het was alsof de aarde met diamanten bezaaid was. De bloemen wasemden de liefelijkste geuren, en de vogelen zongen; alles ademde rust en tevredenheid; het was ook een zomermorgen, zoo heerlijk en schoon, als in het Noorden kan gevonden worden.

Boven in een boom zat eene pop in een blad ingesponnen. De eerste zonnestraal kuste haar, de schaal brak open en een vlinder, zoo groot en schoon, met prachtige, bontkleurige vleugelen, vloog er uit. Hij verhief zich in de blaauwe lucht, om de zon te naderen, die hare stralen op zijne vleugelen wierp; de kleuren schenen in gouden glans, terwijl de wind hem over het veld dreef.

Schoone vlinder! Zinnebeeld der ziele! Gij hebt uwe vleugelen ontleend aan de heilige goden der onsterfelijkheid. Alleen de zonnestralen kunnen u kussen; met de minste aanraking verdwijnt het stof uwer vleugelen; de zachte wind omgeeft u, terwijl gij van de eene bloem naar de andere vliegt en de welriekende kelk uitzuigt.

Slechts een enkele dag is uw leven. Wanneer de dauw valt, valt ook het stof van uwe vleugelen; de kleuren verdwijnen, en uw aardsche leven is geëindigd. Kort is het, maar zalig en schoon. Gij ziet niet anders dan zomer en zonneschijn, en vermoedt niet, dat er een tijd komt, waarin de bloemen verwelken en er ijs en sneeuw is op het geuren-wasemende veld, waar gij nu vliegt; gij kent den kouden, barren winter niet.

En de vlinder verhief zich in de lucht, en vloog over veld en weide en over de blaauwe zee. Daar rustte hij op een schip, dat met gezwollen zeilen de kust voorbijvloog. Op het dek liepen de matrozen heen en weêr; de muziek speelde, en in vaderlandsche toonen klonk hun gezang; de wind dreef ze naar het land, en de echo antwoordde; het was de laatste groet van den geboortegrond. De vlag waaide van den top van den mast en zweefde in de blaauwe lucht. Het gezang klonk steeds krachtiger en in voller toonen steeg het ten hemel. Zij zongen van eer en roem, van het kanon-gedonder in den strijd op de woeste wateren; hun oog straalde van hoop en moed, want

[p. 251]

de geboortegrond verdonkerde bij de gedachte aan eer en glorie.

- Dit is een edel streven naar onsterfelijkheid - dacht de vlinder - hun leven is rijk; zij hebben eene wereld, waarvoor zij leven - en hij vloog naar de kust terug.

Daar stond eene hut. De wand was van vochtig leem; het dak van zeegras; maar binnen in de hut, waar alles armoede was, woonden twee gelukkige menschen. Een klein bootje en een oud vischnet was alles, wat zij bezaten; maar in hunne borst was de rijkdom der liefde; hunne gedachten en droomen behoorden elkander toe - en de vlinder vloog de hut binnen, en was getuige van hun geluk. In eenen houten bak, op een eigengemaakt onderstuk, dat schommelen kon, lag een kindje. Het sliep, maar glimlachte in den droom, en de beide ouders beschouwden het; zij konden zich niet moede zien aan het lieve gelaat, en hunne armoede was vergeten; zij volgden den droom van geluk en rijkdom van hun kind - en de vlinder had de liefde, het aardsche beeld der onsterfelijkheid gezien. Toen vloog hij weder op naar de blaauwe lucht, waar de vogelen zongen, verre weg van de groene kust, tot hij aan de kerk kwam, waar de orgeltoonen hem te gemoet stroomden. Daar zette hij zich op den muur neder, koesterde zich in de warme zonnestralen, die aan alles leven en kleur geven.

Eene kist werd de kerkdeur uitgedragen; in het zwart gekleede mannen volgden, en lieten die laatste woning in het graf op het kerkhof nederzinken. De oude leeraar trad naar voren en sprak over de doode, herinnerde wat goeds zij gedaan had, en daarop vielen de aardkluiten dof op het deksel der kist neder; de begrafenis was voorbij, en de lijkstoet ging uit elkander.

Een man, met een knaapje aan de hand, verliet ook die plaats. De volwassene weende; het kind liep den bonten vlinder achterna, maar eensklaps wendde hij zich tot zijnen vader, tot wien hij zich vleijende ophief.

- Ween niet, vader - zeide hij - nu is moeder bij God, en van avond zien wij haar weder.

- Dat is waarheid, wat het kind zegt - dacht de vlinder - want des levens nacht is de onsterfelijkheid.

Daarop vloog hij weêr van bloem tot bloem; de zon neigde ten ondergang, en toen de laatste straal verdween, was het leven van den vlinder voorbij. Zinnebeeld der onsterfelijkheid! Uw aardsche leven is slechts een eenige dag. Zoo kort zal ons ook een menschenleven toeschijnen, wanneer wij uit het rijk der onsterfelijkheid op ons eigen leven terugzien - een dag en eene eeuw zijn dan twee uitdrukkingen van dezelfde gedachte.

Uit het Deensch van wilhelm haffner.
C.E.